Η απουσία συναινέσεως μας επιτρέπει να μιλάμε για θύτη και για θύμα. Στον ρόλο του θύτη ή του θύματος μπορεί να βρίσκεται άνδρας ή γυναίκα, ανήλικος ή ενήλικας σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών αποτελεί την πιο απεχθή μορφή βίας καθώς τα παιδιά λόγω ηλικίας, λόγω αδυναμίας και λόγω ανωριμότητος είναι παντελώς απροστάτευτα και ευάλωτα.
Σύμφωνα με τους παιδοψυχίατρους η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών προϋποθέτει: Α) δραστηριότητα με ερωτικό περιεχόμενο ανάμεσα σε έναν ενήλικο και ένα παιδί (ή έφηβο), ή ανάμεσα σε δύο παιδιά, όταν το ένα από αυτά είναι σημαντικά μεγαλύτερο από το άλλο Β) συμμετοχή ενός παιδιού σε ερωτικές δραστηριότητες τις οποίες δεν κατανοεί, για τις οποίες είναι ανίκανο να δώσει συγκατάθεση και οι οποίες παραβιάζουν τους νόμους ή τα ταμπού της κοινωνίας.
Η σεξουαλική κακοποίηση ενός παιδιού δεν υπονοεί οπωσδήποτε βιασμό. Μπορεί να περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα σεξουαλικών δραστηριοτήτων από χάδια και αγγίγματα έως κολπική ή πρωκτική διείσδυση και στοματικό σεξ. Επίσης μπορεί να περιλαμβάνει σεξουαλική δραστηριότητα όπου, χωρίς φυσική επαφή, ένας τρίτος μπορεί να γδύσει το παιδί και να το κοιτάζει, μπορεί να ξεγυμνωθεί μπροστά στο παιδί, να αυνανιστεί παρουσία του παιδιού, να δείξει στο παιδί πορνογραφικό υλικό ή να χρησιμοποιήσει το παιδί ως πρωταγωνιστή στην παραγωγή πορνογραφικού υλικού (Ψυχιατρική παιδιού και εφήβου, 2013, τεύχος 1).
Για τον θύτη, οι ευρωπαίοι δημιουργήσαν τον ελληνοπρεπή όρο παιδόφιλος, την δε πράξη ονόμασαν παιδοφιλία. Στην Ελλάδα μιμηθήκαμε τους ξένους και υιοθετήσαμε τις ίδιες λέξεις χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι το συνδετικό ‘’φίλος/φιλία’’ στην ουσία αθωώνει βάρβαρες και αήθεις πράξεις. Ίσως θα έπρεπε να διατηρήσουμε εν ισχύ τις λέξεις παιδεραστής/παιδεραστία που περιγράφουν με μεγαλύτερη ακρίβεια μια αφύσικη και καταδικαστέα πραγματικότητα.
Η παιδεραστία δεν είναι ασθένεια για να γιατρευτεί. Είναι μια επικίνδυνη διαστροφή που συνοδεύεται από βαρβαρότητα. Το πόσο επικίνδυνη είναι, αποδεικνύεται από τις συνέπειες που έχει στην ζωή των θυμάτων: 1) απαγωγή ή δολοφονία 2) εγκυμοσύνη 3) αφροδίσια νοσήματα ή AIDS 4) σωματική κακοποίηση 5) κοινωνικό στιγματισμό. Τα θύματα παιδεραστίας εμφανίζουν και σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που τα στοιχειώνουν σε όλη τους την ζωή. Τα πλέον συχνά αναφερόμενα είναι η κατάθλιψη, το άγχος και θυμός σε συνδυασμό με αισθήματα ενοχής για αυτό που τους συνέβη. Άλλοι εμφανίζουν διαταραχές του ύπνου με εφιάλτες και αυπνίες άλλοι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και άλλοι καταφεύγουν στα ναρκωτικά. Συχνά παρατηρείται μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά που καλύπτει το φάσμα από την επιθυμία να βλάψει κανείς τον εαυτό του μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας. Μπορεί επίσης να εμφανίζουν προβλήματα στην ερωτική τους ζωή και στην διατήρηση σχέσεων και δεν είναι τυχαίο που συχνά επιλέγουν σύντροφο επιθετικό σαν να θέλουν να ξαναβρεθούν στον ρόλο του θύματος. Οι μαθησιακές δυσκολίες είναι συχνές και οι διαταραχές διατροφής επίσης. Εκφραζονται με βουλιμιά ή με ανορεξία προσπαθώντας να κάνουν το σώμα τους απωθητικό στο άλλο φύλο. Τα ψυχολογικά συμπτώματα μπορούν να υπάρχουν μεμονωμένα. Όταν υπάρχουν όλα μαζί τότε έχουμε την λεγόμενη διαταραχή του μετατραυματικού στρες. Η ένταση και η διάρκεια των συμπτωμάτων εξαρτάται από την ένταση της της βίας, την σχέση του θύματος με τον δράστη, την συχνότητα της κακοποιήσεως.
