Κανείς, όσο κι αν είναι δυνατό δεν μπορεί να κρύψει τη δικαιοσύνη  από τον ήλιο. Γι’ αυτό και δικαίως γράφει ο Πλάτων στον «Κρατύλο» πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη μετά τη δύση του ήλιου. Στο τέλος όλα βγαίνουν στο φως. Και τα πιο ψιλά γράμματα της αλήθειας μεγαλώνουν. Ακόμη κι αυτά που σκέπασε η «λάσπη» και τα πήρε η πλημμύρα μες στο σπίτι, γιατί στον «ήλιο λάσπη δεν κολλά». Στο νοητό ήλιο της δικαιοσύνης που ύμνησε ο ποιητής στο «Άξιον Εστί».
"Δεν υπάρχουν λέξεις καλές ή κακές». Δίκαιες ή άδικες. Οι λέξεις από μόνες τους είναι κενές. Το περιεχόμενο σ’ αυτές το ορίζει ο άνθρωπος, ανάλογα με το χαρακτήρα και το ήθος του. Άλλο το ρήμα "γαμώ" της Γραφής κι άλλο το ρήμα «γαμώ» του βιαστή. Είναι άλλο να προσβάλλει κανείς τη δημόσια αιδώ (από το αιδοίο η λέξη), κι εντελώς άλλο ο στίχος του Ελύτη, από το Δοξαστικόν του Άξιον Εστί που μιλά για  του "αιδοίου το μενεξεδένιο αλάτι". Άλλο ο αγνός ο έρωτας κι άλλο ο «παρτουζιακός» της εποχής...
Ο άνθρωπος υψώνει τις λέξεις κι ο άνθρωπος τις ταπεινώνει. Μόνο που η πιο μεγάλη πτώση έρχεται από ψηλά. Από την κορυφή της εξουσίας. «Μέτρον χρημάτων άνθρωπος», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι κι είχαν απόλυτο δίκαιο. Ως και οι «τενεκέδες» ακόμη χωρίζονται σε άδειους και γεμάτους. Έτσι και άνθρωποι. Οι άδειοι κάνουν τον ήχο. Αντίθετα, το βαθύ ποτάμι κυλά χωρίς να ακούγεται.
Ο πολιτικός του σήμερα μιλά για πολιτική, γιατί από τέχνη κατάντησε να είναι «τεχνική»  συνθηματολογική.  Μιλά και για ηθική, φτάνει μόνο να μην αφορά τη δική του ζωή. Στον πλούσιο είναι γενναιόδωρος και στο φτωχό σκληρός. Μιλά συχνά  για το δίκαιο, αλλά το ίδιο συχνά προτιμά το άδικο. Υποστηρίζει το νόμο, αλλά χτίζει και το παράνομο μέσα  στα δάση ή πάνω στο κύμα.
Ο νεοέλληνας εγκωμιάζει τον Όμηρο, αλλά δεν τον διαβάζει. Θαυμάζει τον αετό που πετά ψηλά αλλά ποδοπατά το μυρμήγκι. Και πιο πολύ τον νοιάζει να βρίσκεται ο ίδιος στην εξουσία κι ας πάει η πατρίδα του κατά διαβόλου. Οι Μυκήνες έχουν καεί, αλλά τα ΜΜΕ σιωπή! Και το μισό  Αιγαίο να μας πάρουν οι Τούρκοι τα ΜΜΕ θα το αποσιωπήσουν, γιατί τα πιο πολλά από αυτά «πήραν» χοντρά….
Η Ελλάδα βρίσκεται  στη χειρότερη μοίρα από την εποχή που  ψήφιζαν και τα δέντρα. Όταν βασίλευε σε τούτον τον τόπο η βία και η νοθεία! Όταν  ο κράτος τότε όπως και τώρα αλώθηκε από το παρακράτος και το  «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», έγινε και πάλι επίκαιρο.
Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα τιμωρούταν η εισαγγελέας που ασχολούταν με τη διαφθορά και θα προαγόταν συνάδελφός της η οποία ωφελήθηκε οικονομικά, μέσω του κοινού τραπεζικού της λογαριασμού, με το συζύγό της;   
Σε ποια δημοκρατική χώρα, με ανεξάρτητη δικαιοσύνη, οι ελεγχόμενοι από αυτήν βουλευτές, μπορούν ελέω του επαίσχυντου νόμου «περί ευθύνης υπουργών» να  μετατρέπονται σε δικαστές και από  διωκόμενοι να γίνονται διώκτες;
Σε ποια δίκαιη Πολιτεία  υπάρχουν δίκες που δεν εκδικάζονται ποτέ, μάρτυρες που  εξαφανίζονται κι ανακριτές που παραιτούνται από δίκες, δίχως να κουνιέται φύλλο; «Ποιος νόμος κυβερνά αυτόν τον τόπο»;
 
Πού αλλού στην Ευρώπη ισχύει άλλος νόμος για τον πολίτη κι άλλος για τον πολιτικό; Γιατί να μην υπάγονται οι πολιτικοί στο φυσικό δικαστή όπως οι πολίτες και γιατί  να στέλνεται η υπόθεσή τους στη βουλή αμελητί; Δεν πρέπει να είναι οι πρώτοι που να δίνουν το καλό παράδειγμα;
Πού το είδαμε ελεγχόμενος πολιτικός, να προαναγγέλλει φυλακή  σε ανακρίτρια  για υπόθεση που τον αφορά  τον ίδιο και σχεδόν όλα τα ΜΜΕ της χώρα να τηρούν σιγήν ιχθύος;
Όπου οι  τρεις θεσμικές εξουσίες  δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, αλλά υπάγονται στην πολιτική εξουσία, εκεί δεν υπάρχει δημοκρατία. Όπου η κυβέρνηση απαγορεύει με νόμο τις συγκεντρώσεις, δεν υπάρχει ελευθερία, καθόσον ιστορικά συνδέεται με πορείες, διαδηλώσεις και με τους  αγώνες του λαού. Η ανάγκη  είναι που κάνει τον άνθρωπο επαναστάτη. Η μάχη που πρέπει να δώσει για να σώσει τη ζωή των παιδιών του και τη δική του….