Στο Βερολίνο που οι άνθρωποι γιόρταζαν την πτώση του τείχους, που υποτίθεται ότι - μεταξύ άλλων - θα σταματούσε τη διαφυγή Ανατολικογερμανών προς τη Δυτική Γερμανία, σχεδόν κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι πολλές περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας θα αντιμετώπιζαν ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης», αναφέρει αφιέρωμα της γερμανικής εφημερίδας «Die Zeit». Η έρευνα της εφημερίδας επεξεργάστηκε τα δεδομένα για εκατομμύρια μεταναστών από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία, το διάστημα 1991 - 2017, αναδεικνύοντας μία από τις λιγότερο γνωστές περιόδους της γερμανικής μεταπολεμικής ιστορίας.
«Μετά την επανένωση σχεδόν το 1/4 του πληθυσμού της πρώην ΓΛΔ - πάνω από 3,5 εκατ. άνθρωποι - μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία. Μόνο το έτος 1989 - 90 εγκατέλειψαν την Ανατολική Γερμανία περίπου 800.000 άνθρωποι, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αναγκάστηκε να μεταναστεύσει, επειδή έκλεισαν επιχειρήσεις και η ανεργία αυξήθηκε δραστικά», αναφέρεται. Υπολογίζεται ότι χάθηκαν τουλάχιστον 4 εκατ. θέσεις εργασίας . Είναι πελώριο ψέμα ότι η πτώση του τείχους ένωσε τους λαούς της Ευρώπης, ότι έφερε την ελευθερία
Ξαφνικά, οι Ανατολικογερμανοί ήταν «ελεύθεροι» να βρουν τον δρόμο τους στην «αγορά εργασίας». Εκεί ήρθαν αντιμέτωποι με μια απαγόρευση που δεν μπορούσαν να φανταστούν. Την ανεργία. Ένα από τα κυρίαρχα αισθήματα όσων είχαν ζήσει στη ΓΛΔ, ήταν η ματαίωση, η αίσθηση ότι πλέον δεν μπορούν να προσφέρουν μέσω της εργασίας τους.
«Το πνεύμα αισιοδοξίας που είδαμε πριν από 30 χρόνια, ή ακόμα και πριν από 10 χρόνια, δεν είναι αντιληπτό σήμερα», αναγκάζεται να παραδεχτεί ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Βερολίνου, Κλάους Λέντερερ, αρμόδιος για τη διοργάνωση των εορτασμών της πρωτεύουσας. Η διάθεση είναι «στοχαστική, αλλά γιορτάζουμε (...) Επιστρέφουμε στην ιστορία και μιλάμε για το μέλλον».
Ο ίδιος αναφέρει ότι τα 30χρονα δεν θα γιορταστούν πανηγυρικά, αλλά κυρίως είναι μια «στάση για σκέψη»: Πρώτον, για τις «παραλείψεις και ελλείψεις στη διαδικασία ενοποίησης» και δεύτερον για να αποφευχθεί η εκμετάλλευση των «αναμνήσεων» από «εθνικιστικές συλλογικότητες».
Η αλήθεια για το τείχος του Βερολίνου
Το τείχος του Βερολίνου το επέβαλε η ιμπεριαλιστική επέμβαση και υπονόμευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και στο Ανατολικό Βερολίνο , που ας υπενθυμίσουμε βρισκόταν ολόκληρο στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίας, έκλεισαν στις αρχές Αυγούστου 1961. Μέχρι τότε και επί 12 χρόνια (από το 1949) τα σύνορα δεν ήταν ασφαλισμένα, ούτε καν υπό έλεγχο. Περνούσαν μέσα από δρόμους, συγκροτήματα σπιτιών, κήπους και υδάτινους δρόμους. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα διάβαιναν καθημερινά.
Αλλά το Δυτικό Βερολίνο ήταν η πόλη-μέτωπο του ψυχρού πολέμου που ξεκίνησε ο ιμπεριαλισμός. Ήταν "το παλούκι στο κρέας της Ανατολής", όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Εκεί δρούσαν πάνω από 80 οργανώσεις κατασκοπείας και τρομοκρατίας. Από εκεί γινόταν κερδοσκοπία με το νόμισμα, ενώ είχαν εγκατασταθεί και γραφεία για τη στρατολογία εργατικών δυνάμεων από τη Λαϊκή Γερμανία, κανονικό ανθρωποεμπόριο με "κεφαλική τιμή".
