Δεν το έγραψα ποτέ, θα το αποκαλύψω τώρα ως χρέος τιμής στη μνήμη του Νίκου Χαρτοματσίδη, του εκλεκτού φίλου που χάθηκε τόσο πρόωρα και τόσο άδικα.
Ήταν καλοκαίρι του 1990, και μόλις η Ν.Δ. δια του Μητσοτάκη είχε κερδίσει τις εκλογές (τρίτες συνεχόμενες σε 14-15 μήνες).
Πρώτη δουλειά του τότε υπουργού Προεδρίας Μιλτιάδη Έβερ να ξηλώσει τα γραφεία τύπου των νομαρχιών. Στη νομαρχία  Κιλκίς δούλευα εγώ και το έγγραφο ήταν σαφές,. Εντέλλεστε μέχρι 31 Αυγούστου να παρουσιαστείτε στην κεντρική υπηρεσία (Αθήνα). Για να αξιοποιηθεί η εμπειρία μας, όπως σχεδόν κυνικά αναγραφόταν στο ίδιο έγγραφο, στα υπόγεια αρχεία της υπηρεσίας!
Η μετάθεση εκείνη σαφώς υποκινούμενη από κομματικά κίνητρα, όπως αναγράφεται ρητά σε δικαστική απόφαση που κέρδισα λίγους μήνες αργότερα με συνήγορο -δικηγόρο τον  Γιώργο Φλωρίδη,  διέλυε την οικογένειά μου και μου προκάλεσε μεγάλη στεναχώρια.
Δεν χρειάστηκε να ζητήσω τίποτα από τον Νίκο Χαρτοματσίδη. Προσέτρεξε και έκανε αγωνία του την αγωνία μου. Προσπάθησε με όσες δυνάμεις διέθετε να αναστείλει τη μετάθεση. Αναζήτησε τον φίλο του από την εποχή της Βόλβης, τον. Πυλαρινό που ζούσε τότε στην Αθήνα και κλείσαμε ραντεβού με συνεργάτη του στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε εκεί και ο Νίκος έκανε όσα θα έκανε και για το παιδί του. Δηλαδή τα πάντα. Καμιά σημασία δεν έχει που δεν απέφερε καρπούς ο αγώνας του.
Κρατώ πολύτιμο θυμητάρι της φιλίας μας  αυτήν την ανάμνηση.
Και βάζω το χέρι μου στην φωτιά πως είναι πολλοί ακόμα που είδαν δίπλα τους τον Νίκο, όταν η χρεία προσκαλούσε. 

Θεοφύλακτος Παγλαρίδης