Ήταν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι του οποίου η φιλοσοφία κατασκευής ήταν ότι υπήρχε ένα ζωάκι το οποίο έπρεπε συνεχώς ο κάτοχός του να ταΐζει, αλλιώς το εικονιζόμενο ζωάκι θα έχανε τη ζωή του. Μπήκε ο Μάιος και η κατάσταση τότε φάνταζε ανεξέλεγκτη. Στο διάλειμμα ρωτούσαν ο ένας μαθητής τον άλλον με αγωνία αν το ζωάκι του παιχνιδιού ζούσε και τα παιχνίδια - όπως μήλα, κρυφτό- είχαν αντικατασταθεί από βόλτες πάνω κάτω μέχρι να ταϊστεί το υποτιθέμενα πεινασμένο ζωάκι.
2023. Πέρασαν 23 χρόνια από τότε και όμως είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Προχωρώντας στο δρόμο για τα ψώνια του σπιτιού, βλέπω ανθρώπους με κινητά υψηλής τεχνολογίας κρεμασμένα στο λαιμό να φωτογραφίζονται δημόσια και έπειτα να ενημερώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την τοποθεσία που βρίσκονται και να ‘’ανεβάζουν’’ τη φωτογραφία.
Η κουβέντα, η αγκαλιά, ο ζεστός λόγος έχει πλέον αντικατασταθεί με επικοινωνία μέσω ενός παιχνιδιού κρεμασμένου στο λαιμό. Πάλι ξανά το ίδιο συναίσθημα με διακατέχει όπως πολύ ωραία το περιγράφει και ο καλλιτέχνης Sting το 1987 : ‘’I’am an alien I’m a legal alien I’m an Englishman in New York’’, ναι νιώθω πάλι εξωγήινη, που δε συμμετέχω σ’ όλο αυτό το σκηνικό.
Ναι, είναι μόδα. Είναι μόδα να φωτογραφηθείς, να πεις που είσαι και να το ΄΄ανεβάσεις΄΄ στο διαδίκτυο . Την κάθε στιγμή. Τη στιγμή του καφέ, της κουβέντας με μία φίλη, την εκδρομή στο δάσος. Αυτό είναι το μοτίβο που επικρατεί. Φωτογραφίζομαι και ανεβάζω.
Βέβαια ο Quentin Crisp Βρετανός συγγραφέας [1908-1999] είχε πει κάτι βαρύ ομολογουμένως. Είχε πει ‘’Μόδα είναι αυτό που υιοθετείς, όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι.’’
Δεν ξέρω εάν αυτή η κατάσταση έχει να κάνει με θέματα αυτογνωσίας ή εάν αγνοεί κάποιος τη σωστή χρήση των μέσων αυτών κοινωνικής δικτύωσης, καθώς αυτά μπορούν να εξυπηρετούν και σκοπούς διαφήμισης μιας επιχείρησης ή ενός πνευματικού έργου ή οποιουδήποτε άλλου εμπορικού σκοπού.
Έυχομαι πάντως να είναι μια μόδα με ημερομηνία λήξης και να επιστρέψουμε σ’ εποχές που κέντρο τους ήταν ο Άνθρωπος -συνάνθρωπος- και όχι ένα κινητό κρεμασμένο στο λαιμό.