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι o παιδεραστής είναι ένας τυχαίος άγνωστος που σταματάει τα παιδία στον δρόμο για να τα δελεάσει με ένα γλειφιτζούρι ή κάποιος επιτήδειος με τον οποίο γνωρίστηκε ένας έφηβος στο διαδίκτυο. Όμως τις περισσότερες φορές πρόκειται για άτομο γνωστό, με το οποίο έχει οικειότητα και κάποια σχέση εμπιστοσύνης. Οι συνήθως εμπλεκόμενοι μπορεί να είναι ο πατέρας, η μητέρα, ο παππούς, η γιαγιά, ένας θείος, ο γείτονας, ένας καλός οικογενειακός φίλος, ο δάσκαλος στο σχολείο, στον χορό, στο φροντιστήριο, ο προπονητής ή ο γιατρός. Η δε σεξουαλική κακοποίηση όταν γίνεται από μέλη της ίδιας της οικογένειας μπορεί να συνοδεύεται και από κάθε άλλου είδους σωματική ή ψυχολογική κακοποίηση. Η ανατριχιαστική ζωή της Λιζα Μοντγκομερι (ΗΠΑ) συμπυκνώνει όλα τα παραπάνω στοιχεία. Η μητέρα της την ξυλοκοπούσε με αγριότητα από την τρυφερή της ηλικία. Ο αλκοολικός πατριός της την βίαζε από την ηλικία των 11 ετών, και προσκαλούσε και τους φίλους του για να την βιάζουν ομαδικά. Στην συνέχεια η μητέρα της άρχισε να την εκδίδει για βιοπορισμό και όταν αυτή διαμαρτυρόταν την χτυπούσε με μανία. Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε με έναν από τους ετεροθαλείς αδελφούς της ο οποίος την υπέβαλε σε σεξουαλικά βασανιστήρια, τα οποία κινηματογραφούσε. Κάποια ημέρα, τρελαμένη πια, στραγγάλισε μια έγκυο της άνοιξε την κοιλιά και μετέφερε το έμβρυο στο σπίτι της. Εκτελέστηκε για την πράξη της τον Ιανουάριο του 2021, λίγες ημέρες πριν από την λήξη της θητείας του προέδρου Τραμπ (ΤΑ ΝΕΑ 9/1/2021).
Ο Γάλλος χειρουργός Ζοελ Λε Σκουαρνεκ κρατούσε από το 1989 έως το 2017 (επί 28 χρόνια!) λεπτομερέστατο αρχείο στο οποίο περιέγραφε με απόλυτη ακρίβεια το τι έκανε σε 349 κοριτσάκια, στα διάφορα νοσοκομεία που χειρουργούσε και σε διάφορες άλλες ευκαιρίες. Στο αρχείο υπήρχαν όλα τα στοιχεία που τον ενοχοποίησαν. Ονόματα παιδιών, ημερομηνία και τόπος εκτελέσεως των παιδεραστικών δραστηριοτήτων του. Οι σημειώσεις του μας είναι πολύτιμες διότι μας αποκαλύπτουν την διαστροφή και την διαταραγμένη προσωπικότητα ενός παιδεραστή. Περιγράφουν την ακαταμάχητη έλξη του για τα μικρά κοριτσάκια και την λαχτάρα που είχε να ψαχουλεύει στα απαγορευμένα σημεία του σώματος τους. ‘’Βλέποντας τόσα κοριτσάκια γύρω μου χωρίς να μπορώ να τα αγγίξω μου προκαλεί κατάθλιψη. Γιατί να υπάρχει τόσο μίσος για τους παιδεραστές; ‘’’ Σε άλλο σημείο γράφει: ‘’το καλό με τα μικρά κοριτσάκια αυτής της ηλικίας ( 3-10 ετών) είναι ότι μπορείς να τα αγγίζεις χωρίς να προκαλείς ερωτήματα’’ και η αστυνομία προσθέτει ότι τα μεγαλύτερα κοριτσάκια τα ’’κανόνιζε’’ στο χειρουργείο όσο βρισκόντουσαν ακόμη υπό την επήρεια της αναισθησίας. Τα γραφόμενα του αποδεικνύουν ότι είχε πλήρη επίγνωση της καταστάσεως του: ‘’είμαι ένας μεγάλος διεστραμμένος. Είμαι συγχρόνως επιδειξιομανής, ηδονοβλεψίας, σαδιστής, μαζοχιστής και παιδεραστής. Και είμαι ευτυχής γι’ αυτό’’. Το πιο σοκαριστικό είναι το τελευταίο: ‘’Θα πρέπει να κάνεις υπομονή και να περιμένεις την τύχη σου’’. Δηλαδή ομολογεί με κυνισμό ότι ακολουθούσε την μέθοδο του αρπακτικού. Περίμενε πότε θα βρεθεί κοντά του ένα ξεμοναχιασμένο κοριτσάκι – θήραμα, για να του ορμήσει. Ανατριχιαστικό! (Le Monde 11/1/2020).
