Δεν πρόκειται για σενάριο κοινωνικής φαντασίας: Είναι ακριβώς τα είδη με τα οποία ξεκίνησε να προβληματίζεται η ελληνική Πολιτεία. Πώς όμως; Με διαδικασίες που κανείς μας δεν μπαίνει στον κόπο να χρησιμοποιήσει, είτε γιατί τις αγνοεί, είτε γιατί τις θεωρεί τελείως άχρηστες στη χώρα μας.
Μία σειρά από πολίτες, κατέθεσαν καταγγελίες στην αρμόδια από τον νόμο υπηρεσία. Υπάρχει αυτή: Είναι η Γενική Γραμματεία Εμπορίου και Προστασίας του Καταναλωτή. Οι καταγγελίες αυτές διαβιβάστηκαν στην Επιτροπή Προστασίας Ανηλίκων - ένα όργανο που λειτουργεί ως σύμβουλος της Γραμματείας για τα θέματα αυτά, και στο οποίο συμμετέχει ο βοηθός Συνήγορος του Πολίτη που είναι αρμόδιος για τα δικαιώματα των παιδιών.
Κατόπιν του πορίσματος της Επιτροπής Προστασίας Ανηλίκων, το υπουργείο Οικονομίας προέβη σε μία πολύ ενδιαφέρουσα απόφαση: Απαγόρευσε τη διαφήμιση και διάθεση “ιδίως σε παιδιά κάτω των 14 ετών”, προϊόντων που “εκπέμπουν εμμέσως ή ευθέως μηνύματα με σεξουαλικό περιεχόμενο”. Η απαγόρευση ισχύει για τα καταστήματα παιχνιδιών, τα καταστήματα με παιδικά τμήματα, για τα ηλεκτρονικά καταστήματα του διαδικτύου.
Η δεύτερη απαγόρευση αφορά την “εμπορική προβολή” των άσεμνων αποκριάτικων στολών, όπως επίσης και της στολής του Αδόλφου, αν και για την τελευταία, η Επιτροπή Προστασίας Ανηλίκων εκτίμησε πως “η διάθεση παρόμοιων στολών δεν μπορεί να αποκλειστεί τελείως, καθώς πιθανόν να χρησιμεύουν σε περιστάσεις όπως για παράδειγμα θεατρικές ή σχολικές παραστάσεις”.
Οι διατυπώσεις της υπουργικής απόφασης, καταδεικνύουν και τα όρια μέσα στα οποία μπορεί μια δυσμενής πραγματικότητα που όλοι καταδικάζουμε, να αντιμετωπιστεί με νομικά διατάγματα και απαγορεύσεις. Μία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να περιγράφει το κάθε εμπορικό προϊόν ξεχωριστά, δεν μπορεί να ορίσει με σαφήνεια τι είναι άσεμνο και τι δεν είναι, δεν μπορεί να εγκλωβίσει τις παιδικές απόκριες ξανά στο μοντέλο του παρελθόντος με τα τσολιαδάκια και τις Αμαλίες, όσο όμορφο και νοσταλγικό αν μας φαίνεται. Η διαφήμιση μιας προφανώς σκανδαλιστικής αποκριάτικης παιδικής στολής μπορεί να απαγορεύεται, η εμπορική της διάθεση ωστόσο είναι ένα άλλο κεφάλαιο, καθώς μια αντίστοιχη στολή μπορεί να ράψει κανείς ακόμα και στο σπίτι του, ή να την παραγγείλει μέσω ίντερνετ από το εξωτερικό. Κι όταν ακόμα κι έφηβες μαθήτριες πηγαίνουν στο σχολείο ντυμένες σαν σταρ της ποπ μουσικής, το υπουργείο δεν μπορεί να παριστάνει τον παιδονόμο.
Είναι άχρηστη λοιπόν η απαγόρευση; Κάθε άλλο. Είναι χρήσιμη, αλλά αφορά μονάχα το προφανές – τα αποτελέσματα μιας πραγματικότητας, και όχι την πραγματικότητα καθεαυτή. Τα παιδιά δεν ζουν σε γυάλες, δεν μεγαλώνουν ξεκομμένα από το σπίτι τους κι απ' τις ειδήσεις που βλέπουν και ακούνε. Η “σέξι νοσοκόμα”, το “γλειφιτζούρι” και ο Αδόλφος, είναι στα σπίτια μας, στις πλατείες και στη Βουλή. Και όταν το παιδί ζητά το λόγο για μία απαγόρευση, καλό θα είναι να έχουμε μια πειστική απάντηση.
