Τέτοια είναι και η δική και σχετίζεται με την εξής διαπίστωση: όπου και αν πήγα δεν είδα πουθενά να γίνεται διαχωρισμός των ανακυκλώσιμων υλικών (πλαστικά μπουκάλια – γυάλινα – αλουμίνιο). Αντιθέτως τα πάντα καταλήγουν στα σκουπίδια.
Είναι αυτό πολιτισμός και μάλιστα από πολιτιστικούς συλλόγους;

Αφισσοκόλληση παντού
Άλλο ένα αρνητικό αυτών των εκδηλώσεων -και πολλών άλλων- είναι και αυτό της αφισσορύπανσης. Ανεξέλεγκτη κατάσταση κι ο καθένας κολλάει όπου θέλει, συνήθως νύκτα, και φεύγει. Ουδείς νοιάζεται.
Τι και αν υπάρχουν κανονισμοί και προβλεπόμενα πρόστιμα για τους παραβάτες. Η ανοχή των δημοτικών αρχών είναι εντυπωσιακή έως προκλητική.

Επικίνδυνη κατάσταση
Δυστυχώς στην πατρίδα μας η χρήση του ποδήλατου ως μέσου μετακίνησης σε αντίθεση με άλλες χώρες είναι πολύ μικρή.
Ακόμη όμως και όσοι το επιλέγουν ελάχιστη σημασία δίνουν στο ζήτημα της ασφάλειας που αφορά τους ίδιους αλλά και τους άλλους.
Με το φαινόμενο αυτό δηλαδή την έλλειψη κάποιας φωτεινής σήμανσης στα ποδήλατα έρχονται αντιμέτωποι όσοι οδηγοί κινούνται στον δρόμο Πολυκάστρου – Κιλκίς. Στο δρόμο αυτό κινούνται καθημέρινα από προς τον καταυλισμό της Ν. Καβάλας οι εκεί διαμένοντες πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, είτε πεζοί ή με ποδήλατα. Το ότι δεν θρηνήσαμε κάποιο θύμα μέχρι τώρα είναι θέμα τύχης. Είναι μια επικίνδυνη καθημερινή και νυκτερινή κατάσταση και θα πρέπει άμεσα να ληφθούν μέτρα πριν είναι αργά.
Εκτός κι αν πιστεύουμε πως με την τήρηση ενός λεπτού σιγής έχουμε απαλλαγεί από τις ευθύνες που μας αναλογούν. Προσωπικά έχω έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με κάποιο «αόρατο» ποδήλατο αλλά και πεζούς, όμως η τελευταία (φορά) ήταν που με ανάγκασε να απευθυνθώ στο Α.Τ. Πολυκάστρου. Δυστυχώς από όσα άκουσα δεν αισιοδοξώ πως θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, όπως φυσικά δεν αλλάζουν χρόνια τώρα κάποια άλλα απλά πράγματα που συμβαίνουν κυρίως το καλοκαίρι, όπως με τις μηχανές και τα τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια.
Όσο για τους νεαρούς πρόσφυγες που κινούνται με πατίνια στη μέση του δρόμου, ούτε η αστυνομία γνωρίζει αν αυτό επιτρέπεται ή όχι.