Το αρχείο του χειρουργού περιείχε και μια συλλογή με 300000 φωτογραφίες και βίντεο πορνογραφικού περιεχομένου επιμελώς αρχειοθετημένα.
Η παρουσία αυτού του αρχείου μας επιβεβαιώνει ότι παιδεραστία και παιδική πορνογραφία αποτελούν τις δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Οι παιδεραστές ξετρελαίνονται για πορνογραφικό υλικό (και) παιδικού περιεχομένου. Όμως στο πορνογραφικό υλικό δεν παίζουν ηθοποιοί. Για την φωτογράφηση και την κινηματογράφηση χρησιμοποιούνται πραγματικά παιδιά που πραγματικά βιάζονται επί σκηνής από πραγματικούς ανθρώπους. Δεν είναι δύσκολο να υποψιαστούμε ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους που εξαφανίζονται κάποια παιδάκια. Γι’ αυτόν τον λόγο η διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας είναι απολύτως κατακριτέα και καταδικαστέα. (Το σύστημα Amber alert που βοηθάει στην συλλογή πληροφοριών για εξαφανισμένα παιδιά δημιουργήθηκε μετά από την εξαφάνιση της μικρής Αμπερ στις ΗΠΑ. Σε ηλικία 9 ετών την απήγαγαν, την ξυλοκόπησαν, την βίασαν την αποκεφάλισαν και πέταξαν το πτώμα της).
https://www.iefimerida.gr/stories/amber-alert-apo-poy-pire-onoma-dolofonia-amper
Η ιστορία με τον Γάλλο μάς προσφέρει και μια τρίτη πληροφορία. Επιβεβαιώνει ότι παιδεραστής μπορεί να είναι οποιοδήποτε άτομο υπεράνω κάθε υποψίας, που εκμεταλλεύεται το επάγγελμα του για να ικανοποιήσει την διαστροφή του. Ήταν παντρεμένος με τρία παιδιά - αγόρια. Ως χειρουργός ήταν άψογος, στις σχέσεις του με τους πελάτες ευγενής, στις κοινωνικές του επαφές ευχάριστος, συμμετείχε σε συλλόγους, τραγουδούσε σε χορωδίες, αγαπούσε τα άλογα και πήγαινε στην όπερα. Όταν το 2020 (σε ηλικία 69 ετών) κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση όλοι έπεσαν από τα σύννεφα.
Το ίδιο φαινόμενο επιβεβαιώθηκε και στις υποθέσεις των παιδεραστών καθολικών ιερέων οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι το κύρος που τους έδινε το αξίωμα τους, ασελγούσαν εις βάρος παιδιών της ενορίας τους.
Το 2018, στην πολιτεία του Ιλινόις ( ΗΠΑ) δόθηκαν στην δημοσιότητα τα ονόματα 185 ιερέων που εμπλέκονται σε σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20/12/2018). Το 2018 το ανώτατο δικαστήριο της Πολιτείας της Πενσυλβάνια (ΗΠΑ), έδωσε στην δημοσιότητα το αποτέλεσμα μιας δικαστικής έρευνας η οποία τεκμηριώνει ότι 300 (!) καθολικοί ιερείς κακοποίησαν σεξουαλικά περισσότερα από 1000 ανήλικα παιδιά, αγόρια κυρίως. Οι κατηγορίες αφορούσαν ιερείς απασχολούμενους στις 6 από τις 8 επισκοπές της Πολιτείας στην οποία διαμένουν 2 εκατομμύρια καθολικοί. (Courier international No1451/2018). Το 2018 η Γερμανική καθολική εκκλησία ζήτησε επισήμως συγνώμη μετά από την δημοσιοποίηση μιας εκθέσεως που αναφερόταν σε 3677 θύματα, αγόρια κυρίως, ηλικίας κάτω των 13 ετών που κακοποιήθηκαν από 1670 μέλη του κλήρου τα προηγούμενα 70 χρόνια (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26/9/18).
