Η Βισθωνίδα είναι η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη στην Ελλάδα, με έκταση 45 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Μονή Βατοπεδίου διαθέτει χρυσόβουλα του Βυζαντίου που της δίνουν την αποκλειστικότητα στο ψάρεμα στη λίμνη για την βρώση των προσκυνητών – και με αυτά διεκδικεί την κυριότητα της λίμνης, μαζί και με παράκτιες εκτάσεις συνολικού εμβαδού 27 χιλιάδων στρεμμάτων. Επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, δύο γνωμοδοτικά δικαστικά συμβούλια του υπουργείου Οικονομικών είχαν αποφανθεί πως οι παράκτιες αυτές εκτάσεις δεν ανήκουν στο κράτος. Τα συμβούλια αυτά, έχουν θεσπιστεί εδώ και δεκαετίες, και αποτελούνται από ανώτατους δικαστικούς, οι οποίοι ωστόσο διαβουλεύονται για λογαριασμό ενός υπουργείου. Ισχύει η διάκριση των εξουσιών στη χώρα μας; Και ποιος θα αποδείξει την ύπαρξη δόλου σε μία γνωμοδότηση δικαστικών, χωρίς στοιχεία χρηματισμού;
Πώς βγήκαν οι συγκεκριμένες αποφάσεις; Τα μόνα “στοιχεία” που υπήρχαν στον φάκελο της Βισθωνίδας, ήταν οι ισχυρισμοί της Μονής, που είχαν καταχωρηθεί στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου από έναν συμβασιούχο υπάλληλό της, απόφοιτο ΤΕΙ συγκοινωνιολόγων, που αντικαθιστούσε τον κανονικό υπάλληλο που έλειπε σε άδεια. Ποιος θα καταδικαστεί για τα χάλια ενός κράτους που λειτουργεί μ' αυτόν τον τρόπο; Ποιος θα καταδικαστεί για το γεγονός ότι ο νομοθέτης, ξέχασε να συμπεριλάβει την Βισθωνίδα στο δίκτυο των περιβαλλοντικά προστατευόμενων περιοχών Natura 2000 όπου αρχικά ανήκε – κάτι που θα αποτελούσε φραγμό στις ορέξεις της Μονής;
Το 2004, στην κυβέρνηση βρίσκεται πλέον η Νέα Δημοκρατία, και ο υφυπουργός Οικονομικών, Πέτρος Δούκας, κρατάει στα χέρια του και τρίτη απόφαση των συμβουλίων του που δικαιώνουν τη Μονή. Την ίδια εποχή, το πολυμελές πρωτοδικείο Ροδόπης δικαιώνει το Δημόσιο για την κυριότητα της λίμνης, αλλά η πρόεδρος του δικαστηρίου καθυστερεί επί μήνες να καθαρογράψει την απόφαση. Ποιος μπορεί όμως, να αποδείξει δόλια συμπεριφορά εκ μέρους της προέδρου, όταν σε όλη την Ελλάδα οι δικαστικές αποφάσεις καθυστερούν να καθαρογραφούν;
Με την απόφαση του δικαστηρίου στα συρτάρια, ο Νομικός Σύμβουλος του υφυπουργείου, συστήνει στον Πέτρο Δούκα συμβιβασμό με τη Μονή, θεωρώντας την υπόθεση χαμένη. Το κράτος αποφασίζει να “ανταλλάξει” με τη Μονή τα καλύτερα οικόπεδά του, έναντι μιας λίμνης που δεν της ανήκει. Οι υπηρεσίες του Δημοσίου, εντέλλονται απ' τον υφυπουργό Γεωργίας Αλ. Κοντό, να διεκπεραιώσουν τις ανταλλαγές με προτεραιότητα. Όταν η Βουλή επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου, παρέπεμψε τους κ.κ. Μπασιάκο, Δούκα και Κοντό στο Ειδικό Δικαστήριο, τα όποια αδικήματά τους είχαν παραγραφεί. Ποιος μπορεί να καταδικάσει τον δημόσιο υπάλληλο που διεκπεραίωνε τις εντολές που είχε λάβει, όταν ο εντολέας του είχε ήδη απαλλαγεί από κατηγορίες που δεν κατέστη δυνατόν να ελεγχθούν δικαστικά;
Με τα παραπάνω, δεν σκοπεύουμε ασφαλώς να εκδώσουμε δικό μας πόρισμα για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Αξίζει ωστόσο να σκεφτούμε, με πόση προχειρότητα και ευκολία χρησιμοποιείται η “παραπομπή στη Δικαιοσύνη” για πολιτικούς και επικοινωνιακούς σκοπούς, την ώρα που οι κυβερνήσεις μας, είτε από σκοπιμότητα, είτε από αβουλία ή ανικανότητα, αφήνουν τον κρατικό μηχανισμό ορθάνοιχτο στις επιβουλές των επιτηδείων.
Την ίδια ώρα που η κοινωνία αναζητεί ενόχους για “να κάτσουν στο σκαμνί”, ένας ολόκληρος κόσμος από δικηγόρους, συμβολαιογράφους, συνεταιριστές, καταπατητές, κομματικούς και άλλους παράγοντες, επιβιώνει ή και πλουτίζει ακόμη απ' τα κενά του νόμου. Κι οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται, είτε υποσχόμενες μια κάθαρση που ποτέ δεν έρχεται, είτε διεκδικώντας μία δικαίωση που ποτέ δεν άξιζαν.
