Όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη είναι η αξία του κλάσματος. Κι όσο πιο πολύ διογκώνεται ο παρονομαστής του προς το άπειρο τόσο περισσότερο τείνει το κλάσμα προς το μηδέν. Το όποιο μηδέν: Κοινωνικό, πολιτικό ή ό,τι άλλο.
Μετά τη συντριπτική ήττα του Σύριζα στις εκλογές της 21ης Μαΐου, κάποια στελέχη του, αντί να αναλάβουν την ευθύνη που τα αναλογεί, όπως έκανε ο Τσίπρας, αυτοαναγορεύτηκαν σε κριτές και αξιολογητές των εκλογών, μοιράζοντας την ευθύνη ισόποσα οριζοντίως και καθέτως. Το να βάζουμε στην ίδια θέση άτομα με διαφορετική, κομματική ιεράρχηση, είναι σαν να εξομοιώνουμε τη βάση με την κορυφή. Τον ψηφοφόρο με τον βουλευτή. Τον εθελοντή με τον αμειβόμενο στο κόμμα.
Η ευθύνη μπορεί να είναι μεν συλλογική, είναι όμως και αναλογική, αρχίζοντας από τον πρόεδρο του κόμματος, τους βουλευτές, τους γραμματείς των νομαρχιακών, τα στελέχη του και καταλήγοντας στον τελευταίο ψηφοφόρο. Την ευθύνη βεβαίως και την έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό όσοι είναι σε ψηλότερες κομματικές θέσεις. Όσοι εκφέρουν πολιτικό λόγο κι έχουν προβολή στα ΜΜΕ. Όσοι δεν είδαν την παράλυση, τη διάλυση, τη διαίρεση κι όλα τα αρνητικά συναφή που, εδώ και καιρό, ταλάνιζαν και στιγμάτιζαν το κόμμα. Άλλη η ευθύνη του απλού οπαδού κι άλλη του πρωτοκλασάτου πρώην υπουργού, που τρεις μέρες πριν από τις εκλογές ξεστόμισε σε πανελλαδική εμβέλεια απερίσκεπτες ανακρίβειες!
Το συντριπτικό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών για τον Σύριζα, δεν προέκυψε από το πουθενά. Ήταν η χρόνια απόρροια μιας τοξικής κατάστασης στο κόμμα, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη στελεχών σε τοπικούς φορείς. Ήταν η διαρκής απραξία της νομαρχιακής, που ούτε καν υπεύθυνο Τύπου έχει εδώ και μήνες στο Κιλκίς. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, προστέθηκαν και τα προβλήματα σχετικά με τη σύνθεση του ψηφοδελτίου, μ' όλα τα «παρατράγουδα» που συνέβαλαν στη δημιουργία ενός κακού προεκλογικού κλίματος για τον Σύριζα.
Οι πρώτοι που απολογούνται για τις χαμένες μάχες, σ' έναν πόλεμο, είναι οι στρατηγοί και όχι οι στρατιώτες. Παντού στον κόσμο οι αξιωματικοί έχουν μεγαλύτερες ευθύνες από τους φαντάρους. Το ίδιο αφορά και στις εκλογικές μάχες. Η ευθύνη σε μια δομημένη ιεραρχία δεν είναι ίση, ούτε και ισοκατανεμημένη.
Συνεπώς, οι πρώτοι που θα έπρεπε να απολογηθούν για τη χαμένη μάχη των εκλογών είναι τα στελέχη της πρώτης γραμμής. Αν αγωνίστηκαν δυναμικά, αν λειτούργησαν συλλογικά, αν έδρασαν σωστά, αν προέβησαν σε καταγγελίες ή σε εξώδικα, πράγματα φυσικά αδιανόητα για την Αριστερά!
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να πάει μπροστά, αν δεν δίνει μάχες μέσα στην κοινωνία. Καμία παράταξη δεν μπορεί να στεφθεί με επιτυχία, αν δεν έχει εμπεδώσει την αξιοπιστία Αν δεν έχει ενιαία έκφραση. Οι διαφορετικές κομματικές φωνές προκάλεσαν σύγχυση στην κοινωνία.
Οι εκλογές της 21ης Μάη ανέδειξαν συμπεριφορές, που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σ' έναν προοδευτικό χώρο, όπου η ατομική προσπάθεια υποβάθμισε τη συλλογική, με το κόμμα χωρισμένο σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Ζούμε γενικά στην εποχή της προσωπικής προβολής και της ιδεολογικής απαξίωσης. Σε μια εποχή όπου η πολιτική έχει ηττηθεί από την παραπολιτική, η αλήθεια έχει νικηθεί από το ψέμα και η δημοκρατία έχει ακρωτηριαστεί από τη μιντιακή δυναστεία.
Την ώρα που το βαθύ κράτος έχει διώξει τα καλύτερα «μυαλά» στο εξωτερικό, την ίδια ώρα αναπαράγονται εδώ στο εσωτερικό τα συνήθη πολιτικά τζάκια, με τον γιο του Σαμαρά να φέρεται ως υποψήφιος για την Περιφερειακή Ενότητα της Πελοποννήσου και τον γιο του Μητσοτάκη υποψήφιο για την Περιφερειακή Ενότητα της Κρήτης. Η δημοκρατία στον τόπο αυτό, δεκαετίες τώρα, έχει αντικατασταθεί από την οικογενειοκρατία η οποία «...ανθεί και φέρει κι άλλο».
