Με εξαίρεση τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής που εισέρχονται και εξέρχονται συντεταγμένα σαν στρατιώτες, οι υπόλοιποι βουλευτές, όχι μονάχα συνομιλούν, αλλά συχνά συνεργάζονται και μεταξύ τους. Πρόκειται για υποκρισία και θέατρο, για τυπική αστική ευγένεια, ή για υψηλό δημοκρατικό ήθος διαλόγου;

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Τα κόμματα έχουν σαφώς διαφορετικά πολιτικά συμφέροντα, αλλά και διαφορετικό εκλογικό ακροατήριο. Η αντιπαλότητα μεταξύ των βουλευτών του ίδιου κόμματος σε ένα νομό όπως το Κιλκίς για παράδειγμα, είναι πολύ πιο σκληρή απ' ό,τι η κόντρα τους με τον βουλευτή του αντίπαλου κόμματος. Τα μερίδια είναι λίγο ή πολύ γνωστά: ο νεοδημοκράτης δεν περιμένει ψήφους από το Μεταλλικό, ούτε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από το Σπουργίτι. Συχνά οι διαχωριστικές γραμμές είναι γεωγραφικές ή κοινωνικές: Θυμόμαστε χαρακτηριστικά έναν διάλογο από την εποχή που η κυβέρνηση Σαμαρά αναζητούσε απεγνωσμένα πόρους μέσω φορολογίας στις στάνες και τις γεωργικές αποθήκες: “Μια χαρά τα πήγαμε” έλεγε ένας επαρχιακός βουλευτής της ΝΔ. “Διαμαρτυρηθήκαμε, φωνάξαμε, έβαλε πλάτες και ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο Σαμαράς έκανε πίσω φορολογώντας τα αστικά ακίνητα. Το πρόβλημα τώρα το έχει η Πιπιλή στην Αθήνα!”.

Με τις σκέψεις αυτές υποδεχόμαστε σήμερα τις αλληλοκατηγορίες για “αποστασία βουλευτών” και τους υπαινιγμούς για άνομες συναλλαγές. Σήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταγγέλλουν εξαγορές ξεχνώντας τα πεπραγμένα μιας ολόκληρης μεταπολιτευτικής περιόδου, ενώ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση η εξαγορά μεταφράζεται ως “ενωτική κίνηση”, με τα παζάρια να δίνουν και να παίρνουν. Τι γίνεται όμως με την Συμφωνία των Πρεσπών; Ο πολίτης μπορεί να ακούει τις κραυγές διαμαρτυρίας εκ μέρους της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, που θυμήθηκε όψιμα τον πατριωτικό του χαρακτήρα. Αντιτίθενται όντως όμως οι βουλευτές τους στην υπερψήφιση της Συμφωνίας; Κάθε άλλο θα λέγαμε.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, δεν προορίζεται να επιλύσει τα ψυχολογικά προβλήματα των Ελλήνων ή των Σκοπιανών. Προορίζεται πρωτίστως να ρυθμίσει τις διακρατικές σχέσεις της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ, προκειμένου να προωθηθεί η οικονομική ολοκλήρωση των Βαλκανίων στο ευρωπαϊκό πλαίσιο – κάτι που θα αποτελέσει το οικονομικό γεγονός του αιώνα. Στην ολοκλήρωση αυτή, η Ελλάδα κατέχει κεντρικό ρόλο. Το άνοιγμα των λιμανιών θα συνοδευθεί από τη δραστηριοποίηση ναυτιλιακών, μεταφορικών και μεταπρατικών εταιρειών, από δημόσια έργα βελτίωσης και συντόμευσης των οδικών διαδρομών μεταξύ Σκοπίων και Θεσσαλονίκης, που ήδη συντελούνται στην προοπτική αυτή. Οι Έλληνες επενδυτές στα Σκόπια θα δουν τις επενδύσεις τους σε ακίνητα και επιχειρήσεις να αυγατίζουν, ενώ ο επιχειρηματικός τομέας της Βορείου Ελλάδας θα αναδειχθεί σε ρόλο ρυθμιστή. Μονάχα ένας αφελής θα θεωρούσε, πως ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα εξουσίας θα έστρεφε την πλάτη σε μια τέτοια προοπτική.

Το αντικειμενικό συμφέρον της ΝΔ και των βουλευτών της, είναι η διατήρηση μιας σκληρής γραμμής στο Σκοπιανό, προκειμένου να συγκρατήσουν και να επαναπατρίσουν ψήφους από την Χρυσή Αυγή, και ευχόμενοι η κυβέρνηση Τσίπρα να υπερψηφίσει την Συμφωνία, αλλά να πέσει το συντομότερο. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα στην Νέα Δημοκρατία, να πει στη βάση της πως “η προδοτική Αριστερά μας έδεσε τα χέρια και σήμερα δεν μπορούμε να αναστρέψουμε τα τετελεσμένα”, την ώρα που η ίδια η ΝΔ θα διαχειρίζεται ως κυβέρνηση τις κολοσσιαίες οικονομικές εξελίξεις προς όφελός της, προσδένοντας τον επιχειρηματικό κόσμο στο άρμα της.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο ο Αλέξης Τσίπρας, επέλεξε να αναζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης πριν την επικύρωση της Συμφωνίας. Πέρα από ιδεολογίες και συναισθηματισμούς, όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια...