αλλά είχαμε επανάληψη πολιτικού σκηνικού χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει τίποτε.
Τι κι αν το έλεγε προεκλογικά ο Θανάσης Παφίλης: «Την Κυριακή, ο κόσμος ψηφίζει για τη Δευτέρα, που θα έρθουν -με όποια κυβέρνηση- νέα μέτρα. Την Κυριακή ψηφίζουμε και για αντιπολίτευση, γκέγκε ο νο γκέγκε;»
Δυστυχώς όμως «ο μήνας δεν είχε εννιά» για τον εργαζόμενο λαό. Και πώς να σκεφτεί και να επιλέξει που του έβαλαν το μυαλό στο μίξερ και το έκαναν κουρκούτι, άντε στην καλύτερη περίπτωση φρουτόκρεμα; Που αλλάζει τα κόμματα όπως αλλάζει τα κανάλια για να βλέπει να χαζοσύριαλ, τις «ψυχαγωγικές» εκπομπές και τις ειδήσεις καρμπόν;
Ύστερα το σύστημα έχει και άλλα όπλα. Δημιουργεί κόμματα που μπορεί να μην έχουν μηχανισμό, έχουν όμως αρκετά λεφτά όπως το κόμμα του Βαρουφάκη που βγήκε με το σύνθημα, «αυτή η φωνή πρέπει να είναι στη Βουλή». Το γιατί πρέπει να είναι στη Βουλή το «αιτιολόγησε» με άρθρο η Σοφία Σακοράφα. (Α ρε Σοφία. Που είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόταν άλλη!)
ΜέΡΑ25. Το κόμμα του Βαρουφάκη. «Αυταπάτη και ψευδαίσθηση για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό». Η γνωστή σοσιαλδημοκρατική σαβούρα με φερετζέ «ανυπακοής».
Είχαμε και το ακροδεξιό μόρφωμα του Βελόπουλου. Που εκτός των άλλων πουλούσε και «επιστολές του Χριστού!». (Ο Θεός να μας φιλάει από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν).
Κόμματα μιας χρήσης που δημιουργεί το σύστημα για να συμπληρωθούν τα κενά που αφήνουν τα άλλα κόμματα μιας χρήσης που αφού παίξουν τον ρόλο τους, παύουν να υπάρχουν. Όπως οι ομάδες κάνουν μεταγραφές για να συμπληρώσουν τα κενά στο ρόστερ τους.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και σε αυτό το σκηνικό, περιμένουμε εμείς να ανεβεί το κόμμα, να κάνουν τη διαφορά οι κομμουνιστές;
Μετά την κεντρική μας συγκέντρωση στο Κιλκίς με τον Γόντικα, όταν κάτσαμε να πιούμε ένα ποτηράκι να στανιάρουμε, με ρώτησαν οι σύντροφοι πως βλέπω τις εκλογές. Τους είπα ότι έχω την αίσθηση πως θα έχουμε μικρή μείωση των ψήφων, όσο και ως προς τα ποσοστά. Όχι δεν έχουμε μαντικές ικανότητες, αλλά να, πενήντα χρόνια κάνουμε εκλογές και μέσα στον κόσμο ζούμε. Μπορούμε να αντιληφθούμε, να προβλέψουμε τόσο με τη γλώσσα του στόματος όσο και με τη γλώσσα του σώματος των ανθρώπων.
Ύστερα είναι και εκείνα τα «τι να βγούνε πάλι αυτοί, οι δεξιοί;» και το άλλο που το ακούνε από την κυρίαρχη πολιτική και «μασάνε».
Το «αφού δε θέλουμε να κυβερνήσουμε!» . Μαχανάδες. Άμα κει θέλω να φιλώ σε ερωτώ που κε κα έν’ το μάγουλο σ’. Μάταια τους λέμε ότι εμείς δε θέλουμε να κυβερνήσουμε απλά. Θέλουμε να πάρουμε την εξουσία. Και εάν πιστεύουν ότι πράγματι δε θέλουμε, ας μας τιμωρήσουν ψηφίζοντάς μας να δούμε στην πράξη τι θα κάνουμε . Ακόμη-ακόμη και σαν ισχυρή αντιπολίτευση…
Βέβαια η κάλπη από μόνη δεν κάνει τη διαφορά, αλλά ο δρόμος, το κίνημα, ο λαός που κατεβαίνει, κάνει κάτι στη ζωή του και δε μένει θεατής σε αυτήν, πιστεύοντας πως η δημοκρατία είναι να επιλέγει ποιος θα τον διαφεντεύει κάθε τέσσερα χρόνια.
Τώρα το τι θα γίνει μετά τις εκλογές, όσον αφορά τα μέτρα που θα έρθουν, αυτά ξεκάθαρα αποτυπώνονται στην έκθεση της Κομισιόν, που κάνει λόγο για ιδιωτικοποιήσεις και πτώση των ρυθμών ανάπτυξης ενώ να υπενθυμίσουμε πως όλα τα αστικά κόμματα συμφωνούν με τα μνημόνια που ψηφίστηκαν και συνεχίζουν να εφαρμόζονται.
Εξ άλλου το Γιουρογκρουπ για την οικονομία της Ελλάδας, συστήνει την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, προς όφελος του κεφαλαίου.
Γι αυτούς που ψηφίζουν με μια υπόσχεση και με την ψευδαίσθηση ότι όποιος κερδίζει τις εκλογές θα του γεμίσει αυτόματα την τσέπη, θυμήθηκα το:
«Μι γεια τουν πούτσου νύφ’» όπως εύχονταν παλιά άλλοι λένε οι Θρακιώτες (γνωστός ο ερωτισμός και η αθυροστομία των Θρακών από την αρχαιότητα) άλλοι οι Σαρακατσάνοι.
Ήταν τότε που οι νύφες δεν έπαιρναν μεζέ από τον γαμπρό πριν το γάμο. Στο γλέντι λοιπόν μετά τη γαμήλια τελετή έλεγαν στον γαμπρό : « γεια σου Μήτσουμ μακρυπούτς», και ο πατέρας του γαμπρού συμπλήρωνε: «Μι γεια τουν πούτσου νύφ’». Και η νύφη μουρμούριζε: «του προυί θα του διούμι».
14-7-2019
