Πανελλαδικά μάλιστα τον εν λόγω Σώρρα    με μαθηματική ακρίβεια θα  απολαύσουμε στην επόμενη  Βουλή να παραδίδει μαθήματα σοβαρότητας κι ίσως καταστεί και κυβερνητικός εταίρος – μην γελάτε,  μήπως τα ίδια δεν ζούμε και κατ’ αυτάς;. Έχει τόση επιρροή που ήδη περισσότεροι από 20.000  Συνέλληνες κατέθεσαν εξώδικες δηλώσεις στις Εφορίες, καλώντας τες να εισπράξουν τα υπ’ αυτών οφειλόμενα από τον μυθώδη λογαριασμό των 600 δις. Ευρώ που τάχα διαθέτει ο ερίφης ετούτος. Και μερικές δεκάδες δηλώσεων υποβλήθηκαν και στην Εφορία Κιλκίς.
Υπό το φως της ανοησίας αυτής παρέλκει να επεκταθούμε στα «τρελά» της πολιτικής μας ζωής.
Όπου το Ανώτατο Δικαστήριο δεν συνεδριάζει επειδή το θέμα που θα δικάσει αποτελεί αντικείμενο δημόσιων τοποθετήσεων και αντιπαραθέσεων  κομμάτων και πολιτικών.
Όπου χρειάζεται να φτάσουμε στο δημοσιονομικό αμήν για να ξεκινήσουν οι συζητήσεις με την Τρόικα (Θεσμούς, επί το αριστερότερον) για να ψηφίσουμε μέτρα που έχουμε υπογράψει και συμφωνήσει εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο.
Όπου η αντιπολίτευση θεωρεί εξ ορισμού λανθασμένη κάθε απόφαση και πρωτοβουλία της κυβέρνησης και όπου η κυβέρνηση κατατάσσει στους προσκυνημένους και ξενόδουλους πάντες τους  αστούς  πολιτικούς, πλην του κ. Καμμένου.
Όπου ενώ η  χώρα βουλιάζει, και είναι ορατή και σε τυφλούς η αναγκαιότητα ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος  τα ίδια τα κόμματα και κομματίδια που υποτίθεται εκφράζουν τον χώρο διχογνωμούν σε …μεγαλειώδη ζητήματα, όπως :Πρώτα να διαλύσουμε τα κόμματα κι ύστερα να ιδρύσουμε νέο κόμμα.  Να πάμε με τα υφιστάμενα κόμματα, να εκλέξουμε αρχηγό του νέου σχήματος και βλέπουμε στη συνέχεια. Ναι, να εκλέξουμε, αλλά μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου να προβλέπεται δυνητική διεύρυνση του εκλογικού σώματος. Αποκλείουμε το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Ν.Δ. από μετεκλογικές συνεργασίες;
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και να βάλουμε μια άνω τελεία εδώ.
Εκείνο που εκπλήσσει πλέον στην χώρα μας είναι το ακαταδίωκτον της βλακείας και η οιονεί αποδοχή της ως συστατικού στοιχείου του πολιτικού λόγου.  Και ωσάν να έχει εθιστεί το κοινωνικό σώμα σε αυτήν, ως απόρροια ενός sui generis  μιθριδατισμού,  ιδού   τα αποτελέσματα:
Πολιτικοί ψεύδονται ασύστολα και επιβραβεύονται. Ψεύδονται ξανά και θριαμβεύουν.  Διασκεδαστές ανά τα καφενεία αναγορεύονται σε σοβαρούς ηγέτες.
Λαμόγια τάζουν δισεκατομμύρια του «αέρα»  και γίνονται πιστευτά από χιλιάδες Έλληνες.  Ψεκασμένοι διαπρέπουν. Στιγματισμένοι λαθρέμποροι  απολαμβάνουν προνομίων και ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Άλλοι επιβραβεύονται και με τηλεοπτικές άδειες κι ας έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς για φοροδιαφυγή δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Η ενδημούσα βλακεία κατέστη επιδημική. Η φυγή από την σκληρή πραγματικότητα μεταφράζεται σε  φυγή από την κοινή λογική.   
Λένε πως σε ακραίες καταστάσεις χωρούν μόνο ακραίες λύσεις. Αμήχανος να εισφέρω κάποια καινοτόμο πρόταση καταφεύγω στην Ιστορία.
Ο εκ των πυλώνων της Θεολογίας κατά τους πρώτους   μετά Χριστόν αιώνες  Άγιος Ιερώνυμος προσέθεσε  και την  μοιχεία  στα μέχρι τότε δυο ασυγχώρητα αδικήματα: την ειδωλολατρεία και τον φόνο.
Από το θάνατο του Ιεράρχη  παρήλθαν σχεδόν  16 αιώνες οπότε, υπό το φως  και των προειρημένων, ανάγκη πάσα  ο κατάλογος των ασυγχώρητων αδικημάτων να εμπλουτιστεί με τη βλακεία!
Απολύτως ασυγχώρητο αμάρτημα  καθόσον κι αν ακόμα παρεισέφρεαν δημοσιονομικές σκοπιμότητες, η «νομιμοποίησή» του δια βαρείας φορολόγησης θα απέβαινε ατελέσφορη.
Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ούτε οι έξυπνοι ούτε οι βλάκες προσέρχονται στο ταμείον. Το προνόμιο αυτό το απολαμβάνουν μόνο τα …κορόιδα.