Σοκαριστική ήταν η αποκάλυψη ότι ιερείς, επίσκοποι και καρδινάλιοι που γνώριζαν τα γεγονότα, επί δεκαετίες τα απέκρυπταν επιμελώς. Στην περίπτωση της Πενσυλβάνια ο επί 18 χρόνια τοπικός αρχιεπίσκοπος Ντόναλτ Γουέρλ αντί να προστατέψει τα θύματα των κληρικών, προστάτευε τους παιδεραστές, αφήνοντας και τα υπόλοιπα παιδιά των ενοριών εκτεθειμένα στις ορέξεις τους. Στην δε Γαλλία 25 επίσκοποι προστάτευαν συστηματικά 32 δράστες σεξουαλικών κακοποιήσεων που άφησαν πίσω τους 339 θύματα. Οι 28 θύτες τιμωρήθηκαν με ... μετάθεση για να συνεχίσουν την διαστροφή τους σε άλλες ενορίες (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24/3/2017)
Το 2015 κυκλοφόρησε η ταινία ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ (spotlight). https://freecinema.gr/movies/spotlight/ . Το σενάριο βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα που αποκαλύφθηκαν το 2002. Περιγράφει εξαιρετικά γλαφυρά τα εμπόδια που συνάντησαν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδος Boston Globe (ΗΠΑ) στην προσπάθεια τους να αποκαλύψουν μια υπόθεση παιδεραστίας με πρωταγωνιστές ιερωμένους της καθολικής εκκλησίας της Βοστώνης. Εκείνη την εποχή 150 ιερωμένοι κατηγορήθηκαν για κακοποίηση 500 παιδιών και εξ αυτού του γεγονότος σε όλη την χώρα παραιτήθηκαν 450 ιερείς και 4 επίσκοποι. Για πρώτη φορά και μέσω της βραβευμένης με Οσκαρ ταινίας, το ευρύ κοινό συνειδητοποίησε την ύπαρξη και την έκταση του προβλήματος μέσα στην κοινωνία. Το σοκ που προκάλεσε η ταινία ήταν τεράστιο σε όλο τον κόσμο (courier international No 1457/2018).
Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών συνήθως δεν έχει μάρτυρες, ούτε και αποδείξεις. Ο παιδεραστής γνωρίζει και εκμεταλλεύεται αυτήν την ιδιομορφία, που στην ουσία τον προστατεύει. Όπως τον προστατεύουν οι ενοχές που νοιώθει το θύμα για ότι του συνέβη. Όπως επίσης τον προστατεύει και ο δισταγμός που έχουν οι οικογένειες για να καταγγείλουν την σεξουαλική κακοποίηση που έχει υποστεί το παιδί τους. Ο κοινωνικός στιγματισμός του θύματος είναι τεράστιος και δεν αντέχεται, ιδίως για όσους ζουν σε μικρές κοινωνίες.
Αρπακτικά, μεταμφιεσμένα σε ευυπόληπτους πολίτες, κυκλοφορούν σε όλους τους χώρους όπου συχνάζουν παιδιά. Βρίσκονται ανάμεσα τους, περιμένοντας να απομονώσουν την λεία τους. Και γεννάται το ερώτημα: σε ποιον μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη; Η ειλικρινής απάντηση είναι: σε κανέναν! Οι γονείς οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας με κάθε δυνατό τρόπο, ανάλογα με την ηλικία τους. Να μην τα αφήνουμε να παίζουν μακριά χωρίς να έχουμε εποπτεία του χώρου. Να τα μαθαίνουμε να μην επιτρέπουν σε κανέναν να ακουμπήσει το σώμα τους ή να τα ξεντύσει. Να συζητάμε μαζί τους τις καθημερινές τους εμπειρίες και απορίες. Να μην τα εμπιστευόμαστε σε άλλες οικογένειες για παιχνίδι, διανυκτέρευση ή διακοπές. Να μην τα στέλνουμε στον γιατρό ασυνόδευτα, όσο είναι ανήλικα. Να κάνουμε αιφνιδιαστικές εμφανίσεις την ώρα της προπονήσεως ή του φροντιστηρίου. Να είμαστε υποψιασμένοι εάν ξαφνικά παρουσιάσουν μια περίεργη συμπεριφορά.
Η κοινωνία δεν επιτρέπεται να εφησυχάζει. Το ίδιο πρόβλημα μπορεί να προκύψει αύριο σε οποιαδήποτε οικογένεια. Όσοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει κακοποίηση παιδιού οφείλουν να την καταγγείλουν. Η αποσιώπηση δεν προστατεύει παρά μόνον τους παιδεραστές. Αντιθέτως εκθέτει την υπόλοιπη κοινωνία στις αρρωστημένες ορέξεις τού κάθε διεστραμμένου και διευκολύνει στην κακοποίηση και άλλων παιδιών. Η θαρραλέα καταγγελία είναι το όπλο που διαθέτουμε για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά της πολιτείας και του νομοθέτη.
