Ποιος ο λόγος λοιπόν να μένεις σε μια πατρίδα, που δεν είναι η πατρίδα σου; Ποιος ο λόγος να ζεις και να πληρώνεις φόρους σε ένα κράτος που τα πάντα είναι ιδιωτικά; Κι αν όλα αυτά γίνονται γιατί σου δίνει το δικαίωμα της ψήφου, μήπως το δικαίωμα αυτό δεν το έχουν κι αυτοί που ζουν, δουλεύουν και πληρώνουν φόρο στο εξωτερικό;

"Προτιμώ υπάλληλος σε ελεύθερη Γαλλία παρά πρωθυπουργός σε χώρα αποικία",

έλεγε ο Μπομπιντού. Μήπως δεν ισχύει η άποψη αυτή και για την Ελλάδα μας; Είμαστε ελεύθεροι κι ανεξάρτητοι ως χώρα; Ή μήπως τα «θέλω» της πατρίδας μας δεν ορίζονται από τις συμμαχίες στις οποίες ανήκει;

Θυμάται κανείς το αλλοτινό και συνάμα σοσιαλιστικό σύνθημα «έξω οι Βάσεις του θανάτου;» Θυμάται κανείς το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο;» Μήπως δεν ανήκουμε στη Δύση εξ ολοκλήρου τώρα; Ή μήπως δεν έχει γίνει ολόκληρη η χώρα αποικία χρέους; Είχε λοιπόν ή όχι δίκαιο ο Μπομπιντού;

Σε τι μας βοηθά ως λαό να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία και να γινόμαστε μέρος ενός πολέμου, αντί να έχουμε ρόλο διαπραγματευτικό όπως η Τουρκία; Γιατί αντί για πόλεμο δεν μιλούμε για ειρήνη; Τίποτα δεν έχουμε διδαχθεί από το παρελθόν; Τίποτα δεν θυμόμαστε από την καταστροφική εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919; Ή μήπως δεν ξέρουμε ότι κάποια από τα όπλα που στέλνουμε χρησιμοποιούνται κατά της ελληνικής ομογένειας που ζει στις ρωσόφωνες περιοχές;

Στην αρχαία Ρώμη η έννοια του πολίτη ήταν ιερή. Σήμαινε ότι κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να πηγαίνει δωρεάν σε δημόσια θεάματα, σε δημόσια λουτρά και να είναι κρατικοί οι δρόμοι. Η σημερινή Ελλάδα γέμισε με διόδια η χώρα. Οι δρόμοι μας έγιναν από εθνικοί ιδιωτικοί, οι δραστηριότητες του Κράτους λιγοστέψει κατά πολύ και οι αρμοδιότητές του έχουν απαξιωθεί στα πιο σημαντικά ζητήματα, όπως σ' αυτά της υγείας, της παιδείας και της δημόσιας ζωής γενικότερα.

Ας γίνει λοιπόν μετά από όλα αυτά και η Εφορία ιδιωτική. Ας γίνει ιδιωτικός και ο στρατός! Ας γίνουν ιδιωτικοί και οι πολιτικοί! Ποιος ο λόγος να πληρώνουμε για ένα Δημόσιο που έχει γίνει στην ουσία ιδιωτικό; ΄Πόσο ικανό είναι ένα κράτος που επί 14 μέρες καίγεται και δεν μπορεί να σβήσει τις πυρκαγιές; Τι λόγο έχουμε να συντηρούμε πολιτικούς, που έχουν "φεσώσει" με 400 δις τη χώρα;

Η μόνη δουλειά που δεν χρειάζεται καμία εμπειρία είναι η δουλειά του πολιτικού! Οποιαδήποτε άλλη δουλειά απαιτεί προϋπηρεσία.  Ποιος ιδιώτης θα προσλάμβανε ποτέ στην επιχείρησή του ένα διευθυντικό στέλεχος, χωρίς γνώση κι εμπειρία; Ποιος εργοδότης θα επέτρεπε σ' έναν εργαζόμενο να πειραματίζεται πάνω στο κεφάλι του κασίδη, που εν προκειμένω ο κασίδης είναι το ίδιο το κράτος;

Στην πολιτική δυστυχώς λίγες δεκάδες ψήφοι αρκούν για να πάρει ένας μαθητευόμενος πολιτικός υπουργείο. Κι αν αποτύχει σ' αυτό, τού δίνουνε μετά ένα άλλο. Να γιατί μερικοί πολιτικοί, ενώ όλα τα έχουν κάνει ιδιωτικά, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ζουν και θησαυρίζουν από το Δημόσιο, για δεκαετίες! Γιατί είναι το μόνο που χωρίς να βάλεις κεφάλαιο, έστω κι ένα ευρώ, αποκομίζεις μόνο κέρδη. Η ζημιά πάντα κάθεται στη χώρα! Ιδού λοιπόν η τραγωδία!