Στο σπίτι μας  είναι ο αδερφός μας που ζητά το ίδιο χωράφι  με εμάς. Στη  δουλειά μας είναι ο συνάδελφός μας που «κυνηγά» τη θέση του διευθυντή, όπως κι εμείς. Και στο κόμμα μας είναι ο σύντροφός μας που διεκδικεί την «καρέκλα» του βουλευτή. Όταν τα αδέρφια  φαγώνονται μεταξύ τους για την πατρική τους κληρονομιά, πώς  είναι δυνατόν να μην φαγώνονται τα συντρόφια, όταν ζητούν να μοιραστούν τα ίδια πράγματα; 
Τα ρήματα μείγνυμι, κεράννυμι και φύρω  σημαίνουν όλα αναμιγνύω. Σ’ εκείνο όμως που διαφέρουν  είναι στο είδος που αναμιγνύουμε. Όταν αναμιγνύουμε υγρό με στερεό χρησιμοποιούμε το ρήμα φύρω. Όταν αναμιγνύουμε δύο υγρά μαζί χρησιμοποιούμε το ρήμα κεράννυμι , ενώ  όταν η μείξη αφορά δύο στερεά ή υγρά, χωρίς να επιτυγχάνεται ένωση, χρησιμοποιούμε το ρήμα μειγνύω.  
Το ίδιο ρήμα αφορά και στα κόμματα, τα χωρισμένα σε ομάδες, όπου οι ατομικές βλέψεις είναι μεταξύ τους συγκρουσιακές, καθώς η εξουσία ενώνει αλλά και διχάζει στις περιπτώσεις όπου οι διεκδικητές της  είναι πολλοί και οι θέσεις δεν φτάνουν για όλους.  
Πιστεύω, όμως, ότι υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Πως δεν υπάρχει κοινός κανόνας για όλους. Πως στην πολιτική όπως και στη ζωή υπάρχουν μαζί η μεγαλοψυχία και η μικροψυχία, η ευαισθησία και η αλαζονεία, ανθρωπιά και η απανθρωπιά. Τα αντίθετα κρατούν τον κόσμο μας σε ισορροπία.  
Το  brand name σε κάθε παράταξη είναι ο ηγέτης της. Παντού ο αρχηγός και η αρχηγία, ο δημιουργός και η δημιουργία αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα. Τι θα ήταν άλλωστε η γλυπτική χωρίς το Φειδία, η ζωγραφική χωρίς τον Απελλή, η ποίηση χωρίς  τον Καβάφη, η Πολιτική χωρίς τον Περικλή και ο Σύριζα χωρίς τον Τσίπρα;    
 Όταν ο Οιδίποδας παραιτήθηκε από το θρόνο της Θήβας, παρέδωσε την πόλη στους δυο του γιους: τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη, οι οποίοι συμφώνησαν να έχουν το βασίλειο εναλλάξ κάθε χρόνο. Μετά τον πρώτο χρόνο  ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραδώσει τον θρόνο στον Πολυνείκη. Τότε ο Πολυνείκης  επιτέθηκε στην πόλη των Θηβών και τα  δύο αδέρφια σκοτώθηκαν στη μάχη, σύμφωνα με την τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας».  
Έκτοτε η διαδοχή θέσης ή θρόνου είναι φαινόμενο διαχρονικό. Το  φαινόμενο αυτό συνεχίστηκε και στα βυζαντινά χρόνια, με τους διαδόχους των  αυτοκρατορικών οίκων και των οικογενειακών τζακιών, ως τα τώρα.
Είτε έχουμε βασιλεία είτε δημοκρατία είτε οικογενειοκρατία το κίνητρο είναι η εξουσία. Από τον κανόνα αυτό εξαιρούνται οι  ιδεολόγοι. Όσοι ζουν για το χώρο τους και όχι από το χώρο τους. Όσοι θυσιάζονται για την πατρίδα κι όχι όσοι θυσιάζουν την πατρίδα, για την πάρτη τους. 
Προτιμώ έναν αψύ πολιτικό, τύπου Πολάκη, από  έναν βολεψάκια πολιτικό. Άλλωστε εισήχθη από τους πρώτους στην Ιατρική  Αθηνών, είναι μαχόμενος χειρουργός και όχι πλανόδιος ή επαγγελματίας πολιτικός. Κάποιες   συντροφικές φωνές που αναφέρθηκαν στη συμπεριφορά του, θαρρώ πως  ήταν περιττές.  
Την πολιτική την ταλανίζουν συχνά δύο πράγματα: η γεροντική άνοια  και η νεανική άγνοια. Και τα δύο της  κάνουν κακό.  Πιστεύω πως δεν είναι σωστό ο στίβος της πολιτικής, σε αντίθεση με τον αληθινό στίβο της ζωής, να μην έχει κάποια προαπαιτούμενα. Έτσι εξηγείται γιατί μπαίνουν στην πολιτική, κάποιες φορές, όποιοι και όποιοι.  Κι άντε,  μετά, αυτοί που ξεκίνησαν την επαγγελματική τους ζωή από τη βουλή να αισθανθούν τον κάθε άνεργο. Να νιώσουν τη σημαίνει η λέξη ξενιτιά και πως είναι το να ζει κανείς  μακριά από την πατρίδα! 
Παράσημά μου τα τραύματά μου, έλεγε ο Μακρυγιάννης.  Παράσημα του  κάθε αγωνιστή στην πολιτική είναι τα πεδία δράσης του. Πολιτικός δεν είναι αυτός που δεν έχει σκονίσει το παντελόνι του, ούτε κι εκείνος που δεν  έχει παλέψει για κάτι στη ζωή του. Άνθρωπος δεν είναι αυτός  που δεν έχει μοιραστεί μια βούκα ψωμί με ένα παιδί που πεινά. Ούτε κι  αυτός που τάζει τον ήλιο σ’ εκείνον που ζει στο σκοτάδι,  αντί να του δώσει ένα κερί.
 Το σπαθί δεν φτιάχνει από μόνο του τον ήρωα, αν λείπει η ψυχή. Η βέρα δεν δηλώνει από μόνη της πίστη, αν λείπει η αγάπη. Η ψήφος δεν αποτελεί κριτήριο για την πολιτική, αν δεν μετουσιώνεται σε κοινωφελή πράξη. Να γιατί θαυμάζω τον Νίκο Κοτζιά. Γιατί  τόλμησε, εκεί όπου οι άλλοι έκαναν πίσω. Γιατί μπόρεσε κι έλυσε ένα  εθνικό θέμα, που δεν  το επιχείρησε άλλος κανείς.