Στις 6 Σεπτεμβρίου 1885 όταν οι Βούλγαροι κήρυξαν ξαφνικά την ένωση της Ανατολικής Ρωμυλίας με τη Βουλγαρία παρά τους όρους της Συνθήκης του Βερολίνου. Τα επόμενα χρόνια θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα για τους Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας, καθώς η εχθρότητα των Βούλγαρων εκδηλώνονται πλέον απροκάλυπτα με αποτέλεσμα πολλά Ελληνικά σχολεία να κλείσουν και περιουσίες Ελλήνων να κατασχεθούν, περίπου 113 εκκλησίες και 66 σχολεία εκείνη την εποχή λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν, ενώ αποκορύφωμα ήταν το ολοκαύτωμα της Ελληνικής πόλης της Αγχιάλου.
Ήδη άρχιζαν οι Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας να φεύγουν προς την Ελλάδα, 30.000 Έλληνες υπολογίζεται ότι εγκατέλειψαν τις πατρογονικές εστίες τους εκείνο το διάστημα.
Αργότερα με τη Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919 σε μια άτυπη ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδας-Βουλγαρίας 50.000 περίπου Έλληνες πήραν το δρόμο προς το νότο, όπου μέχρι το 1925 είχαν εγκαταλείψει οι Έλληνες την Ανατολική Ρωμυλία.
Έτσι η ανταλλαγή πληθυσμού έπιασε και τον Αίμονα ένα χωριό 720 κατοίκων (1925) που ήταν χτισμένο στους πρόποδες της οροσειράς του Αίμου κοντά στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.
Ο Αίμονας
Η αρχαία ονομασία του ήταν Αρισταίον και πρώτοι άποικοι του ήταν Μεγαρείς και Μιλήσιοι. Στον Αίμονα είχαν εγκατασταθεί Κρητικοί, Κεφαλλονίτες και Αθηναίοι ως ναυαγοί άλλοι σε καιρό πολέμων έβρισκαν καταφύγιο και κάποιοι έμποροι που πέρασαν από κει. Τέσσερα γεγονότα που επηρέασαν τον Αίμονα μαράζωσε και παράκμασε, ήταν ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος το 1769 η πανούκλα το 1850 ο νέος Ρωσοτουρκικός πόλεμος το 1877-1878 και η ενσκήψασα χολέρα. Ο Αίμονας το 1769 αριθμούσε σε 6.000 κατοίκους αλλά λόγο του πολέμου οι Τούρκοι τους κατάσφαξαν και οι όσοι απομείναντες πήραν τα βουνά η εγκαταστάθηκαν στα γύρω χωρία και πόλεις. Γύρω στο 1850 ξεσπάει η επιδημία της χολέρας (πανώλη) και ξεπέρασε κάθε είδος απώλειας και για ακόμη μια φορά ερημώνει. Ο Αίμος ξαναγεμίζει κόσμο ώσπου θα έρθει ο Οκτώβρης του 1925 όπου θα φύγουν οι Έλληνες οριστικά. Ο Αίμονας η Ναίμονας όπως τον έλεγαν οι δικοί μας ήταν ένα χωριό όπου περιβαλλόταν από δάσος, θάλασσα και την οροσειρά του Αίμου. Υπήρχε το Ακρωτήρι του Αίμου η Καλίακρα με τον φάρο όπου υπήρχε από τον 12ομ.χ. αιώνα, υπήρχε το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία η εκκλησία του χωρίου ο Αι Δημήτρης και η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου έξω από το χωρίο χτισμένη το 1847 επίσης και τ ερείπια του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου του 13ομ.χ. αιώνα όπου ήταν κοντά στη θάλασσα και το μισό τμήμα του έπεσε στη θάλασσα από ένα μεγάλο κύμα.
Ο Αίμονας επαγότανε στο νομό Πύργου και στη Μητρόπολη Μεσημβρίας, στον Αίμονα υπήρχαν ένα δημοτικό σχολείο, αερόμυλοι και η μεγάλη πλατεία (χοροτόπι) με το ραφτάδικο των αδελφών Κασσάνδρας, Γιαμπολένιας, Γιωργιάς και Ζαφειρίτσας, το κουρείο του Γιαννακίδη το καφενείο του Φωτιάδη και το παντοπωλείο του Κατερινάκη και επίσης η Κοινότητα που πρόεδρος ήταν ο Φωτιάδης Λευτέρης. Στον Αίμονα ασχολιόντουσαν με την κτηνοτροφία, γεωργία, αμπελουργία, εμπόριο και την αλιεία.
