Και εξηγούμαι σε τι αναφέρομαι συγκεκριμένα σήμερα. Υπηρετούσα, μεσούσης της δικτατορίας, ως βοηθός ιατρός στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου Κιλκίς, κάτω από την διεύθυνση του εξαίρετου παθολόγου, αείμνηστου Αθανάσιου Τηλιακού, λογικού και πράου ως ανθρώπου, εγκατεστημένου από 35ετίας και πλέον στο Κιλκίς, όπου και απέκτησε καλή οικογένεια και πολλούς φίλους.
Καθώς ανερχόμουν τις μαρμάρινες σκάλες προς την παθολογική, γύρω στις εννιά το πρωί, βλέπω στον προθάλαμο έναν μεσήλικα ασθενή, με αδυνατισμένο και βαθιά ρυτιδιασμένο πρόσωπο, σε φανερή ‘συγχυτική’ κατάσταση, αναμαλλιασμένο, με ανήσυχο και διαπεραστικό βλέμμα, γνωστό μου από την βραδινή έκτακτη εισαγωγή και τις επιβαρυμένες ακτινογραφίες θώρακος. Φαινόταν έτοιμος για αναχώρηση… Φορούσε πιτζάμες, είχε στους ώμους πρόχειρα ριγμένη καμπαρτίνα ή παλτό, με παντούφλες στα πόδια και τα παπούτσια στο χέρι…
Κατάλαβα… Ο ασθενής μας θα πάει σε ειδικό θεραπευτήριο στη Θεσσαλονίκη, σκέφθηκα…
Αλλά γιατί τόση σπουδή; Και γιατί η ταραχή του ασθενή;
Από το βάθος του γραφείου ακουγόταν, η παράξενα οργισμένη, φωνή του διευθυντή:
Κάντε γρήγορα το εξιτήριο να το υπογράψω… Να φύγει, να φύγει… είναι αχάριστος… είναι τρελλός… θα με σκότωνε… Τασία* α α…, (την προϊσταμένη) φέρε να υπογράψω το εξιτήριο…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και πρώτα – πρώτα να πούμε ότι στο νοσοκομείο Κιλκίς παρεχόταν και παρέχεται δευτεροβάθμια περίθαλψη. Σοβαρές περιπτώσεις, που θέλουν περισσότερη έρευνα, αλλά και ειδικές μεταδοτικές ασθένειες παραπέμπονταν στην Θεσσαλονίκη. Ειδικά για την ενεργό TBC πνευμόνων ήταν μονόδρομος η διακομιδή στο πνευμονολογικό νοσοκομείο (τώρα Παπανικολάου), για θεραπεία και ασφάλεια τόσο του ίδιου του ασθενή, όσο και για τους άλλους του θαλάμου και του περιβάλλοντός του, λόγω της μεταδοτικότητας της νόσου.
Από εδώ άρχιζαν να ανακύπτουν μερικές φορές προβλήματα. Πολλοί, ήθελαν να αποφύγουν το ειδικό νοσοκομείο, γιατί δεν έχαιρε και της καλύτερης φήμης, ιδίως αν ήταν νέοι και νέες, οπότε θα στιγματίζονταν ισοβίως και ήταν απολύτως υποτιμητικό αυτό. Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Με τα νέα φάρμακα, μπορεί η θεραπεία να γίνει στο σπίτι!
Για να επανέλθουμε στην περίπτωσή μας, ο ασθενής μας, μη γνωρίζοντας μάλλον την σοβαρότητα της κατάστασής του και πιθανόν να εξέλαβε, ως ανεπιθύμητη για την κοινωνική ανέλιξή του, την νοσηλεία στο Ασβεστοχώρι, αντέδρασε βίαια σε βάρος του διευθυντή ιατρού, κατά την καθιερωμένη πρωινή επίσκεψη και εξέταση στο θάλαμο νοσηλείας, ‘πλήξας αυτόν δια γρόνθων στο πρόσωπο’, όπως γράφτηκε τότε στο σχετικό πόρισμα.
Ο αναγνώστης τέτοιων περιστατικών καλόν είναι να ξέρει, ότι αντιδράσεις ομοίου τύπου μπορεί να είναι αντικοινωνικές εκδηλώσεις, που αναπτύσσονται σε έδαφος ‘νευρωτικής’ προσωπικότητας και οπωσδήποτε αν αναζητηθούν, μπορούν να καταγραφούν και άλλα περιστατικά στο αυτό άτομο.
Επί πλέον, κάτι που δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο, ορισμένες αρρώστιες, μεταξύ των οποίων η υποβόσκουσα, αλλά κυρίως η παραπάνω ενεργή και φανερή, αποτελούν κατάλληλο υπόστρωμα ευκολότερης εκδήλωσης των εν ηρεμία διατελούντων νευρωτικών εκρήξεων. Ακόμη σε άλλους ενοχοποιείται, ως άκανθα για τα ανωτέρω και η εφαρμοζόμενη φαρμακευτική αγωγή, ή σε συνδυασμό με αυτήν! Γνωστό είναι από παλιά, το γράφουν και τα πανεπιστημιακά βιβλία, ότι η συγκεκριμένη πάθηση προκαλεί και αλλοιώσεις στον χαρακτήρα. Γνωστή ήταν παλιά, την λέγανε και οι καθηγητές μας, ότι ‘ο φθισικός θέλει ποιήσει φθισικόν’ (από φθόνο;), γι’ αυτό και τους βλέπουμε να βήχουν, όπου δει, μπροστά στους ανθρώπους!
