Το σενάριο αυτό πρώτος το ανακίνησε ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος πριν από λίγες μέρες καταγγέλλοντας απειλές σε βάρος των βουλευτών των ΑΝΕΛ, με αφορμή τη στάση τους κατά την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

Σήμερα, όμως, το σενάριο αυτό διακινείται όχι από το χώρο των ΑΝΕΛ, αλλά από υψηλόβαθμους υπουργούς της κυβέρνησης.

Ωστόσο, μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση των πολιτικών εξελίξεων θα δείξει ότι υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στα σενάρια που διακινούνται και την πραγματικότητα.

Καταρχάς εάν υπήρχαν βουλευτές των ΑΝΕΛ που ήθελαν να ρίξουν την κυβέρνηση, είχαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία πριν από λίγες μέρες την οποία άφησαν ανεκμετάλλευτη, σε αντίθεση π.χ. με τον Δημήτρη Καμμένο που υπερψήφισε την πρόταση δυσπιστίας και βρέθηκε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας ΑΝΕΛ. Αναρωτιέται κανείς τι περιμένουν τώρα που δεν υπάρχει ένα άλλο ανάλογο ορόσημο.

Έπειτα, είναι προφανές ότι υπάρχουν βουλευτές των ΑΝΕΛ που όχι μόνο δεν απομακρύνονται από τις θέσεις του κυβερνητικού σχήματος αλλά και μετατοπίζονται σε φιλοΣΥΡΙΖΑ απόψεις. Οι περιπτώσεις της υπουργού Τουρισμού Έλενας Κουντουρά και του βουλευτή της Β΄ Αθηνών Θανάση Παπαχριστόπουλου, που ακόμη και για το «ονοματολογικό» είχαν προσωπικές απόψεις πιο κοντά σε αυτές του Αλέξη Τσίπρα παρά αυτές του Πάνου Καμμένου, είναι πολύ χαρακτηριστικές.

Επιπλέον, όσοι βουλευτές των ΑΝΕΛ κατέχουν και κυβερνητικές θέσεις είναι πολύ δύσκολο να τις εγκαταλείψουν, εφόσον αυτό, πέραν όλων των άλλων, θα τους στερούσε και κρίσιμα εργαλεία προεκλογικής πολιτικής.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι δεν υπάρχει ζήτημα ΑΝΕΛ; Κάθε άλλο! Τα σημάδια που έρχονται από παντού είναι ότι η κομματική βάση εγκαταλείπει το κόμμα και η εκλογική επιρροή καταβαραθρώνεται σε βαθμό που να φαντάζει πολύ δύσκολη έως απίθανη η εκ νέου είσοδός τους στη Βουλή. Τόσο το ζήτημα της συμφωνίας για το όνομα όσο και η συμφωνία του Eurogroup είχαν μεγάλο πολιτικό κόστος.

Εύλογα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο πολιτικής περιθωριοποίησης η ηγεσία των ΑΝΕΛ σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να διατυπώσουν τέτοια σενάρια, που σκοπό έχουν να συντηρήσουν την εικόνα ότι οι ΑΝΕΛ είναι στο στόχαστρο «συμφερόντων» και δεν είναι απλώς ένα κόμμα που περνάει κρίση γιατί εφαρμόζει πολιτικές άλλες από αυτές τις οποίες πρεσβεύει. Είναι, δηλαδή, μια ακόμη απόπειρα «αυτοθυματοποίησης», με την ελπίδα ότι αυτό θα έχει κάποια πολιτικά οφέλη.

Δεν είναι τυχαίο ότι το διακινούμενο σενάριο δεν προαναγγέλλει «αποστασία» αλλά «προσπάθεια να πιεστούν σε αποστασία» βουλευτές, δηλαδή είναι ένα σενάριο που προσπαθεί να προκαλέσει «κατακραυγή» (ή να κερδίσει «συμπάθεια») πάνω σε μια «απόπειρα» που πολύ απλά δεν θα μπορέσει να αποδειχτεί, οπότε θα μένουμε απλώς στις καταγγελίες. Κοντολογίς, ο ορισμός του χειρισμού ενός επικοινωνιακού και μόνο ζητήματος.

Όλα αυτά απλώς αποδεικνύουν τη βαθύτερη αμηχανία του κυβερνητικού επιτελείου απέναντι σε ένα κύμα δυσαρέσκειας που ήδη έχει οδηγήσει τον μικρότερο κυβερνητικό εταίρο σε ανοιχτή κρίση, την ίδια ώρα που ο άλλος εταίρος, ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης συναντά μεγάλες δυσκολίες να πείσει ακόμη και το δικό του ακροατήριο.