Βλέπουμε το ανδρικό με το γυναικείο φύλο να αδυνατούν να πετύχουν το αυτονόητο που καθόρισε η φύση δηλαδή την προσέγγισή τους και ο έρωτας να είναι απαγορευμένος μέσα στις προκαταλήψεις της εποχής. Βλέπουμε την έκφραση ‘’τι θα πει ο κόσμος’’ να κυριαρχεί στο κάδρο. Βλέπουμε εγκλήματα για την ‘’τιμή της αδελφής’’. Βλέπουμε την γυναίκα να ρίχνει βιτριόλι στο πρόσωπο του άνδρα επειδή την παράτησε αφού της πήρε ‘’ό,τι πολυτιμότερο είχε’’. Βλέπουμε την γυναίκα, έρμαιο των γονιών της στην επιλογή συζύγου. Βλέπουμε εξευτελιστικές συζητήσεις των μελλοντικών συμπεθέρων για την προίκα.
Ανατριχιάζουμε μ’ όλα αυτά που τα ξεπέρασε η ίδια η ζωή.
Μετά την περιπέτεια της πανδημίας του κορωνοϊού, βάζω τη μηχανή του χρόνου να δουλέψει μέσα μου και δημιουργώ μελλοντικές εικόνες στη σκέψη μου.
Είμαστε στο 2040. Οι νέοι της εποχής που γεννήθηκαν μετά το 2020, βλέπουν ακόμα τις παλιές ελληνικές ταινίες αλλά και τις επαναλήψεις των σήριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης καθώς και ντοκιμαντέρ με διάφορες μαζικές εκδηλώσεις της δικής μας εποχής.
Βλέπω τους νέους της εποχής να ανατριχιάζουν παρακολουθώντας σκηνές με άτομα που κάνουν χειραψίες και φιλιούνται σταυρωτά. Να ανατριχιάζουν βλέποντας σκηνές με παππούδες και γιαγιάδες να κρατούν με τις ώρες τα εγγόνια τους στην αγκαλιά τους και άκουσον άκουσον, να τα φιλούν…
Ανατριχιάζουν σύγκορμα βλέποντας σκηνές που οι άνθρωποι συναλλάσσονται με χαρτονομίσματα και κέρματα την ώρα που αυτοί, χρησιμοποιούν μόνο πιστωτικές κάρτες κι αυτές μετά από κάθε συναλλαγή να τις απολυμαίνουν όπως και τα χέρια τους…
Ανοίγουν διάπλατα το στόμα από την έκπληξη βλέποντας σκηνές με άπειρες χειραψίες πολιτικών ενόψει των επερχόμενων εκλογών, βλέποντας συναυλίες και αθλητικές εκδηλώσεις στις οποίες οι θεατές είναι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον, βλέποντας πορείες και συλλαλητήρια στα οποία χιλιάδες άνθρωποι βαδίζουν στους δρόμους χωρίς να κρατούν στοιχειώδεις αποστάσεις μεταξύ τους…
Τους φαίνεται απίθανο να βλέπουν στις εκκλησιές τους πιστούς να φιλούν τις εικόνες και το χέρι του ιερέα…
Παθαίνουν την πλάκα τους βλέποντας στις παραλίες χιλιάδες ανθρώπους παστωμένους κάτω από τις ομπρέλες χωρίς καμιά απόσταση μεταξύ τους…
Βλέπω τα νέα παιδιά του 2040 να τρελαίνονται κοιτάζοντας τον κόσμο στα εστιατόρια και στις ταβέρνες χωρίς πλέξιγκλας ανάμεσα στις παρέες …
Βλέπω…και τι δεν βλέπω…
Και η ανθρώπινη απορία έρχεται αναπόφευκτα στη σκέψη μου:
-Ρε μπας και ζούσαμε λάθος τόσα χρόνια και με τον νοσηρό τρόπο ζωής μας μεταφέραμε ακούσια τους πάσης φύσεως ιούς ο ένας στον άλλον;
Βλέπω τώρα κάποιους από σας να στραβομουτσουνιάζετε με την απορία μου. Εντάξει ρε παιδιά…μια υπόθεση έκανα…
Και στο φινάλε, ας αφήσουμε τον καιρό να δείξει (αν ζούμε μέχρι τότε…)