Ακόμη πρέπει να λεχθεί και εδώ θα σταθώ, ότι οι παραπάνω ‘νευρωτικοί’ χαρακτήρες, σε ώρες ‘ώσεων’, καταλαμβάνονται από ιδέες καταδιώξεως και βλέπουν όλη την ώρα κινδύνους από υποθετικούς εχθρούς. Αν είναι μέσα στο νοσοκομείο, ενοχοποιούν τους γιατρούς, ότι συνωμοτούν σε βάρος τους, καταλαμβάνονται από ανησυχία, γι’ αυτό και αντιδρούν επικίνδυνα!
Έτσι επιλέχθηκε, κατά τη γνώμη μου, το σενάριο, ότι η χούντα των δικτατόρων επεδίωξε την εξόντωση (οι ιδέες καταδιώξεως, που λέγαμε παραπάνω, πολύ περισσότερο, αν είχε και προβλήματα με το καθεστώς, όπως και είχε), που τέθηκε σε εφαρμογή στο νοσοκομείο, με συνεργούς τους γιατρούς, μεταξύ των οποίων και τον υπεράνω πάσης υποψίας μειλίχιο και σοβαρό θεράποντα ιατρό, διευθυντή μου.
…Θα με εξόντωναν οι γιατροί, αν δεν έφευγα, διατεινόταν αργότερα, ανασκευάζοντας και όσοι του περιγύρου άκουαν, συγκατένευαν και στη συνέχεια υπερθεμάτιζαν!
…Το καημένο το παιδί, θα το χάναμε τζάμπα!...
Τα τελευταία χρόνια αποτελούσε το κεντρικό θέμα γύρω από το οποίο εκτυλίσσονταν η αντιστασιακή βιογραφία του! Τα άκουα και δε μιλούσα!...
Ως άτομο είχε την εξυπνάδα, να μην αναφέρεται δημόσια ονομαστικά για τους δράστες! (οι άνθρωποι αυτοί σε πολλά είναι πολύ έξυπνοι και μπορεί να διαθέτουν, επί πλέον, πολλές πνευματικές δεξιότητες ). Τον βόλευε να τα φορτωθεί η Χούντα, σε συνέργεια με ‘ευάλωτους’ γενικά γιατρούς, όπως βόλευε και τους πάσης φύσης φιλικούς χειροκροτητές του, αρκεί να δέσει το πράγμα με την αντίσταση!
Είπαμε ότι την κατηγορία αυτή την επαναλαμβάνουν πολλοί, όταν αναφέρονται σε ‘ανώμαλα’ χρόνια και θέλουν να δρέψουν εύσημα αντίστασης!
Όπως, για παράδειγμα, όπως αναφέρεται στα πρακτικά του Γυμνασίου Κιλκίς κατά τα χρόνια του εμφυλίου, που είδαν το φως της τοπικής δημοσιότητας, κάποιος άλλος ‘θερμόαιμος’ και ‘αψίκορος’ έφηβος μαθητής, αποβλήθηκε από όλα τα γυμνάσια της Βόρειας Ελλάδας, διότι, ενώ γρονθοκόπησε καθηγητή για χαμηλή βαθμολογία, αποδόθηκε η αποβολή σε πολιτικούς λόγους!...
Τώρα που τα γράφουμε, μετά από, κοντά, πενήντα χρόνια, σήμερα που μας ‘άφησαν χρόνους’ και οι δύο και δεν είναι ανάμεσά μας, καλόν είναι να αποκατασταθούν τα πράγματα, γιατί δεν είναι σωστό να λέγονται αβασάνιστα τέτοιες τερατολογίες. Ο καημένος ο Τηλιακός, με τα ζόρια στεκόταν στα πόδια του, λόγω αμφίδρομης αντιπάθειας με το καθεστώς της δικτατορίας, ενώ και ο ήρωας μας, που μπορεί να καταδιώκονταν, αλλά δεν θα ήταν άσχημα αργότερα να δρέψει αντιστασιακά εύσημα στις πλάτες του, αδύναμου πολιτικά, ιατρού.
Το ίδιο έγινε και με την αποβολή του άγνωστου μαθητή του ’48! … ΄Εδιώχθην΄ δια πολιτικούς λόγους!
Αυτές οι αιτιάσεις καλύπτουν μεγάλο μέρος περιστατικών του Κιλκίς, χαρακτηρισμένων, εύκολα, ως γεγονότα ‘ δι’ ευνοήτους λόγους’!
Λόγω των καλών μου σχέσεων και με τους δύο, απόφυγα να σχολιάσω τόσον καιρό τα γεγονότα, ως πράττω συνήθως, αλλά σήμερα, βλέποντας και το δικό μου τέλος να μην είναι πολύ μακριά, έκρινα διαφορετικά!
Διότι και οι δύο έχουν αξιόλογους και σεμνούς απογόνους και δεν θέλω να αιωρούνται αόριστες υποθέσεις, που θίγουν αθώους ανθρώπους. Αλλά και η μικρή μας κοινωνία να μην κινείται πάνω σε φανταστικά σενάρια, που σε πολλά τείνουν να γίνουν κανόνας… (αυτά που έλεγα στην αρχή).
*Τασία: Πρόκειται για την Διαμαντίδου Αναστασία, εξαίρετη και υπεύθυνη προϊσταμένη επί σειρά ετών της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Κιλκίς. Με καταγωγή από τον Άγιο Μάρκο, ζει ως συνταξιούχος στην πόλη του Κιλκίς.
Κιλκίς Μάρτιος 2019
