Πάντοτε μπορεί και κάτι ακόμη να προστεθεί.  Να διαφωτιστεί κι από μια άλλη οπτική γωνία. Ο θάνατος από την πανδημία αποτελεί στις μέρες μας την πιο μεγάλη αλήθεια, είτε «απώλεια» τον πει κανείς, είτε «χαμό», είτε «φυγή» είτε «αποδημία», η αλήθεια είναι πάντοτε μία και η ίδια. 
Κάθε μέρα που περνά, η χώρα θρηνεί πάνω από 100 θανάτους, γεγονός που έγινε εθισμός και δεν αποτελεί πια καμιά είδηση. Η ζωή έχασε κάθε αξία από την πανδημία. Είμαστε μεταξύ των πρώτων χωρών της Ευρώπης στους θανάτους. Πρώτοι στην ανεργία των νέων. Πρώτοι στην ακρίβεια, πρώτοι στην τιμή του ρεύματος και γενικώς κατέχουμε αρκετές πρωτιές σε αρνητικούς δείκτες.
 
Αν η Πολιτεία έφτιαχνε περισσότερες ΜΕΘ, αν έδινε περισσότερα χρήματα για την πρόσληψη νοσηλευτικού προσωπικού, αν τα λεφτά που σκόρπισε σε λαμπιόνια, φανφάρες και τραγούδια, τα έδινε σε δωρεάν τεστ για τον κορονοϊό, ο έλεγχος της πανδημίας θα ήταν τώρα πολύ καλύτερος.  
Η δημοκρατία δεν προσδιορίζεται  από το όνομά της, αλλά από το περιεχόμενό της. Όχι δηλαδή από το πώς την εννοεί κανείς, αλλά από το πώς την ζει.  Όπου τα κενά της  σε ανθρώπινη αξία είναι πολλά, όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα καθημερινά, η δημοκρατία αποτελεί εκεί έννοια ουτοπική. 
Στη χώρα, όπου πριν από μια δίκη αλλάζει η νομοθεσία για να μετατρέψει μια κακουργηματική πράξη σε πλημμεληματική, στη χώρα όπου δια «κατασκευασμένου» νόμου  παρακάμπτεται η δικαστική εξουσία από την εκτελεστική, είναι περιττό να μιλάμε για δίκαιο.
 
Στη χώρα όπου διώκεται η ερευνητική δημοσιογραφία, γιατί φέρνει στο φως στοιχεία, επιβαρυντικά για την κυβερνητική εξουσία, είναι ουτοπία να μιλάμε για ανεξαρτησία των θεσμών. Όπου οι οικονομικά, πολιτικά και μιντιακά ισχυροί παράγοντες είναι ανέγγιχτοι από το νόμο, είναι ειρωνεία να μιλάμε για δικαιοσύνη. 
Πουθενά στην Ευρώπη δεν διώκονται δημοσιογράφοι που ασκούν αποκαλυπτική δημοσιογραφία και πουθενά στην Ευρώπη δεν μπορούν να σταθούν πολιτικοί  με ανακριβές «πόθεν έσχες». Εδώ όμως είναι Ελλάδα και είναι αλλιώς. Εδώ οι τρεις «Εξουσίες» στην κορυφή τους συνενώνονται  σε μία, κι αυτή πρωθυπουργική.
Μπροστά σ’ αυτήν την καταθλιπτική πραγματικότητα ωχριούν και οι "Κάργες" του Καρυωτάκη. Η πολιτική έχει μετεξελιχθεί  σε στατιστική, σε «στημένη» δημοσκόπηση και σε οικονομική ποινή ή αμοιβή: Εκατό πενήντα ευρώ μπόνους το εμβόλιο για τους νέους και 100 το πρόστιμο σε όσους είναι πάνω από 60. Η ποινή αντικατέστησε την πειθώ. Η κομματοκρατία, η καναλοκρατία και η αδικοκρατία συνθέτουν το νέο παζλ που το λένε Ελλάδα.
 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ουτοπία από την προσδοκία που έχει ένας λαός ότι θα τον σώσει κάποιος πολιτικός, που δεν έχει διακριθεί πουθενά, που πουλά την ιδεολογία του με την οκά και που ξεχωρίζει για κάποια σαθρά «ευφυολογήματα». Η πολιτική σαν  θεωρία δεν είναι αρκετή για τον οποιοδήποτε πολιτικό να καταλάβει έναν λαό που υποφέρει. «Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο», λέει ο Λουντέμης. Αν δεν ένιωσες κάτι, δεν μπορείς να το εκτιμάς σωστά. 

Αυτά που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι τα πλέον αυτονόητα. Ο άνεργος θέλει δουλειά, ο άπορος προστασία, η κοινωνία, Δημόσια Υγεία και Παιδεία και η Δημοκρατία απαιτεί ισονομία, σε όλα τα πεδία της ζωής, άσχετα από φύλο, φυλή, ηλικία και επάγγελμα. Ανεξάρτητα από ταξική, οικονομική ή όποια άλλη ιδιαιτερότητα.  
Η χώρα που εφαρμόζει άλλο νόμο για τον πολίτη και άλλο για τον πολιτικό, (βλέπε νόμος περί ευθύνης υπουργών), δεν έχει συνταγματική ισότητα. Όταν ένας νόμος  προστατεύει έναν πολιτικό από δωροληπτικά «ανομήματα» είτε αυτά διαπράττονται «επ’ ευκαιρία» είτε «κατά την τέλεση των καθηκόντων του», ως γεγονός ενθαρρύνει τη δωροληψία, υιοθετεί την ανομία και εμπεδώνει στην κοινωνία το άδικο.