Στρατοδίκες ήταν κι εκείνοι που δίκασαν σε θάνατο τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Ανώτατος δικαστικός ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας των συνταγματαρχών, ο Κωνσταντίνος Κόλλιας. Δικαστικός ήταν και ο Σαρτζετάκης, ο μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας, γνωστός από την υπόθεση της δολοφονίας του Λαμπράκη από παρακρατικούς. Ανώτατος δικαστικός ήταν και ο Γιάννης Ντεγιάννης, που ως πρόεδρος του δικαστηρίου καταδίκασε σε ποινή θανάτου τους πρωταίτιους της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
 
Άρα, όλοι οι δικαστές δεν είναι ίδιοι. Όπως δεν είναι ίδιοι και όλοι οι άγγελοι. Και από τους αγγέλους υπάρχουν κάποιοι «εκπεσόντες».  Το να λέμε επομένως ότι όλοι που ανήκουν σ’ ένα σώμα είναι ίδιοι, δεν στέκει. Εξάλλου, δεν είναι οι θεσμοί που δίνουν αξία στα πρόσωπα, αλλά τα πρόσωπα είναι που δίνουν αξία στους θεσμούς. Να θυμηθούμε πως δικαστής του παραδικαστικού  ήταν ο Ευάγγελος Καλούσης, γνωστός και ως δικαστής με τη μεζούρα, με αδυναμία στις δίμετρες Ουκρανίδες. Δικαστής ήταν και ο αντιπρόεδρος του ΣτΕ Παναγιώτης Ευστρατίου, που φέρεται να είχε εμπλοκή σε ναρκωτικά, σε υπόθεση με νεαρούς Πακιστανούς.
 
Συνεπώς ο καθένας, ανεξάρτητα από τον τίτλο του, χτίζει ή γκρεμίζει το κύρος του από μόνος του. Σε καμία επαγγελματική κατηγορία δεν είναι ίδιοι, όλοι  όσοι την στελεχώνουν.  Ο καθένας  κρίνεται από τη διαδρομή του. Το ίδιο και ο δικαστής. Κρίνεται κι  αυτός από το λαό, στο όνομα του οποίου δικάζει.
 
Πόσο σοφά η ελληνική γλώσσα θεωρεί ταυτόσημες τις λέξεις δικαστές - διχαστές! Ίσως γιατί κάποιες αποφάσεις ερμηνεύονται  διττά, γιατί δικάζουν αλλά και διχάζουν,  όπως αυτή που αφορά στα ξένα funds, που αρπάζουν  κοψοχρονιά του Έλληνα την  κατοικία, που σημειωτέον εκδόθηκε  και καθαρογράφτηκε, εν ριπή οφθαλμού, από τον Άρειο Πάγο, επαληθεύοντας έτσι τη ρήση του Αριστοτέλη: «δικαιοσύνη λυσιτελεί τω έχοντι». Ότι η δικαιοσύνη ωφελεί τον ισχυρό!
 
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι υπεράνω κάθε πολιτικής πρέπει να είναι η δικαιοσύνη, καθώς  η δημοκρατία χωρίς τη  είναι έννοια μισή. Αναρωτιέμαι όμως: Πού ήταν η δικαιοσύνη όταν ο Λοβέρδος είπε:  «είχα αποφασίσει να δείρω τον Αλέξη Τσίπρα και να του σπάσω τη μύτη;»  Πού ήταν η δικαιοσύνη όταν ο «αδιευκρίνιστος» Άδωνης απείλησε ότι θα γδάρει την εισαγγελέα Τουλουπάκη; Πού ήταν η δικαιοσύνη όταν ο Παύλος Μαρινάκης είπε: «Τσίπρα αν ζούσαμε στον Εμφύλιο από εμένα θα πήγαινες;»   Πού ήταν η δικαιοσύνη όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, από το βήμα της βουλής, αποκάλεσε «συμμορία» και «υπόκοσμο» τους πλέον μαχητικούς κι αποκαλυπτικούς δημοσιογράφους;  Πού ήταν η ελληνική δικαιοσύνη, όταν παρακολουθούνταν υψηλόβαθμα στρατιωτικά στελέχη; Μήπως «κοιμόταν τον νήδυμον» και ξύπνησε τώρα με τον Πολάκη;
 
Πόσο σύνηθες είναι στη δικαιοσύνη η εισαγγελέας να προτείνει απαλλαγή, όπως στην  υπόθεση του Νίκου Παππά, και λίγο μετά, με έναν άλλο εισαγγελέα, να καταδικάζεται από 13 δικαστές ομόφωνα; Με ποιον, εν προκειμένω, είναι η δικαιοσύνη; Με αυτόν που υπερασπίζεται το Δημόσιο συμφέρον και φέρνει στον κρατικό κορβανά 280.000.000 ή με αυτούς, που επί δεκαετίες λυμαίνονται τις δημόσιες συχνότητες, χωρίς να πληρώνουν φόρο;
 
Έχει δίκιο ή άδικο ο Βάρναλης, που στη συλλογή του «Ελεύθερος Κόσμος», γράφει: «Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα/ σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα/ κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου, να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου»;  Αν όντως η δικαστική εξουσία λειτουργούσε  ανεξάρτητα από την εκτελεστική, αν δηλαδή εξέλεγε την ηγεσία της, κάτι που το έθιξε μόλις προχθές  η Ε.Ε. υποθέσεις σαν κι αυτή του  Noor one,  θα είχαν προ πολλού εκδικαστεί! Τον αυτοσεβασμό του ένας λαός,  ένας θεσμός ή ένας άνθρωπος τον κερδίζει από μόνος του.