Ακόμη κι αν γινόταν έτσι – κάτι που δεν είναι καθόλου προφανές- ο κ. Μητσοτάκης παρέβλεψε, έστω και ως δήλωση προθέσεων, κάτι πολύ σπουδαίο. Σε μια Ελλάδα πολύχρονης, μονομερούς και τοξικής λιτότητας η δίκαιη κατανομή του πλούτου είναι ακόμη σημαντικότερος παράγοντας για την ευημερία ενός λαού. Κι αυτό επιβάλλει μια αναδιανομή του όποιου πλούτου-παλιού και νέου- από πάνω προς τα κάτω με βαθιά και ουσιαστικά πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια κι όχι με σκόρπιες και αόριστες υποσχέσεις για επιδόματα σε αδύναμους. Αυτό είναι λαϊκισμός και δε συνιστά πολιτική.
Και κάτι ακόμη. Με νεκρή αγροτική οικονομία και με δραματικές απώλειες πόρων για έργα στην περιφέρεια, δεν υπάρχει σωτηρία στη χώρα. Και γι’ αυτά ο κ. Μητσοτάκης «ξέχασε» να κάνει την οποιαδήποτε αναφορά.
Είναι επιτακτική ανάγκη για τον τόπο, ένα κόμμα που υπηρέτησε κάποτε τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, εάν θέλει να ξαναβρεί ρόλο, να ανατρέξει στις ρίζες του. Πριν να είναι πολύ αργά».