Γράφει στην μάνα του: «Μην λυπάσαι που έφυγα από την αγκαλιά σου, γιατί βρίσκομαι στην αγκαλιά της Ελλάδας, της πιο στοργικής μάνας όλου του κόσμου, που είναι υλικά φτωχή, αλλά ψυχικά είναι η πλουσιότερη μάνα όλων των αιώνων.»
Η μάννα του Γρηγόρη απαντά: «Γιατί εμέν αρνήθηκες και αγκάλιασες άλλη σ’ αρέσαν από μακριά τα ατίμητά της κάλλη;» Ο Γρηγόρης της απαντά: «Δεν είναι από μακριά που γνώρισα τα κάλλη της μητέρα. Μες την καρδιά μου είχαν την τσε νύχταν τσε ημέραν».
Γίνεται έφεδρος αξιωματικός και υπηρετεί στα Ελληνοσεβικά σύνορα. Η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να τον προαγάγει σε μόνιμη θέση ανθυπολοχαγού. Πικραμένος επιστρέφει στην Κύπρο. Εργάζεται ως οδηγός μεταφέροντας εργάτες στην Αγγλική βάση της Δεκέλειας. Μυήθηκε στην ΕΟ.Κ.Α. τον Ιανουάριο του1955 και ορκίζεται να αγωνισθεί για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Αρχικά υπηρετεί στον Πενταδάκτυλο, αργότερα στο Τρόοδος και μετά στην περιοχή του Μαχαιρά. Την πρώτη νύκτα του αγώνα, κτυπά τον κρατικό ραδιοσταθμό. Η ταυτότητά του γίνεται γνωστή στους Άγγλους που τον επικηρύσσουν στην αρχή με ποσό 250 λίρες και στη συνέχεια με ποσό 5.000 λίρες. Παντρεύεται μυστικά στις 10 Ιουνίου 1955 στην κατεχόμενη σήμερα Ιερή Μονή Αχειροποιήτου, την χωριανή του Βασιλική. Με δανεικούς αρραβώνες, στεφάνι καμωμένο από κληματόβεργες και κλώνους ελιάς, παρέα με το όπλο του, την στολή του και λίγους συναγωνιστές του. «Καλή λευτεριά να μου ευχηθείς πάτερ» απάντησε στον ιερέα που ευχήθηκε στους νεόνυμφους «να ζήσετε».
Έκλαψε ο Γρηγόρης όταν το πρωί της επόμενης ημέρας έπρεπε να αποχωριστεί την Βασιλική. Εκείνες τις ημέρες φθάνει στην Κύπρο προκειμένου να καταστείλει το αντάρτικο ο σκληρός στρατάρχης Χάρτινγκ. Ο Γρηγόρης τον υποδέχεται με εκρήξεις που τον τρομάζουν. Βγαλμένος απ’ τα βάθη της Ελληνικής Ιστορίας, βροντοφώναξε ξανά το «Μολών λαβέ του Λεωνίδα. Εκεί στις κακοτράχαλες πλαγιές του ορεινού συμπλέγματος της Μονής Μαχαιρά.
Δίνει μια ανεπανάληπτη μάχη που κρατά καθηλωμένη για πολλές ώρες ολόκληρη την σιδηρόφρακτη βρετανική μηχανή. Οι Άγγλοι αδυνατώντας να τον εξοντώσουν, τον καίνε ζωντανό, ρίχνοντας βενζίνη, από την κορυφή της σπηλιάς που πολεμούσε. Ήταν Κυριακή 3 Μαρτίου του 1957. Ο ήλιος είχε δύσει για τα καλά, όταν έφθανε στην ΛΥΣΗ το μαύρο μαντάτο: «Δυνάμεις ασφαλείας, εφόνευσαν σήμερον την μεσημβρία στην Μονή Μαχαιρά τον επικηρυγμένο δια ποσού 5.000 λιρών γνωστό υπαρχηγό της Ε.Ο.Κ.Α. και πρώην αξιωματικό του Ελληνικού στρατού Γρηγόρη Αυξεντίου».
Μια θλιβερή ιστορία που επαναλαμβάνεται. Οι σιδερόφρακτοι που βαφτίζουν «τρομοκράτες» όσους αγωνίζονται και θυσιάζονται για το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου. Ο εθελοντής Έλληνας Κύπριος ανθυπολοχαγός, που τίμησε και δόξασε όσο λίγοι την ένδοξη μάνα Ελλάδα. Η Ελληνική Πολιτεία, έστω και καθυστερημένα το 2002 τον τίμησε προάγοντας τον αναδρομικά στον ύπατο βαθμό του Αντιστράτηγου. Ιδού και η παρακαταθήκη του: Είτε ζήσουμε, είτε πεθάνουμε, ένα θα είναι το έπαθλο του αγώνα μας, για νεκρούς και ζώντας. Η ΚΥΠΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Ένα άπιαστο όνειρο, που είναι στα αζήτητα. Στα αφτιά μου ακούγεται ο θόρυβος από τις ζαριές του τάβλι που έπαιζε με τους κατοίκους του Ακρίτα Κιλκίς το 1954 όταν υπηρετούσε στον Ακρίτα σας έφεδρος Αξιωματικός.
Η Κύπρος μας, αυτή η πεταμένη νήσος της Αφροδίτης, έχει τρεις πικραμένες πρωτιές. Α) Είναι η μόνη διαιρεμένη στα δύο πρωτεύουσα κράτους στον κόσμο! Τι κρίμα. Β) Έχει την μοναδική πόλη στον κόσμο (ΦΑΝΤΑΣΜΑ), την ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ. Πριν το 1974 είχε 30.000 κατοίκους. Μετά τον Αττίλα του 1974, μέχρι σήμερα ζούνε μόνον: γάτες, σκυλιά και ποντίκια. Άδεια και παντέρμη. Γ) Στις φυλακές Λευκωσίας υπήρχαν μνήματα. Τα μοναδικά στον κόσμο σε φυλακές μνήματα. Τα μνήματα του Γρ. Αυξεντίου, και άλλων οκτώ ηρώων της Κύπρου, βρίσκονται στην Λευκωσία όπου στον τοίχο γράφει: (ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΑΤΑΙ). ΟΙ Άγγλοι απαγόρευσαν την ταφή τους εκτός φυλακών ώστε οι Έλληνες της Κύπρου να μην μπορούν να αποδώσουν τις ανάλογες τιμές στους νεκρούς τους, που ήταν και είναι πανάρχαιος θεσμός των απανταχού Ελλήνων. Ο σεβασμός στους νεκρούς. Αν ο αγώνας είναι συνεχής θα έρθει και η δικαίωση. Όπλο μας η ενότητα και η υπομονή.

ΣΤΟΝ ΑΗΤΟ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ:
ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Ζήλεψα την αγάπη σου,
που ναι πιο πάνω απ’ τη δική μου,
γιατί θαρρούσα μόνο εγώ
την είχα στην ψυχή μου (την πατρίδα)

Ο αητός πετά,
στης Κύπρου τα ψηλά βουνά,
Για να δει την λευτεριά,
ξανά να του χαμογελά

Σε είπαν βομβιστή, σε είπαν τρομοκράτη
Λες και η λευτεριά κερδίζεται, χωρίς
καπνό και στάχτη