Παρασκευή ήταν, τελευταία εργάσιμη, σχολάσαμε και πάω στην αποθήκη. Τα έκανα όλα άνω-κάτω, βρήκα τις εικόνες και τις αράδιασα έξω από την αποθήκη. Αίφνης βλέπω μια γριούλα που έβοσκε την κατσίκα της να κοιτάζει τα τεκταινόμενα και να επικεντρώνεται στις εικόνες. Πλησιάζει και ρωτάει:
-Δάσκαλε, τι θα τις κάνεις αυτές τις εικόνες;
-Θα τις παραδώσω θεία, της λέω. Μας το ζήτησαν από το Υπουργείο.
-Δάσκαλε, θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Να μου δώσεις αυτήν την εικόνα που έχει τον βασιλιά με την βασίλισσα.
-Τι να την κάνεις βρε θεία;
-Θα την βάλω στο εικονοστάσι στο σπίτι μου.
Αμφιταλαντεύτηκα. Τι να κάνω τώρα; Απ’ τη μια η εγκύκλιος και από την άλλη η καλή και αγνή αυτή κυρούλα με το παρακλητικό ύφος και με τα πιστεύω της (που δεν είχαν βέβαια καμιά σχέση με τα δικά μου πιστεύω).
Δεν χρειάστηκα και πολύ για να αποφασίσω. Έβαλα την εικόνα σε μια αδιαφανή σακούλα, πλησίασα τη γιαγιά και της είπα συνωμοτικά:
-Πάρτην θεία αλλά μην το πεις πουθενά γιατί θα με κάψεις.
Είδα τη χαρά να καθρεφτίζεται στα μάτια της γιαγιάς που με ευχαρίστησε με πολύ θερμά λόγια, μου έδωσε τις ευχές της και έφυγε.
Όταν τέλειωσα και πριν μπω στο αυτοκίνητό μου για να φύγω, βλέπω την γριούλα να πλησιάζει. Ανοίγει την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και αφήνει μια μεγάλη σακούλα γεμάτη ζαρζαβάτια από το μπαξεδάκι του σπιτιού της. Τι μαρούλια, τι πιπεριές, τι κρεμμύδια, τι μαϊντανούς…απ’ όλα είχε…
-Τι είναι αυτά βρε θεία;
-Ένα ευχαριστώ βρε παιδάκι μου για την εικόνα.
Αντιρρήσεις εγώ αλλά ήταν τόσο κάθετη η γιαγιά που, τι να κάνω, υποχώρησα.
Ανύπαντρος ήμουν τότε και έφυγα στη Θεσσαλονίκη για να δω τους γονείς μου και να περάσω το Σαββατοκύριακο.
Μπαίνω στο σπίτι των γονιών μου με τη σακούλα παραφουσκωμένη με τα ζαρζαβάτια.
-Πού τα βρήκες αυτά; ρωτά ο παλιός ΕΑΜίτης στην Κατοχή πατέρας μου.
-Ένας κύριος που έχω μαθητή το παιδί του μου τάδωσε βρε μπαμπά, έτσι, για να με ευχαριστήσει (τι να τούλεγα ο έρμος; θα με έκραζε αν μάθαινε τον πραγματικό λόγο).
Αναρωτιέμαι τώρα τι θα έκανα αν με την εμπειρία των εξηνταφεύγα χρόνων μου γύριζα τον χρόνο πίσω, ξαναγινόμουν νέος δάσκαλος, υπηρετούσα στο ίδιο σχολείο, υλοποιούσα την ίδια εγκύκλιο και μου ζητούσε το ίδιο πράγμα η γιαγιά. Η απάντηση έρχεται μέσα μου αυθόρμητα.
Παρά τις ιδεολογικές μου διαφωνίες, το ίδιο ακριβώς θα έκανα…και πέστε εσείς ό,τι θέλετε…
Ιωσηφίδης Μάκης
(Ελπίζω μετά από τόσα χρόνια να παραγράφηκε το αδίκημα. Εδώ παραγράφονται…άλλα κι άλλα…)
