-Τι σε τρώει ρε Ιάκωβε, τον ρωτήσαμε μια μέρα.
-Τι να με τρώει ρε παιδιά. Ξέρετε τι είναι, τη μια μέρα να πίνεις τον καφέ σου στην Πλατεία Βαντόμ στο Παρίσι και την άλλη να βρίσκεσαι στο σχολείο του χωριού και από το γραφείο να αγναντεύεις τις αγελάδες να βόσκουν;
Τον παρηγορούσαμε όσο μπορούσαμε τον Ιάκωβο αλλά…τζάμπα οι κόποι μας. Μεγάλη γευστική αδυναμία του Ιάκωβου οι κονσέρβες κρέατος zwan. Κρατούσε μονίμως μία στα χέρια του και με ένα πτυσσόμενο σουγιά έκοβε μικρά κομματάκια και τα μασούλαγε. Zwan στην παρέα, zwan στο σχολείο, zwan παντού…
Καλός δάσκαλος ο Ιάκωβος αλλά ως λάτρης της Γαλλίας, όταν έκλεβε λίγο διδακτικό χρόνο, μάθαινε στους μαθητές του γαλλικά, πράγμα που δεν το ξέραμε αλλά το μάθαμε αργότερα.
Πέρασε τσάτρα-πάτρα η σχολική χρονιά και το καλοκαίρι ο Ιάκωβος μάς άφησε. Πήρε μετάθεση στον τόπο καταγωγής του και δεν τον ματαξαναείδαμε από τότε.
Στη θέση του την επόμενη σχολική χρονιά τοποθετήθηκε στο ίδιο σχολείο κάποιος νέος συνάδελφος. Μπαίνει την πρώτη μέρα στην τάξη και παθαίνει την πλάκα του. Τα παιδιά σηκώνονται όρθια και αναφωνούν ομαδικά:
-Μπονζούρ μεσιέ…
Και έρχεται η ώρα της έπαρσης της σημαίας και ο συνάδελφος καλεί τους μαθητές να ψάλουν τον εθνικό ύμνο. Και ακούει έκπληκτος τα παιδιά:
‘’ Allons enfants de la Patrie…’’
Εκτός από τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, τους έμαθε ο αθεόφοβος και τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας και κάπου τα παιδιά τα μπέρδεψαν. Άντε να βγάλεις άκρη.
Το πιο ωραίο όμως έγινε όταν άνοιξε το καπάκι του κάδου απορριμμάτων του γραφείου για να πετάξει κάτι. Έμεινε στήλη άλατος ο νεαρός συνάδελφος. Το εσωτερικό του κάδου ήταν μέχρι πάνω γεμάτο από άδεια κουτιά κονσερβών zwan…