Σε αυτό το εχθρικό για την χώρα μας περιβάλλον ο ρόλος των κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών στην ασφάλεια της χώρας είναι πρωταρχικής σημασίας. Αυτές οι υπηρεσίες πρέπει να είναι πρώτον αποτελεσματικές (επομένως πρέπει να κινούνται με μυστικότητα), δεύτερον θα πρέπει να μην παραβιάζουν τους νόμους και το σύνταγμα του κράτους, τρίτον θα πρέπει να λογοδοτούν και να μην δρουν ανεξέλεγκτα και τέταρτον θα πρέπει να ασχολούνται με την δουλειά τους και όχι με την συλλογή στοιχείων που θα έχουν ως στόχο να πλήξουν τους πολιτικούς αντίπαλους της εκάστοτε κυβερνήσεως. Τέτοιες ενέργειες αποτελούν αντιδημοκρατική εκτροπή και είναι απολύτως καταδικαστέες.
Η πολιτική επικαιρότητα του Αυγούστου κυριαρχήθηκε από την υπόθεση παρακολουθήσεων του τηλεφώνου του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ, την εποχή που ήταν ευρωβουλευτής.
Σε αυτήν την ιστορία ακούστηκαν υπερβολές, πολεμικές κραυγές και αλαλαγμοί που με την σύγχυση που προκάλεσαν μας έκαναν να μην αναζητήσουμε απαντήσεις σε απλά και λογικά ερωτήματα: θα πρέπει να ζητείται η συναίνεση του κάθε πολίτη που μπαίνει στο στόχαστρο της ΕΥΠ; Προφανώς όχι. Χρειάζεται να ενημερώνεται κάθε πολίτης μετά από το τέλος των παρακολουθήσεων, για τους λόγους που παρακολουθήθηκε; Ασφαλώς όχι. Δικαιούται η ΕΥΠ να παρακολουθεί την αριστοκρατία της πολιτικής (υπουργούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές ή πολιτευτές); Προφανέστατα ναι, εάν και εφόσον υπάρχει λόγος εθνικού συμφέροντος. Ποιος ξεχωρίζει το εθνικό συμφέρον από την μικροπολιτική σκοπιμότητα; Ο αρμόδιος δικαστής, αυτό λέει ο νόμος (νόμος του Σύριζα). Δική του αρμοδιότητα είναι να αποφανθεί εάν κάποια παρακολούθηση είναι σύννομη ή όχι. Και για να αναφερθούμε στην ουσία της υποθέσεως, ζητήθηκε η έγκριση του δικαστή για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη; Άγνωστο. Μετά από την αρχική έγκριση, είναι δουλειά του δικαστή ή του διοικητή της ΕΥΠ ή μήπως του πρωθυπουργού να επιτρέψει μια παρακολούθηση; Παραμένει άγνωστο το ποιος αποφασίζει, όπως άγνωστο παραμένει το εάν ο πρωθυπουργός οφείλει να ενημερώνεται για κάθε παρακολούθηση. Ακούγεται λογικό να αποφασίζει ο εκάστοτε πρωθυπουργός για το ποιός πολίτης πρέπει να παρακολουθείται από την ΕΥΠ; Μάλλον όχι. Αλλά και αντιστρόφως, εάν συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφαλείας και ο πρωθυπουργός (για τους δικούς του λόγους) αρνείται κάποια παρακολούθηση, τότε ποιος και πως θα προασπιστεί το εθνικό συμφέρον; Υπάρχει όμως και μια σημαντικότερη ερώτηση: υπάρχει επαρκές θεσμικό πλαίσιο που να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών από καταχρηστικές πρακτικές των μυστικών υπηρεσιών; Εάν δεν υπάρχει, τότε ίσως αυτή η αναμπουμπούλα αποτελεί την ευκαιρία για να το δημιουργήσουμε.
Ποιος θα μπορούσε να ελέγξει θεσμικά την σωστή λειτουργία μιας μυστικής υπηρεσίας; Ενδεχομένως η βουλή. Με συνθήκες τηρήσεως απορρήτου. Όμως η πρόσφατη πρώτη (και μυστική) συνεδρίαση της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της βουλής, απέδειξε τα όρια στην τήρηση εχεμύθειας των μελών της. Την ίδια κιόλας ημέρα ανακοινώθηκε δημοσίως από μέλος της αντιπολιτεύσεως το περιεχόμενο της (μυστικής) συνεδριάσεως. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του.
Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται για τις παρακολουθήσεις ευελπιστώντας ότι ο σαματάς που δημιουργείται, γύρω από αυτό το ζήτημα, θα μπορούσε να προκαλέσει φθορά στην κυβέρνηση. Από μικροπολιτικής σκοπιάς ορθώς πράττει. Όμως το ΚΚΕ για ποιον λόγο διαμαρτύρεται; Λογικά θα έπρεπε να επικροτεί τις παρακολουθήσεις. Διότι το πολιτικό σύστημα που υπερασπίζεται και επιθυμεί να επιβάλει, εχει βασικό του συστατικό την παρακολούθηση πραγματικών και φανταστικών πολιτικών αντιπάλων (τους αποκαλούμενους εχθρούς του λαού). Είναι σε όλους γνωστό ότι οι παρακολουθήσεις εφαρμόστηκαν με επιτυχία στις κομμουνιστικές χώρες που κατέρρευσαν και εξακολουθεί να εφαρμόζεται με αποτελεσματικότητα σε Κίνα, Β. Κορέα και Κούβα.
Το παράλογο (και πονηρό συγχρόνως) στοιχείο στην υπόθεση Ανδρουλάκη, είναι ότι τα κόμματα ζητούν διαφάνεια για την λειτουργία μιας υπηρεσίας που από την φύση της οφείλει να κινείται με μυστικότητα. Για τους ιδίους λόγους μυστικότητος η κυβέρνηση (είτε εχει δίκαιο είτε εχει άδικο στην υπόθεση των παρακολουθήσεων) εχει υποχρέωση να μην αποκαλύψει γεγονότα που ενδεχομένως αποτελούν κρατικά απόρρητα. Αυτήν την παγίδα την γνωρίζουν άπαντες και θυσιάζουν την κρατική ασφάλεια στον βωμό ενός ευτελούς μικροπολιτικού παιχνιδιού, σαν να μην υπάρχουν άλλα σοβαρότατα θέματα για να κάνουν χρήσιμη αντιπολίτευση.
Εάν η εθνική ασφάλεια ενδιέφερε πραγματικά τους πολιτικούς, δεν θα επέτρεπαν να γίνουν οι μυστικές υπηρεσίες (και ο στρατός) μέρος της πολιτικής αντιπαραθέσεως. Κάθε αναστάτωση που προκαλείται σε αυτές τις υπηρεσίες, επηρεάζει την αποτελεσματικότητα τους. Ο Ερντογάν, θα έπρεπε να εκφράσει στους Έλληνες πολιτικούς την απέραντη ευγνωμοσύνη μου.