Μια επίσκεψη ξεχωριστή, μια υποδοχή που τα είχε όλα. Αυτός ίσως είναι ένας τίτλος που δίνει την εικόνα μιας συνάντησης δυο σχολείων του νομού μας. Τα σχολεία που συναντήθηκαν ήταν  το Ειδικό Σχολείο Κιλκίς  με το Δημοτικό Σχολείο Ευρωπού.
Έτσι λοιπόν την Τρίτη στις 15 Απριλίου στο Δημοτικό Σχολείο Ευρωπού συναντήθηκαν οι μαθητές δυο σχολείων του νομού μας στα πλαίσια ενός προγράμματος Αγωγής Υγείας «Φίλε μου καλέ και αγαπημένε». Η υποδοχή μαθητών και εκπαιδευτικών ήταν καταπληκτική. Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Ευρωπού  είχαν ετοιμάσει ένα πρόγραμμα υποδοχής για τους μαθητές του Ειδικού Σχολείου που τα είχε όλα. Μουσική, τραγούδια, χοροί, σκετσάκια, ποιήματα, μηνύματα… Κάθε τμήμα και μια παρουσία, κάθε τμήμα και μια  δραστηριότητα. Μηνύματα που ξεχώρισαν: Το δικό μας σχολείο είναι για όλα τα παιδιά - όλοι χωράνε στο παιχνίδι μας - σε όλους μας η γη ανήκει... Αλλά αυτό που χρωμάτιζε την υποδοχή ήταν τα χαμόγελα, ήταν η χαρά, ήταν ο ενθουσιασμός των μαθητών που έβλεπες ξεκάθαρα στα πρόσωπα των παιδιών και περνούσε από το ένα σχολείο στο άλλο. Αυτή είναι η δύναμη της αλληλεπίδρασης που γινόταν στα παιδικά πρόσωπα αποδοχή, φιλία, αγάπη…
Με μια μεγάλη ζωγραφιά και ένα σύνθημα  ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ - που έγινε κοινό σύνθημα και για τα δυο σχολεία - το Ειδικό Σχολείο απάντησε στις εκδηλώσεις υποδοχής.
Μετά τις πρώτες εκδηλώσεις τα παιδιά μπήκαν στα τμήματα και συνέχισαν με δραστηριότητες από κοινού. Οι τάξεις μετατράπηκαν σε εργαστήρια. Τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου είχαν ετοιμάσει από το σχολείο τους με λευκό πηλό υπέροχα στολίδια. Πεταλούδες, πασχαλίτσες, σαλιγκάρια και άλλα ζουζούνια της άνοιξης, κηροπήγια, ήλιοι, πρόσωπα… όλα έπαιρναν ζωή από τα πινέλα και τα χρώματα των μικρών μαθητών. Στο τέλος των δραστηριοτήτων οι μαθητές του Ευρωπού είχαν άλλη μια έκπληξη. Σακούλες με δώρα και κάρτες πασχαλιάτικες για κάθε μαθητή.  
Εξαιρετικός ήταν και ο μπουφές που ετοίμασαν οι γονείς των μαθητών του Ευρωπού. Υπέροχες λιχουδιές που έδωσαν ιδιαίτερη γεύση στο διάλειμμα της ημέρας.
 Μετά την ομαδική εργασία τα παιδιά βγήκαν στην αυλή όχι πλέον ως δυο σχολείο αλλά ως ένα. Τα παιδιά ανακατεμένα άλλα έτρεχαν, άλλα περπατούσαν χέρι- χέρι, άλλα έπαιζαν. Τα δυο σχολεία ήταν πλέον μια αγκαλιά. Ορισμένα μάλιστα άλλαξαν ρόλους. Κάποια κατέβηκαν από τα αναπηρικά καροτσάκια και κάποια άλλα ανέβηκαν. Έτσι μπήκαν στη θέση του άλλου και το πόσο δύσκολο είναι ν’ ανέβεις στο πεζοδρόμιο με ένα καροτσάκι, πόσο δύσκολο είναι να κινηθείς όταν δεν έχεις πρόσβαση. Όλοι διαπίστωσαν πόσο απαραίτητες είναι οι ράμπες για τα άτομα με κινητική αναπηρία και πόσο μεγάλο λάθος κάνουν αυτοί που αδιάφορα τις κλείνουν παρκάροντας. Το παιχνίδι κράτησε μέχρι τη στιγμή του αποχωρισμού.
Η επίσκεψη τελείωσε με χαρές και τραγούδια και σχέδια για επανάληψη αυτής της μοναδικής εμπειρίας. Την στιγμή της αποχώρησης τα χέρια και τα πρόσωπα των μαθητών πάνω και κάτω από το λεωφορείο έστελναν μηνύματα για μια κοινωνία ανθρώπινη.