Στις 10 Ιούλη 1961, ο δυτικογερμανικός Τύπος απαιτούσε κατά της Λαϊκής Γερμανίας "να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα του ψυχρού πολέμου, του πολέμου των νεύρων και του πολέμου των πυροβολισμών... Γι' αυτό, δεν χρειάζονται μόνο συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις και εξοπλισμοί, αλλά και η υπονόμευση, η θέρμανση της εσωτερικής αντίστασης, η δουλειά στην παρανομία, η αποσύνθεση της εξουσίας, το σαμποτάζ, η διατάραξη των συγκοινωνιών και της οικονομίας, η ανυπακοή, η ανταρσία..
Ήταν εκείνες τις μέρες που το ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού και τα τανκς του μπήκαν στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίας. Ήταν την ίδια περίοδο που ο τότε υπουργός Αμυνας της Δυτικής Γερμανίας Φραντς Γιόζεφ Στράους δήλωνε ότι πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος για ένα είδος εμφυλίου πολέμου στη Γερμανία!
Στις 11 Αυγούστου 1961 η βουλή της Λαϊκής Γερμανίας έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας του σοσιαλισμού. Τη νύχτα της 12 με 13 Αυγούστου τα σύνορα έκλεισαν.
Ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα, στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δεν ήταν μια κοινωνία χωρίς αδυναμίες και ελλείψεις. Επιπλέον, λαθεμένες στρατηγικές επιλογές, ιδιαίτερα τη δεκαετία του '50 και του '60 και κορυφώθηκαν στην πορεία, οδήγησαν στην καταστροφή της εργατικής εξουσίας. Η ανατροπή του σοσιαλισμού έγινε δυνατή πρώτα απ' όλα επειδή υιοθετήθηκαν νόμοι της λεγόμενης "ελεύθερης αγοράς".
Το ΚΚΕ μελέτησε στο 18ο Συνέδριό του τα λάθη που έγιναν και άσκησε κριτική. Δεν πέταξε το παιδί μαζί με τα νερά, όπως κάνουν οι οπορτουνιστές. Έβγαλε διδάγματα, με σκοπό να διεξαχθεί από καλύτερες θέσεις η εργατική και λαϊκή πάλη σήμερα.
Για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Καμία δύναμη δεν μπορεί να κλείσει το δρόμο στο μέλλον της ανθρωπότητας».
Αναγκαίος ο Σοσιαλισμός!
Έχουμε γράψει ότι στις δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης τα ποσοστά αυτών που νοσταλγούν τον Σοσιαλισμό είναι ιδιαίτερα υψηλά αλλά και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες τα ποσοστά είναι επίσης πολύ ψηλά. Στην Ρουμανία για την οποία δεν αναφέραμε στοιχεία, μπορεί η περίοδος κατά την οποία βρισκόταν στην εξουσία ο Νικολάϊ Τσαουσέσκου να σήμανε για την Ρουμανία την επιβολή μίας από τις σκληρές κομμουνιστικού χαρακτήρα απολυταρχίες, όμως στις μέρες μας η ρουμανική νεολαία δηλώνει πως «τότε», δηλαδή πριν από την πτώση του καθεστώτος το 1989, «όλα ήταν καλύτερα».
Σύμφωνα με την έρευνα του Ιδρύματος Σόρος το 47% των νέων ηλικίας 14 έσω 18 ετών εκτιμά ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι χειρότερο από εκείνο της κομουνιστική εποχής και το 46% δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στο σύστημα υγείας.
«Επί Τσαουσέσκου όποιος διέπραττε λογοκλοπή θα έμπαινε φυλακή. Σήμερα κερδίζει πάντα ο πιο δυνατός, χωρίς να έχει σημασία τι κάνει. Μόνο οι φτωχοί σέβονται τον νόμο» λένε οι νεολαίοι.
Και στις ΗΠΑ απαραίτητος ο Σοσιαλισμός!
Όπως δείχνουν οι έρευνες της μεγάλης αμερικανικής εταιρείας δημοσκοπήσεων «Gallup», το 2018 μόλις το 45% των νέων 18 – 29 ετών βλέπουν θετικά τον καπιταλισμό, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2010 ήταν στο 68%. Παράλληλα, παγιώνεται ένα 51% των νέων που τα τελευταία οκτώ χρόνια απαντούν ότι είναι θετικοί προς τον σοσιαλισμό. Επίσης, το 58% των Αμερικανών 30 – 49 ετών παραμένουν σταθερά θετικοί προς τον καπιταλισμό, ωστόσο έχει αυξηθεί το ποσοστό εκείνων που είναι θετικοί προς τον σοσιαλισμό, φτάνοντας το 41% (από 36%). Είναι αυτές οι ηλικίες που όχι μόνο βίωσαν και βιώνουν την καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της για τους εργαζόμενους, αλλά και που δεν βλέπουν καμία προοπτική στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής για βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας.
