Ιδού λοιπόν που ο άχαστος Τσίπρας, ο αγαπημένος του λαού, της πλειονότητας των ψηφοφόρων δηλαδή απέναντι στο πορφυρογέννητο Κυριάκο, τον Κούλη υποτιμητικά επονομαζόμενο, έχασε "τα' αυγά και τα πασχάλια" . Τα "αυγά" επειδή οχτώ μονάδες δεν τις λες και λίγες και τα "πασχάλια" καθώς είναι εμφανές ότι το σοκ της ήττας δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα.
Την έχει ετούτη την ιδιορρυθμία το πολιτικό μας σύστημα. Ο κάθε φορά ηγούμενος της πολιτικής σκηνής να θεοποιείται, να αναγορεύεται "πατέρας" του λαού, του Έθνους...ως ηγέτης που απέχει έτη φωτός από τους ανταγωνιστές του.
Δεν είναι λοιπόν ο Τσίπρας ο πρώτος ηγέτης, ο χαρισματικός και άχαστος που τον σκορπίζει η κάλπη κι ο ανταγωνιστής του.
Ελάτε μαζί μου σε ένα ταξίδι για να θυμηθούμε πως μεταπολιτευτικά αποδείχθηκε " κοινή γαρ η μοίρα" των άχαστων.
Ο αείμνηστος Κωσταντίνος Καραμανλής, την ίδια χρονιά που κατάφερε να βάλει την χώρα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ, όπως ονομαζόταν τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση) μπροστά στον επελαύνοντα Ανδρέα Παπανδρέου κατά το κοινώς λεγόμενον την ..έκανε. Τον Μάη του 198ο εκλέχτηκε στην τρίτη ψηφοφορία Πρόεδρος τη Δημοκρατίας με ψήφους και της χουνταίας Εθνικής Παράταξης. Διαλύοντας και την ψυχορραγούσα τότε Ένωση Κέντρου .
Μήπως θυμίζουν τίποτα οι κινήσεις αυτές με τις ψηφοφορίες του πρώτου εξαμήνου του σωτηρίου έτους 2019; Έτσι κάνουν πάντα οι άχαστοι. Μπροστά στην κύρια επιδίωξή τους πάνε στο βρόντο οι δημοκρατικές ευαισθησίες.
Ύστερα ήταν ο ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου, ο δεύτερος άχαστος της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Κι απέναντι στον "Εφιάλτη" Μητσοτάκη, όπως τον αποκάλεσε από τις πλατείες, στην δεύτερη - η πρώτη έγινε ένα χρόνο αφ' όταν ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ- . εκλογική αναμέτρηση μαζί του ηττήθηκε μεγαλοπρεπώς. Κι ας χρειάστηκαν τρεις εκλογές ελέω εκλογικού νόμου Κουτσόγιωργα που ευνοούσε- καλά το καταλάβατε- το δεύτερο κόμμα για να σχηματίσει με την ψήφο του Κατσίκη αυτοδύναμη κυβέρνηση ο Μητσοτάκης.
Να κάνουμε μια στάση για να θυμίσω - ως χρέος τιμής και χρέος απέναντι στην αλήθεια- αυτό που κάμποσες φορές μετά την κρίση υπενθύμισα. Πως ανεξάρτητα από εθνάρχες όπως ο Καραμανλής, λαοφίλητους ηγέτες όπως ο Ανδρέας , μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο πολιτικός ηγέτης που δικαιώθηκε στις βασικές του επιλογές και διακηρύξεις του. Κι αν τον ακούγαμε ως πολιτικό σύστημα και ως λαός, η χώρα δεν θα είχε διαβεί την πόρτα του τρελοκομείου της κρίσης και των μνημονίων. Επιλύοντας συνάμα νωρίτερα και αποτελεσματικότερα τις ανοιχτές πληγές στις εξωτερικές μας σχέσεις.
Τα παραπάνω ισχύουν και για την οικονομία, και για τις σχέσεις μας με την Τουρκία και για τις σχέσεις μας με την Βόρεια (τώρα) Μακεδονία. Ενώ το Σλαβομακεδονία μας κακόπεφτε το 1993.
Και μετά την εμβόλιμη υπενθύμιση, συνεχίζουμε. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης λοιπόν ήταν ο πρώτος ηγέτης που δεν διεκδίκησε, ούτε του αποδόθηκε ο τίτλος του χαρισματικού και άχαστου. Ίσως γι' αυτό κι επειδή αντιμετωπίστηκε πάντα σαν ολίγον φιλοξενούμενος ς στη δεξιά Νέα Δημοκρατία κι ας την ...απάλλαξε από τον οξαποδώ Ανδρέα, ανέλαβαν οι Ηρακλείς του δεξιού στέμματος να τον εκπαραθυρώσουν από την εξουσία. Τα γεγονότα του 1993 είναι γνωστά. Εξάλλου πρωταγωνιστήσαμε σε αυτά ως Κιλκίς.
