Μέχρι που ήρθε ο Μάρτης του 2004 και όχι μόνο έχασε, αλλά έκτοτε αποσύρθηκε και από την ενεργό πολιτική.

Δεύτερο παράδειγμα: Ο Κώστας Καραμανλής τον είχε τον Γιώργο Παπανδρέου. Στη Βουλή δεν υπήρχε «μονομαχία» που να μην τον κερδίσει. Ηγεσία και μεσαία στελέχη αντιμετώπιζαν αφ’ υψηλού τον «έλα μωρέ από τον Γιωργάκη θα χάσουμε…»

Μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης του 2009 και ο άτρωτος Καραμανλής  οδήγησε σε πανωλεθρία τη Νέα Δημοκρατία.

Αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Διότι αντίπαλος του Μητσοτάκη δεν είναι ο Κασσελάκης ή ο Ανδρουλάκης.

Αντίπαλος θα είναι η ακρίβεια που έχει γονατίσει τους πολίτες. Κι αν δεν την αντιμετωπίσει η κυβέρνηση θα πάει άπατη. Όσο ισχυρή κι αν φαίνεται τώρα.