Πράγματα απλά που τώρα τα νοσταλγούμε και περιμένουμε με αδημονία να περάσει όλο τούτο το κακό που ζούμε για να ξαναμπούμε στην καθημερινότητά μας και να τα ξαναζήσουμε.

Και θυμάμαι με τις κατά καιρούς παρέες μου, την ώρα που απολαμβάναμε το καφεδάκι μας έξω, κάποιους να λένε:

-Καλά ρε ζωή είναι αυτή που κάνουμε; Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Δουλειά, σπίτι, καφές έξω και άντε καμιά ρετσίνα τη βδομάδα. Βαρεμάρα ρε παιδιά…

Θυμάμαι επίσης το πώς αντιμετωπίζαμε τον χώρο εργασίας μας.

-Ωχ μωρέ κάθε μέρα κι αυτό το μαγκανοπήγαδο στη δουλειά. Άντε να βγω στη σύνταξη ν’ αράξω σπίτι. Βαρέθηκα πια…

Και τώρα αναπολούμε όλα αυτά που πριν τα είχαμε σκυλοβαρεθεί. Αναπολούμε τη δουλειά μας που τα λέγαμε με τους συναδέλφους μας και η ώρα πέρναγε χωρίς να το καταλάβουμε. Αναπολούμε το απογευματινό καφεδάκι έξω με τα φιλαράκια μας. Αναπολούμε τις ώρες που το ρίχναμε έξω τρώγοντας στην ταβερνούλα και κατεβάζοντας τα ποτηράκια μας, με το κουσκούς μας, τα αστεία και τα αλληλοπειράγματα.

Όταν με το καλό περάσει αυτός ο Αρμαγεδώνας που ζούμε, είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμήσουμε όλοι τα απλά αυτά πράγματα που έδιναν νόημα στη ζωή μας.

Αααα καλά που το θυμήθηκα. Και για ένα άλλο πράγμα είμαι σίγουρος. Όταν περάσει ο καιρός και ο κορονοϊός θα έχει πια ξεχαστεί, θα ξανακούσω κάποιους φίλους μου να λένε:

-Καλά ρε ζωή είναι αυτή που κάνουμε; Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Δουλειά, σπίτι, καφές έξω και άντε καμιά ρετσίνα τη βδομάδα. Βαρεμάρα ρε παιδιά…

Με ρωτάτε γιατί συμβαίνει αυτό; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ρωτήστε τη φύση που κατασκεύασε έτσι τον ανθρώπινο εγκέφαλο.