Κυλά ο χρόνος πότε αργά και πότε γοργά, μετρώντας ασπρόμαυρες φωτογραφίες. «Στέκει» σε γεύσεις αλλοτινές, απαριθμεί χαρές και χίμαιρες και χάνεται στις ρούγες της καβαφικής «πόλης». Ο άνθρωπος, ένας διαβάτης περαστικός του καιρού του, σταχυολογεί μνήμες, ιχνηλατεί πάνω σε παλιές πατημασιές κι ανιχνεύει νέες, ώσπου κατανοεί, ότι δεν είναι ο χρόνος που αποχωρεί αλλά αυτός ο ίδιος! Πότε ως υψιπέτης και πότε ως υψιπετής. Πρόσεξε τις δύο αυτές λέξεις. Η διαφορά τους βρίσκεται στην οξεία. Σ’ αυτό το μικρό σημαδάκι που μετατρέπει την πτήση σε πτώση και τανάπαλιν.
Ένα ταξίδι η ζωή στην ερημιά του πελάγους, στα σοκάκια της πόλης και τη μοναξιά της μεγαλούπολης. Ένα ταξίδι στο φως και το σκοτάδι, στην αναβροχιά και την μπόρα, στους ορίζοντες της φυγής και στα βάθη της ψυχής. Στο ταξίδι σου με το χρόνο μη φοβηθείς και μην δεθείς σαν τον Οδυσσέα σε κανένα κατάρτι. Απόλαυσε, ελεύθερος, το τραγούδι των σειρήνων, κι αν από τη μαγεία του παρασυρθείς, μην πτοηθείς. Τη ζωή την ομορφαίνουν, από καμιά φορά και τα λάθη.
Οι δείχτες του ρολογιού σημαδεύουν μεσάνυχτα. Είναι η στιγμή που διαστέλλει τη ζωή, που ενώνει το πριν με το μετά, την πραγματικότητα με την ματαιότητα. Την ουσία και την ουτοπία, που μέσα από τη γλώσσα της σιωπής, σου λέει:
«Βλέπω τα χνάρια μου στα αυλακωμένα πρόσωπα και τα αποτυπώματά μου πάνω στη σκόνη των φτερών της πεταλούδας. Βλέπω τους ωροδείκτες να σέρνουν τη ζωή στους υπόγειους δρόμους της Γάζας και στους αυτοκινητόδρομους με τα πολλά τροχαία της Ελλάδας. Βλέπω τη βία και τη γυναικοκτονία, την σεξουαλική ασέλγεια και τον βιασμό και των πιο μικρών, από ανθρώπους υπεράνω κάθε υποψίας και ντρέπομαι. . Βλέπω τη δικαιοσύνη ηττημένη από την πολιτική του λόμπινγκ να κυριαρχεί ρουσφετολογικά στην Ευρώπη. Βλέπω την ερημιά και την ερήμωση του ανθρώπου και θυμώνω πολύ.
Και τότε μια φωνή βγαλμένη μέσα από τα ρινίσματα του ήλιου και τα ραπίσματα του ανέμου που λέει:
Είσαι άνθρωπος, είσαι αίσθημα, είσαι λαός. Εσύ ο πλάστης κι εσύ ο δημιουργός της ζωής σου. Κανείς δεν θα πολεμήσει για το δίκιο σου, αν δεν το κάνεις εσύ. Και δεν θα το κάνεις, όσο είσαι ένας ραγιάς φοβισμένος. Όσο σκύβεις όπως η καμήλα για να σε καβαλάνε. Άδραξε το νέο χρόνο από την αρχή. Από το πρώτο του κιόλας λεπτό και κάνε ό,τι μπορείς τον κόσμο σου να αλλάξεις. Γιατί ο χρόνος από μόνος του είναι κενός. Το ποτήρι σου το γεμίζεις εσύ και εσύ το πίνεις, ανάλογα με το τι βάσεις μέσα του . Λίγες είναι οι στιγμές που καταξιώνουν τον χρόνο. Για αυτές αγωνιζόμαστε κι αυτές προσπαθούμε να κάνουμε ισόβιες, στο πέρασμά μας από τον πλανήτη Γη.
Χρόνια Πολλά
