Ηρθε, είδε και απήλθε η κομψή υφυπουργός. Στο αίτημα που έθεσε ο αείμνηστος πρόεδρος της ΔΙΒΙΠΕΚ, Βασίλης Σεργιαννίδης, για τη σιδηροδρομική σύνδεση της βιομηχανικής περιοχής, η κα Τζάκρη δεν κατάλαβε τίποτα. Οι βιομήχανοι μιλούσαν για δίκτυο 3-4 χιλιομέτρων και η υφυπουργός μιλούσε για έργο πολλών χιλιομέτρων και εκατομμυρίων. Βέβαια, έδωσε διαβεβαιώσεις πως θα δει με προσοχή το αίτημα για τη δημιουργία Διαμετακομιστικού Κέντρου και μείναμε ήσυχοι πως δεν θα… μετακομίσει άλλο ένας στόχος 20 χρόνων.
Και μην την είδατε την κα Τζάκρη και την κάθε Τζάκρη. Δυο χρόνια γιορτάζει(!) η κυβέρνηση και στο Κιλκίς δεν ξανάδαμε κανέναν υπουργό να συζητά για ανάπτυξη. Ο νομός Κιλκίς έχει την καλύτερη βιομηχανική περιοχή της χώρας στο Σταυροχώρι, τη μοναδική με αυτοοργάνωση, έχει μια ακόμη δυναμική περιοχή στη Νέα Σάντα και άλλη μια μικρότερη στο Πολύκαστρο, με δεκάδες βιομηχανίες στο νομό να δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Κι αντί οι υπουργοί επί της οικονομίας και ανάπτυξης να πηγαινοέρχονται και να συζητούν με τους βιομήχανους, το πώς θα κρατηθούν και θα αναπτυχθούν οι θέσεις εργασίας, το πώς θα συνεχίσουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι του νομού να εργάζονται και να πληρώνονται, το πώς θα ανοίξουν και νέες θέσεις εργασίας, την ώρα αυτή της κρίσης και της ανεργίας δεν πατάει κανένας κυβερνητικός παράγοντας στους χώρους αυτούς.
Στόχος μιας κυβέρνησης, ακόμη και «προοδευτικής», δεν μπορεί νάναι η καθιέρωση και επέκταση γευμάτων αλληλεγγύης, κοινωνικών επιδομάτων, θέρμανσης, ενοικίου, τέκνων…, η δωρεάν διάθεση σάντουιτς στους μαθητές και οι ρυθμίσεις στα χρέη προς την εφορία, τις τράπεζες, τη ΔΕΗ, το νερό και πάει λέγοντας.
Όταν επεκτείνονται τα επιδόματα αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει αποτυχία της οικονομικής πολιτικής. Στόχος πρέπει νάναι η εργασία για όλους και η αξιοπρεπής διαβίωση των ανθρώπων. Αυτό είναι προοδευτική διακυβέρνηση.
Είναι η ανεργία, ηλίθιε!
Ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Εχουμε την τύχη ως λαός να παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση, μήνες τώρα, τις ανεξάντλητες κόντρες για τις τηλεοπτικές άδειες, για τα δάνεια των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης, για τη διαπλοκή και πάει λέγοντας.
Και τι θα πούμε στους εκατοντάδες νέους του νομού Κιλκίς, που ξαναβρέθηκαν στους δρόμους των παππούδων και των πατεράδων τους, για το πικρό ψωμί της ξενιτιάς, σε Γερμανία και Σουηδία; «Παρακολουθήστε και απολαύστε τη 12ωρη συζήτηση στη Βουλή για τα δάνεια κομμάτων και μμε»;!
Ο κόσμος χάνεται και το πολιτικό σύστημα χτενίζεται! Κανέναν δεν αγγίζουν πλέον οι «έξυπνες» ατάκες ή τα ευφυολογήματα εντός Βουλής ή στα τηλεοπτικά πάνελ, τα δήθεν καρφώματα και οι παιδιάστικες αντιδράσεις. Θυμίζουν φοιτητικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του ’80, μόνο που τότε οι πολύωρες συνεδριάσεις και κόντρες των νεαρών φοιτητών δεν στοίχιζαν δισεκατομμύρια, όπως οι σημερινές αστειότητες ενός αφελούς και ανίκανου πολιτικού συστήματος.
Παρακολουθώ το πότε και πως χειροκροτούν εντός Βουλής οι περισσότεροι των βουλευτών μας, όταν ακούν -με ανοιχτό το στόμα- τις αγορεύσεις των αρχηγών τους, και αναρωτιέμαι: Κοίτα ρε ποιοι αποφασίζουν γι’ αυτήν τη χώρα! Κοίτα ρε σε ποιους αφήνουμε το μέλλον αυτού του τόπου!
Και μετά, πάλι, ενθυμούμε το Παγκάλειο θεώρημα: Μαζί τους ψηφίζουμε!
Και πιάνω να διαβάσω τον Καζαντζάκη…