Δεν σε πρόλαβα να σου τα πω κατάμουτρα, θα σου τα πω όμως από εδώ γραπτά.
Σε βλέπω νεαρέ εκεί γύρω στα τριάντα σου να κάνεις οικογένεια αφού ξεμπέρδεψες με σπουδές, στρατιωτικό, μόνιμη δουλειά και τα ρέστα.
Σε ξαναβλέπω στα σαρανταφεύγα σου να παρουσιάζεις τα πρώτα προβλήματα όρασης με την μοιραία κατάληξη στα γυαλιά πρεσβυωπίας. Η χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια αρχίζουν να σου στέλνουν τα πρώτα απειλητικά τους μηνύματα. Έπιασες τα πενήντα και σε βλέπω με τις πρώτες δυσκολίες (με το συμπάθειο) στο κατούρημα. Ο ουρολόγος είναι σαφής, προστατίτιδα λέει κι εσένα σε ζώνουν τα φίδια. Παίρνεις τα πρώτα χαπάκια για να μπορείς τουλάχιστον να κατουράς σαν άνθρωπος.
Πιάνεις τα εξήντα και σε βλέπω να τρέμεις για το ζάχαρο που ανεβαίνει επικίνδυνα αλλά και γι’ αυτή την ρημάδα την πίεση που δεν λέει να κατέβει από τα δεκαπέντε η μεγάλη. Και να τα χαπάκια για την χοληστερίνη και την πίεση. Οι πρώτες τρύπες στο τριχωτό της κεφαλής εμφανίζονται και κάνεις αγώνα με τον κουρέα σου για να τις καλύψεις με…πλαγιοδάνεια τριχών. Η επέμβαση για τον προστάτη (με λέιζερ παρακαλώ) ακολουθεί μοιραία. Έχεις πια δυσκολίες στύσης και εκνευρίζεσαι. Εσύ που με το αποτέτοιο σου έσπαγες κάποτε καρύδια, τώρα θέλεις γερανό για να σου κάνει κούκου.
Φτάνεις στα εβδομήντα και αισθάνεσαι τις φυσικές σου δυνάμεις να συνεχίζουν να σε εγκαταλείπουν. Οι ρυτίδες και οι σακούλες κάτω από τα μάτια κάνουν πάρτι. Τα ούλα αδυνατίζουν και τα δόντια αραιώνουν. Μόνο μαλακές τροφές μπορείς να μασουλάς πια. Τρελαίνεσαι και δεν θέλεις να το αποδεχτείς με τίποτα.
Σε βλέπω στα ογδόντα σου φιλαράκι να έχεις προβλήματα ακοής και να φοράς τα πρώτα σου ακουστικά. Νάτο και το πρώτο εγκεφαλικούλιιιιι. Ελαφρό είναι αλλά σου αφήνει τα σημάδια του. Ξεχνάς εύκολα και παραλύεις με την σκέψη του αλτσχάϊμερ. Κρατάς ακόμα αλλά εκεί γύρω στα ογδονταπέντε έρχεται το δεύτερο εγκεφαλικό που απειλεί να σε στείλει αδιάβαστο. Την σκαπουλάρεις κι αυτή τη φορά μετά από θεραπεία στο κέντρο αποκατάστασης. Το τραπεζάκι στο σαλόνι σου είναι πια γεμάτο με χάπια…διαφόρων χρωμάτων. Σε βλέπω να έχεις πρόβλημα επικοινωνίας. Οι συνομήλικοι φίλοι σου έχουν φύγει για τους ουρανούς, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου ακολουθούν την δική τους πορεία και δεν βρίσκεις έναν άνθρωπο να πεις μια κουβέντα.
Κοντεύεις τα ενενήντα και σε βλέπω να κρατάς την εφημερίδα σου και να αρχίζεις από τις κηδείες. Σε ακούω να αναφωνείς:
- Ε όχι. Πέθανε και ο Περικλής ο Νικηφορίδης. Και μόλις 87 χρονών. Νεότατος…νεότατος
Έχεις πια δυσκολίες στο περπάτημα. Προμηθεύεσαι το μπαστουνάκι σου, αυτό με τον τρίποδα στην βάση. Είσαι πια καθηλωμένος στο σπίτι σου και δεν χάνεις τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές του διαδόχου του Γιώργου Αυτιά και τα σήριαλ το βραδάκι.
Σε βλέπω φιλαράκι μου να σκυλοβαριέσαι, να λαχταράς μια βόλτα, να δεις καναν άνθρωπο, να πεις μια καλημέρα βρε αδελφέ. Και σε ξαναβλέπω καημένε να βγαίνεις από το σπίτι σου με το μπαστουνάκι σου και να σέρνεσαι στο στενό πεζοδρόμιο. Ένα φουριόζο ζευγαράκι προσπαθεί να σε προσπεράσει αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο νεαρός χάνει την υπομονή του, σου δίνει μια σπρωξιά και σε προσπερνάει. Τον ακούω να γρυλίζει:
- Άντε από δω ρε κωλόγερε, δεν πας στο σπίτι σου να πεθάνεις που μου θέλεις και βόλτες, ερείπιο, ασταδιάλα…
Κατάλαβες νεαρέ; Όχι; Δεν πειράζει, θα το καταλάβεις όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Μόνο που τότε θα είναι αργά…πολύ αργά…