Ήταν οι καλές εποχές που ο φιλόλογος ήταν κάτι σαν Θεός. Ο άνθρωπος που ήξερε εξόν από Ελληνικά, αρχαία και νέα, ιστορία, φιλοσοφία, αισθητική… Πανεπιστήμονας δηλαδή.
Ήταν ο ήρωας των σχολικών μας χρόνων στο κλασικό γυμνάσιο – σάμπως στο πρακτικό υπολείπονταν;- εκείνος που σφράγιζε την πορεία μας στα «γράμματα».
Στο ...τσάφ δεν πρόλαβα τον Θανάση Χατζημητάκο στο γυμνάσιο, Όταν εγώ πέρασα- ήταν με εξετάσεις τότε- στο γυμνάσιο Χέρσου ο Θανάσης Χατζημητάκος μετατέθηκε ήδη στο Κιλκίς.
Αλλά ο θρύλος του ακόμα ήταν έντονος. Εξάλλου ήταν γνωστός σε εμάς ακόμα από το Δημοτικό Σχολείο Ελευθεροχωρίου. Διηγούνταν τα μεγαλύτερα παιδιά που τον είχαν ήδη καθηγητή στο γυμνάσιο πόσο περισσότερο έπρεπε να διαβάζαμε για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών που το δίδασκε ο καθηγητής ο Χατζημητάκος. Καθηγητής απαιτήσεων που δεν χάριζε κάστανα, καταπώς λέγανε οι έχοντες πείραν.
Χρόνια αργότερα τον γνώρισα ως δημοσιογράφος στο Κιλκίς. Στον «Μαχητή» όπου συνεργαζόταν τότε και αργότερα στις ΕΙΔΗΣΕΙΣ όπου για χρόνια ήταν τακτικός μας συνεργάτης, μέχρι σχεδόν τα στερνά του.
Τα χρόνια είχαν βαρύνει τον κάποτε ρωμαλέο φιλόλογο καθηγητή. Μόνο το σώμα του όμως, διότι το πνεύμα παρέμενε εσαεί ρωμαλέο και ο φιλόλογος ήταν πάντα παρών. Ουαί κι αλίμονο ξέφευγε – και στην εφημερίδα δυστυχώς ξεφεύγουν λάθη- κάποια λέξη, κάποια έκφραση, κάτι στραβό… Ξαναγινόταν ο καθηγητής που δεν γνώρισα στα μαθητικά χρόνια.
Αλλά μην θαρρείτε πως ο Θανάσης Χατζημητάκος ήταν ο καθηγητής που ξέμεινε στην εποχή του αδύναμος ή απρόθυμος να ανταποκριθεί τις απαιτήσεις των καιρών. Όσο εύκολα μιλούσε και ερμήνευε τα παλαιά τόσο εύκολα άκουγε κι ενημερωνόταν για τα συγκαιρινά πράματα και θάματα.
Έγραψε και τι δεν έγραψε, πόσα δεν αφηγήθηκε από τις στήλες των εφημερίδων μας. Εκδώσαμε τις «Κιλκισιακές Αναμνήσεις» του, μια τοιχογραφία του Κιλκίς των πρώτων προσφύγων -γόνος της ευάνδρου Στρωμνίτσης υπήρξε κι ίδιος. Για τους Βίους των Αγίων, για τις μουσικές του συνθέσεις, για τα στραβά και τα ανάποδα της πόλης και της χώρας, έγραφε ακατάπαυστα ο Θανάσης Χατζημητάκος. Μαζί με τις άλλες δημιουργικές κι αυτές ενασχολήσεις του με τη βυζαντινή μουσική, την συμμετοχή του στην χορωδία, ψάλτης ων με σπουδή στη Βυζαντινή Μουσική.
Γεννημένος το 1933 στο Κιλκίς, πάνε κάμποσα χρόνια που χτύπησε την πόρτα του το κακό. Με περίσσια λεβεντιά αντιμετώπισε την ύπουλη αρρώστια. Πάντα ρωμαλέος, μαχητικός, δεν πάει χρόνος αφότου καταχωρίσαμε την τελευταία του συνεργασία. Περί γλώσσας και της κακομεταχείρισής της ήταν ο λόγος. Αλλά ο Θανάσης Χατζημητάκος έβρισκε την ευκαιρία να καταχεριάσει κι εκείνους τους Άθλιους των Αθηνών που καταδίκασαν μια χώρα κι ένα λαό στη στέρηση και στην φτώχεια.
Τους τελευταίους μήνες είχε αποσυρθεί καθώς η αρρώστια του τον κατέβαλε. Και το Σάββατο 29 Δεκεμβρίου, στα 79 του χρόνια, παρέδωσε το τίμιο πνεύμα του στον Δημιουργό του.
Έφυγε έτσι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος με ανεπίληπτο ήθος, μια ακένωτη δεξαμενή γνώσης που «έκανε ανθρώπους» φωτίζοντας με τις γνώσεις και το ήθος που εξέπεμψε εκατοντάδες Έλληνες, κυρίως στο ν. Κιλκίς όπου και δίδαξε τα περισσότερα χρόνια της εκπαιδευτικής του καριέρας.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Θ.Π.