Στον Αίμονα ήδη από την άνοιξη του 1925 είχαν εγκατασταθεί στα σπίτια τους στην ουσία πετώντας τους στο δρόμο οι μαντζούρηδες(Βούλγαροι που τους έστειλαν από την Ελλάδα στον Αίμονα). Τους πήρανε και αυτά ακόμα τα έτοιμα για θερισμό σπαρτά τους απλώς τους άφησαν ένα μέρος για να φυτοζωούν που δεν τους έφτασε να ζήσουν ως την ημέρα της αναχώρησης τους. Τα αμπέλια δεν τους ανήκουν πλέον και για να πάρουν ένα καλάθι σταφύλια είναι θέμα πρόθεσης και διάθεσης του μαντζούρη. Συχνά πυκνά γινόταν και φασαρίες στο χοροτόπι(πλατεία). Το βράδυ της 21ης Οκτωβρίου 1925 είναι τ τελευταίο. Όλοι οι κάτοικοι σχεδόν συγκεντρώθηκαν στην πλατεία και στο παρακείμενο καφενείο του Διαμαντάκη και εκεί ο παππού Νικόλας ένας σπουδαίος γκαϊντατζής αλλά σπουδαιότερος τραγουδιστής τραγουδά το αποχαιρετιστήριο τραγούδι .......
"Πολλοί με λεν' τραγούδησε μα πως να τραγουδήσω βούρκωσαν τ ματάκια μου και με έπιασε το κλάμα...."
Την άλλη μέρα φόρτωσαν όσα από τα υπάρχοντα τους ίσως τα πιο αναγκαία στα βοϊδόκαρα τους και ξεκίνησαν για τον Πύργο για να φορτώσουν στο Γερμανικό καράβι. Αφήνοντας πίσω την πατρώα γη τις περιουσίες τους και ένα 5-10% των συγχωριανών τους για να μην τους ξαναδούν ποτέ.
"Καρσί του Αι Δημήτρη φύγαμε"
Μεγάλη δυσκολία ήταν στη φόρτωση πάνω από τρεισήμισι χιλιάδων αιγοπροβάτων χώρια αγελάδων, βουβαλιών και αλόγων μάλιστα ορισμένα έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν. Τελικά στις 24ης Οκτωβρίου σήκωσαν άγκυρα και την 26ην ανήμερα του Αι Δημήτρη περνούσαν τα Δαρδανέλια. Στις 26 Οκτωβρίου γύρω στις 10π.μ. έφθασαν στην Πόλη. Το Τουρκικό τελωνείο με ένα μικρό καΐκι τους σταμάτησε για να εισπράξει τους φόρους διελεύσεως και έτσι δόθηκε η ευκαιρία σε ορισμένους να βγουν στην Πόλη και να κάνουν μερικά ψώνια προπάντων ψωμί, χαλβά και ελιές. Στις 27 Οκτωβρίου πριν καλά ξυπνήσουν τα γυναικόπαιδα το πλοίο είχε ξεφορτώσει τα ζώα και τα βαρέα αντικείμενα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Γύρισε πίσω στο Καραμπουρνάκι και ήδη πριν το μεσημέρι είχαν αποβιβαστεί, τους βαλαν σε μια αποθήκη ένα είδος απολυμαντήριου και ύστερα τους πήγαν στις παράγκες όπου έμειναν για τρεις εβδομάδες.
Εγκατάσταση
στην Καλίνδρια
Ενώ οι Αιμονιώτες είναι στη Θεσσαλονίκη οι επιτροπές πάνε και έρχονται, μια με τον Φωτιάδη και τον Νικό Δημήτριου πήγε στην Πιερία αλλά έπρεπε να χωριστούν σε δυο χωριά τον Αι Γιάννη και τον Κούκο. Στον Κορινό πάλι το κλίμα ήταν ασήκωτο με τους καθημερινούς θανάτους από την ελονοσία, πάραυτα το μέρος ήταν έφορο και παραθαλάσσιο. Η άλλη ομάδα με τους Αναστάση του Σπύρου και τον Χριστόφορο του Δημητρίου(Κοτρότζο) πάνε στο Κιλιντίρ, ο μπάρμπα-Αναστάσης δεν ενθουσιαστικέ πρώτον είναι κοντά στα Ελληνοσκοπιανικά σύνορα, δεύτερον δεν υπάρχουν αρκετά νερά και τρίτον τα εδάφη δεν είναι ιδιαίτερα έφορα, αλλά έχει αρκετά βοσκοτόπια.Ο μπάρμπα-Αναστάσης προτείνει το Σκεπαστό Θεσσαλονίκης (Σούλοβο) αλλά δεν συμφωνούν οι άλλοι, ο μπάρμπα-Αναστάσης με 15 οικογένειες φεύγει για το Σκεπαστό. Πριν τα Χριστούγεννα του 1925 έρχονται με το τρένο τα γυναικόπαιδα και οι άνδρες με τα κάρα και τα ζώα στην Καλίνδρια. Τους φτιάσανε σκηνές κοντά στο σταθμό και αργότερα κάποιες οικογένειες φιλοξενηθήκαν στο Χέρσο και κάποιοι άλλοι έφτιαξαν πρόχειρα τους παλιούς στρατώνες, αργότερα φτιάσανε ξύλινες παράγκες όπου έμειναν ως το 1927.
