Ο Λευτέρης Ραπτίδης, το φτωχόπαιδο της προσφυγιάς, πάλεψε μαζί με τη γυναίκα του, τη Στέλλα, για να στήσουν τη μικρή βιοτεχνία. Σκληροί καιροί, σκληρή δουλειά, αλλά τα χρόνια της μεταπολίτευσης έπιασε σιγά σιγά τόπο ο ιδρώτας.
Μεγάλωσε η οικογένεια, μεγάλωσε και η βιοτεχνία, άλλαξε η ζωή τους, αλλά ο Λευτέρης και η Στέλλα δεν άλλαξαν, έμειναν δυο άνθρωποι με χρυσή καρδιά, όλος ο κόσμος χώραγε στην αγκαλιά τους. Πάτησαν γερά στα πόδια τους, είδαν την κοινωνική καταξίωση, ο Θεός τους χάρισε όμορφα εγγόνια, όμως λες και ο χρόνος δεν άγγιξε την καρδιά τους. Παρέμειναν δυο καρδιές αγνές, τα παιδιά των προσφύγων που μεγάλωσαν σα τσαμούρε, που έζησαν τον πόνο, που έμαθαν να νιώθουν και να νοιάζονται την κοινωνία των προσφύγων, τη φτώχια και τις δυσκολίες.
Και τώρα, μέσα στη λαίλαπα της πανδημίας, ο Λευτέρης ξανάστησε τις λιγοστές μηχανές που είχαν απομείνει. Η απόφαση επάρθεν κι ας ήταν πια αναγκαία τα γυαλιά, για να δουλέψουν τα χέρια και οι μηχανές με σιγουριά. Κι από κοντά κόρες και εγγόνια. Απόφαση για προσφορά και αλληλεγγύη. Η «φανέλα του στρατιώτη» εν έτη 2020: «Ράβουμε μάσκες για να τις προσφέρουμε στα νοσοκομεία».
Ευτυχής που γνώρισα αυτήν την οικογένεια…
Κώστας Τερζενίδης
