Άνθρωπος της προσφοράς, μειλίχιος, με χέρια που κάρβουνο έπιαναν και χρυσάφι γίνονταν, από το 1997 όταν δημιουργήθηκε ο Ζωολογικός Κήπος από τον τοπικό Όμιλο Κυνηγών στο "έβγα" του χωριού προς Θεσσαλονίκη ανέλαβε την φροντίδα του Κήπου. Κι αν περνώντας έβλεπες μικρά παιδιά στα σύρματα του εξωτερικού φράχτη να ταίζουν τα ελάφια και τις κότες και τα παγώνια θάταν η πρόσκαιρη απουσία του η αιτία. Διότι καθημερινές και σχόλες δεχόταν επισκέψεις μικρών και μεγάλων, ξεναγούσε και φίλευε.
Παραπονιόταν ο κυρ Στέφος πως γέρασε αλλά και ν απομακρυνθεί από τα ζωντανά του ούτε λόγος. Έκλεισε τα 87 του φέτος, μπήκε ο Δεκέμβρης κι ο δεινός κυνηγός κυρ Στέφανος Χατζηιωαννίδης καθημερινά δυο φορές στο καθήκον. Μια το πρωί και μια το απόγευμα. Πεντάωρο συνολικά κοντά τα ζωντανά που φρόντιζε.
Δυο του μηνός και το απόγευμα ένας συγχωριανός του άνοιξε την πόρτα του Κήπου. Δεν είδε τον πρεσβύτη και παραξενεύτηκε. Μπήκε στο κατοικία που χτίστηκε μέσα στον Κήπο και η έκπληξή του θέριεψε. Είδε τον κυρ Στέφο να πλαγιάζει!
Πρώτη φορά τον είδε πλαγιασμένο. Μια ζωή αεικίνητο τον ήξερε κι αυτός κι όλοι οι συγχωριανοί του.
Παραπονέθηκε ξανά ο κυρ Στέφος... Κακό σημάδι...
Νωρίς το βράδυ ο κυρ Στέφος επέστρεψε στο σπίτι, έφαγε, ξεκουράστηκε κι έγειρε σαν όλους τους ηλικιωμένους νωρίς να κοιμηθεί.
Και δεν ξύπνησε ποτέ. Τα δάκρυα των δικών του, της γυναίκας του Αθανασίας και των δυο κοριτσιών του Γεωργίας και Περιστέρας , των ανθρώπων που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν - κι ήσαν πάμπολλοι- τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία την άλλη μέρα 3 του Δεκέμβρη.
Κι αφήστε να λένε πως τάχα μόνο οι άνθρωποι δακρύζουν. Σαν βρεθείτε εκεί στο "έβγα" του Μικρόκαμπου προς Θεσσαλονίκη, κοντοσταθείτε... κι ίσως καταφέρετε να διακρίνετε τον θρήνο και στα μάτια των ελαφιών που έχασαν τον κυρ Στέφο τους.
Κι αν μπορείτε κι όσο μπορείτε βοηθήστε τα ζωντανά αυτά τώρα που ορφάνεψαν.
Την είχε την έγνοια τους ο κυρ Στέφος. Και παραπονιόταν σα γέρασε πως χρειάζονταν κι αλλωνών την φροντίδα.
Τώρα σίγουρα την χρειάζονται. Για να βλέπει ψηλά ο κυρ Στέφος πως έχουν καθημερινά την ταγή τους και να ησυχάζει η ψυχή. Και να αγαλλιάζει απολαμβάνοντας τη θέα της αγαπημένης του Πικρολίμνης.
Ας είναι λαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Θ.Π.