Το 1928 έγινε η ρυμοτόμηση του χωρίου και μοιράζονται τα οικόπεδα στο μεταξύ φεύγουν άλλες 10 με 15 οικογένειες για το Σκεπαστό ενώ 30 με 40 οικογένειες για τον Κορινό. Το 1931 γύρισαν 13 οικογένειες από τον Κορινό λόγο της ελονοσίας αλλά επειδή ο κλήρος είχε μοιραστεί τους εγκατέστησαν στην Κορομηλιά. Στην Καλίνδρια εγκαταστάθηκαν 96 οικογένειες(366 άτομα), το χωριό θελαν να το ονομάσουν Αίμονα όμως ονομάστηκε Κιλιντίρ από το παλιό χωριό που ήταν στο τσιφλίκι του Χρυσάφη, το μπαϊρι δίπλα στο χωριό το ονόμασαν Πραταγόνατο από ένα παρόμοιο που είχε στον Αίμονα(το χωριό μετονομάστηκε σε Καλίνδρια την δεκαετία του 30) . Το 1930 χτίστηκε το σχολειό που ως το 1950 λειτουργούσε και ως εκκλησία, το 1951 εγκαινιάζετε η εκκλησία και ονομάζετε Άγιος Δημήτριος. Από απογραφή στης 16 Οκτωβρίου 1940 δείχνει ότι στο χωριό κατοικούν 267 άτομα. Στην Καλίνδρια υπήρχαν το καφενείο-παντοπωλείο του Τοπάλη Χαραλάμπου το καφενείο του Μποδιτσόπουλου Ιωάννη το καφενείο του Σαλιαράκη Νικόλαου και το καφενείο του Γαλανάκη Στέργιου.
Στο χωριό εγκαταστάθηκαν το 1950 τρεις οικογένειες Σαρακατσαναίων οι Κωτελαίοι που προϋπήρχαν στο παλιό χωριό Κιλινδίρ (τσιφλίκι Χρυσάφη) δίπλα στο καινούργιο χωριό Καλίνδρια. Κοντά στο Κιλινδίρ υπήρχε ο μεγάλος πλάτανος που κοντά του ήταν κτισμένος ο μεγαλύτερος Κυλινδρόμυλος της περιοχής(για αυτό και το όνομα Κιλινδίρ).Ο Κυλινδρόμυλος εξυπηρετούσε όλο το νομό Κιλκίς και Σερρών. Επίσης υπήρχε και ο σταθμός της Καλίνδριας που ήταν κτισμένος πριν το 1900 και λειτουργούσε μέχρι την δεκαετία του 1990.
Αιμονιώτες εγκαταστάθηκαν στην Καλίνδρια, Κορομηλιά, Χέρσο, Άσπρο, Βαφειοχώρι, Μεταλλικό, Τέρπυλλο και Πολύκαστρο Κιλκίς, στη Μαυροθάλασσα Σερρών στο Σκεπαστό και Νέα Μεσήμβρια Θεσσαλονίκης στη Στρύμη Κομοτηνής στο Κίτρος, Αι Γιάννη και Κορινό Πιερίας στον Πλάτανο Ημαθίας και στην Νέα Αγχίαλο και Ευξεινούπολη Βόλου.
Οι Αιμονιώτες έφεραν μαζί τους από την αλησμόνητη πατρίδα τις αναμνήσεις, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα των Χριστουγέννων της Πρωτοχρονιάς των Φώτων την Μπάμπω τα βρεξίματα του Αι Γιαννιού της κούνιες του Αι Γιωργή και πολλά αλλά.
Το χωριό αν και μικρό έχει ένα δραστήριο Σύλλογο από το 1982 όπου προσπαθεί να προβάλει τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας, να ψυχαγωγεί τα μελή του και να διατηρεί την παράδοση της Ανατολικής Ρωμυλίας. Ο Σύλλογος μας είναι μέλλος της Πανελληνίας Ομοσπονδίας Συλλόγων Ανατολικής Ρωμυλίας(ΠΟΣΑΡ). Το κτίριο που στεγάζετε ο Σύλλογος είναι το παλιό σχολειό που λειτουργούσε από το 1930 έως το 1995, στο Σύλλογο μας υπάρχει πλούσιο λαογραφικό και φωτογραφικό αρχείο.
Υπάρχει χορευτικό τμήμα που εκπροσωπεί το Σύλλογο σε διάφορες εκδηλώσεις. Στο χωριό πλέον κατοικούν 120 μόνιμοι κάτοικοι και υπάρχει ένα καφενείο-αναψυκτήριο.
Νέα διοίκηση
Από τις εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη εκλέχτηκε το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Καλίνδριας:
Τοπάλης Β. Γεώργιος Πρόεδρος, Κωνσταντινίδης Γ. Δημήτριος Αντιπρόεδρος, Καμπούρης Ι. Θεμιστοκλής Γ. Γραμματέας, Γαλανάκης Ι. Βασίλειος Ταμίας, Τοπάλη Σ. Αρετή, Τσιλικάκης Ι. Παρασκευάς και Γαλανάκης Ι. Μιχαήλ μέλη.
