Αλλά ας εξειδικεύσουμε: Επισκέπτεται τον τόπο μας ένας υπουργός. Υπό την κυβερνητική ιδιότητα κι όχι την κομματική. Οργανώνονται επίσημες συναντήσεις με θεσμικούς φορείς του νομού. Και ω της εκτροπής: Στο τραπέζι της σύσκεψης παρακάθονται ο κυβερνητικός βουλευτής- οι άλλοι βουλευτές προφανώς ανήκουν στον ...οξαποδώ - και τοπικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος!
Και όλοι μαζί συζητούν για τα προβλήματα του δήμου, της αντιπεριφέρειας... Η κυβέρνηση με τους "δικούς της" και οι εκπρόσωποι των θεσμικών φορέων. Οι άλλοι, οι νεοδημοκράτες, οι Πασόκοι, οι Κουκουέδες ... αποτελούν ανεπιθύμητα πρόσωπα. Ούτε καν τηρούνται τα προσχήματα μιας απλής πρόσκλησης ή κοινοποίησης. Η ενίσχυση της περιφερειακής οικονομίας και επιχειρηματικότητας, η επούλωση των πληγών στις υποδομές του τόπου αποτελούν θέματα όπου η φωνή των αντιπάλων του κόμματος που κυβερνά δεν χρειάζεται. Αρκεί η "δική μας" φωνή.
Τούτα τα τραγικά συνέβησαν τις προάλλες με την επίσκεψη του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημ. Παπαδημητρίου. Κι αποτελούν επανάληψη ανάλογων τραγικών συμπεριφορών επί γαλάζιων και πράσινων κυβερνήσεων. Κάποτε μάλιστα, επί των γαλάζιων, σε επισκέψεις υπουργών, δεν συμμετείχαν μαζί με τους αλλόφρονες και οι εσωκομματικοί "οξαποδώ".
Μπορεί το βράδυ των εκλογών ο κάθε φορά νικητής αρχηγός να διακηρύσσει πως "Η κυβέρνηση είναι όλων των Ελλήνων" αλλά από την επομένη ξεκινούν οι διεργασίες για τις αλλαγές ακόμα και διοικητών νοσοκομείων. Το κράτος αποτελεί τη λεία του νικητή.
Οι μνήμονες αναγνώστες θα θυμούνται πόσες φορές κατά το παρελθόν κακίσαμε ανάλογες συμπεριφορές. Χωρίς να λογαριάζουμε το χρώμα του κάθε φορά κυβερνώντος κόμματος.
Με απόγνωση διαπιστώνουμε πως "όλοι είναι ίδιοι". Το χειρότερο: το έλλειμμα δημοκρατίας αποτελεί σύμπτωμα της γενικευμένης αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς αρχόντων ΚΑΙ αρχομένων. Κανέναν ή ελάχιστους ξενίζει. Ουδείς αντιδρά.
Το αντιδημοκρατικό και εξωθεσμικό είναι κοινωνικά αποδεκτό ως φυσιολογικό.
Ανάπηρη δημοκρατία ανάπηρων πολιτών. Κι όπως η ποιήτρια* θα απέδιδε:
Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.
* Γαλάτεια Καζαντζάκη: Αμαρτωλό.