Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες μας από κάθε περιοχή του νομού, το «στήσιμο», η μέση απόδοση δεν αγγίζει τα 250 κιλά/ στρέμμα.
Αλλά αν και τα 250 κιλά κάποτε αποτελούσαν το όριο ασφαλείας, δηλαδή την παραγωγή που ισοφάριζε το κόστος καλλιέργειας, ώστε νε μείνουν στον παραγωγό τα χρήματα της κοινοτικής επιδότησης,  φέτος οι αγρότες μας δεν έχουν ούτε αυτήν την πολυτέλεια. Διότι η κάθετη πτώση των τιμών σίτου θα έχει ως συνέπεια μέγα τμήμα της στρεμματικής επιδότησης να καλύψει το κόστος παραγωγής.
Με την  κυβέρνηση  να παρακολουθεί αμήχανη (και εκ του αποτελέσματος αδιάφορη) τα τεκταινόμενα σε μια αγορά απολύτως τριτοκοσμική, σε πείσμα των παχυλών προεκλογικών διακηρύξεων περί παρεμβάσεων στα κυκλώματα που απομυζούν το μόχθο του αγρότη, οι σιτοπαραγωγοί συνθλίβονται από την κατακρήμνιση των τιμών.
Το μαλακό σιτάρι πωλείται (όταν πωλείται) σε τιμές 12-13 λεπτών / κιλό και το σκληρό κινείται στη ζώνη των 15-16 λεπτών. Μάλιστα όλα αυτά χωρίς ουσιαστική ζήτηση του προϊόντος το οποίος έχει παραδοθεί σε ντίλερς εμπόρων χωρίς καμιά συμφωνία για την τιμή. Ό,τι δώσει η αγορά, είναι η συμφωνία.
Και η αγορά σχεδόν είναι κλειστή, τα πλοία των εισαγωγέων δεν περισσεύουν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης κι όταν φτάνουν οι τιμές «στο λιμάνι» είναι κάτω από 20 λεπτά/κιλό. Λογαριάστε κόστος μεταφοράς και προμήθεια των ντίλερς για να υπολογίσετε τι θα απομείνει τελικά στην τσέπη του παραγωγού.
Είναι η τραγική, αλλά και συνάμα αναμενόμενη  κατάληξη μιας κατηφορικής πορείας που ξεκίνησε με την απαξίωση του συνεταιριστικού κινήματος, την υπερχρέωση και διάλυσή του εξαιτίας και δικών του λαθών και εν τέλει τη διάλυσή του. Με συνέπεια να μην υπάρχει ο πάλαι ποτέ παρεμβατικός και υποστηρικτικός  για τα συμφέροντα του αγρότη ρόλος του στην αγορά.
Τόσο τραγική ώστε να  ισχύει απολύτως το γραφέν υπό του Κ. Καβάφη:    Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Θ.Π.