Κι ύστερα ήρθε η σειρά του τρίτου άχαστου της πολιτικής μας ιστορίας. Του εκσυγχρονιστή Σημίτη. Κέρδισε τις εκλογές του 1996 και του 2000, έβαλε την χώρα στο Ευρώ και δυόμισι χρόνια αργότερα, στα μέσα του 2004 πήγε στις εκλογές με μότο "Εγώ από αυτόν δεν χάνω"
"Αυτός" ήταν ο Καραμανλής ο Κώστας. Ηττήθηκε με μια μονάδα διαφορά το 2000 και τέσσερα χρόνια αργότερα έστειλε στη σύνταξη τον "Εγώ από αυτόν δεν χάνω"
Και νάτος ο τέταρτος άχαστος της ιστορίας. Νέος, λαμπρός, λαοφιλής με σπουδαίο όνομα και έξω καρδιά. Στις εκλογές του 2007 τον Γιωργάκη Παπανδρέου τον κέρδισε για πλάκα.
Πάει, είπανε, Τούτος θα κυβερνήσει μια 20ετία. Και δυο χρόνια αργότερα τα έκανε σκ...
Σόρι για την υπόμνηση της "αθάνατης λεξούλας του Καμπρόν" αλλά εκείνο το έλλειμμα του 2009 στα 36 δις ευρώ (τα 20 από αυτά ουδεμίαν σχέση έχοντα με τοκοχρεωλύσια) σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης θα σήμαινε την πολιτική του εξαέρωση. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας εξακολουθεί να δοξάζεται ως υπεύθυνος ηγέτης.
Πάει στο καλό. Ετούτος λοιπόν ο ηγέτης, ο τέταρτος άχαστος που λέγαμε, στις εκλογές του 2009 συνετρίβη από τον Γιωργάκη, με ιστορικό χαμηλό για τη Νέα Δημοκρατία τότε στις κάλπες. Να σκεφτείτε πως στο δεξιό Κιλκίς το ΠΑΣΟΚ εξέλεξε δυο βουλευτές! Για τρίτη φορά στην Ιστορία του. (1985 και 1993 οι άλλες δυο).
Τον Γιώργο Παπανδρέου πάλι μόνο άχαστο δεν τον είπαμε. Στον ένα χρόνο πρωθυπουργίας του και ενόψει μεγαλύτερης ζημιάς και από το "λεφτά υπάρχουν" που πήγε να προκαλέσει, καθαιρέθηκε από το κόμμα και τους βουλευτές του.
Στα μνημόνια τσαλαβουτήσαμε και τον Παπανδρέου διαδέχτηκαν υπηρεσιακοί πρωθυπουργοί και το 2012 ο Σαμαράς. Με σπουδές στο Χάρβαντ , από καλή και δοξασμένη οικογένεια τον είχε για κολατσιό τον Τσίπρα, τον ...καταληψία, τον ανεύθυνο, τον οξαποδώ της Ευρώπης.
Όμως οι καιροί γυρίζουν και μαζί η τύχη των ένδοξων και άχαστων ηγετών. Ο Τσίπρας το 2015 δυο φορές τον έστειλε στη δεύτερη θέση, καθημαγμένο μάλιστα τόσο ώστε να παραιτηθεί και να ηγηθεί της Ν.Δ. ο ...Κούλης που λέγαμε και στην αρχή.
Τον οποίο είχε για κολατσιό ο άχαστος Τσίπρας και στις 7 Ιουλίου είδατε τι έπαθε.
Διό και καταλήγουμε: Άχαστοι δεν υπάρχουν και ευτυχώς δεν υπάρχουν.
Είσαι πρωθυπουργός; Δείξε την αξία σου εμπράκτως, κάνε το καλό για το πόπολο κι ο λαός θα βρει τρόπο να σε ανταμείψει (και στην κάλπη)
Τα υπόλοιπα είναι να έχουμε λέμε.
Επομένως ο Κυριάκος Μητσοτάκης - που ξεκίνησε φουριόζος είναι αλήθεια- μόνο με τα προβλήματα του τόπου οφείλει να αναμετρηθεί. ΚΙ αν τα πάει καλά κανείς Τσίπρας δεν θα τον ζορίσει. Εξάλλου ως Μητσοτάκης το πρόβλημά του δεν θα προκύψει από αριστερά. Αν εμφανιστεί κάπου στα δεξιά του να ψάξει.
