Μαύρισαν οι ψυχές μας συμπατριώτες από τα καθημερινά αγγελτήρια θανάτου. Φίλοι, συγγενείς, γείτονες χάνονται άδικα των αδίκων. Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το ένα σοκ, δεύτερο συντυχαίνει.
Κλείδωσαν οι ψυχές μας από τα αναγκαία μέτρα αποστασιοποίησης. Ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικόν. Χάνουμε λίγη από την ανθρωπιά μας στον αγώνα της επιβίωσης. Οι μάσκες σώζουν αλλά συνάμα αποξενώνουν.
Αλλά είπαμε: Πρώτος στόχος να επιβιώσουμε. primum vivere,  deinde philosophare.

Κι αν ντε και καλά η πανδημία πρέπει να αφήσει και κάτι θετικό πίσω της ας είναι η επίγνωση πως η ζωή που είχαμε δεν άξιζε τόση γκρίνια.
Πάντα θα υπάρχουν σκιές, γκρίζες γωνίες, αποκλεισμένοι και αδικημένοι της ζωής. Γι΄αυτό και καθημερινή και μόνιμη να είναι η έγνοια όλων μας, εχόντων και μη, να γίνει ο κόσμος δικαιότερος. Κανονικός κόσμος κι όχι άκοσμος. Όμως άλλο ετούτο κι άλλο η μηδενιστική αντίληψη της απαξίωσης της ποιότητας ζωής που απολαμβάνουμε σε τούτον τον τόπο.
Χρέος μας να βάζουμε πλάτη να υψώνουμε ένα σκαλί παραπάνω τη ζωή. Αέναη είναι η δίψα για το καλύτερο, το υψηλότερο, το ωραιότερο. Αλλά που και που – γιορτινές μέρες όπως η σημερινή είναι μια καλή ευκαιρία- να στρέφουμε το βλέμμα πίσω, να θυμηθούμε ποια ήταν η ζωή μας και πόσα άλματα έκανε σε μια δυο γενιές.
Να πούμε ένα ευχαριστώ κι ένα «δόξα σοι ο Θεός» που αξιωθήκαμε να δούμε παιδιά, εγγόνια, απαλλαχθήκαμε από την πείνα, ζήσαμε την ευμάρεια – σχεδόν ενάμιση αυτοκίνητο αντιστοιχεί σε κάθε ελληνική οικογένεια και 45 χρόνια πριν στο χωριό μου ζήτημα είναι αν υπήρχαν δυο τρία αυτοκίνητα- απολαμβάνουμε πλούσια τα ελέη της τεχνολογίας κι ας την ελεεινολογούμε άσκεφτα κάθε τόσο.
Δεν άξιζε τόση καταφρόνια η ζωή μας κι ας είναι η πανδημία μια καλή ευκαιρία να μάθουμε να λέμε κι ένα «Δόξα σοι ο Θεός»
Όχι για εφησυχάζουμε τάχα ή να κλείνουμε τα μάτια στα στραβά κάθε εποχής. Αλλά σαν μια ανάσα, ένα κουράγιο για το επόμενο σκαλί, το ευγενέστερο όνειρο που, συν Θεώ, με τον κόπο μας επιδιώκουμε να πραγματώσουμε.
Υγεία σε όλους, χαρά σε κάθε νοικοκυριό.
Θεοφύλακτος Παγλαρίδης