Η Δημοκρατία χωρίς την αξιοκρατία είναι έννοια μισή. Μισή είναι και η δικαιοσύνη με άνισους κι άδικους νόμους. Σε καμία πραγματική Δημοκρατία η μία ανεξάρτητη αρχή δεν ορίζει την ηγεσία στην άλλη. Σε καμία δίκαιη δημοκρατία δεν θα μπορούσε να υπάρξει ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών, το «αδιευκρίνιστο» και το «ακαταδίωκτο»!
Τα πράγματα είναι απλά. Όπως ένας πολιτικός, με απλήρωτα δάνεια σε τράπεζες, δεν μπορεί να ψηφίσει νόμους που στρέφονται ενάντια σ’ αυτές, το ίδιο και ένας δικαστικός, τοποθετημένος από την εκτελεστική εξουσία, στην ηγεσία του Αρείου Πάγου. Ούτε και αυτός μπορεί να παίρνει μέτρα ενάντια στην κυβέρνηση, που τον έχει τοποθετήσει στη θέση αυτή!
Η εκπαιδευτική πολιτική που δεν στελεχώνει και δεν χρηματοδοτεί επαρκώς τη δημόσια παιδεία, αλλά προωθεί την ιδιωτική, βλάπτει αντί να ωφελεί τη δημόσια εκπαίδευση. Η κερδοσκοπία και η παιδεία σε μια δίκαιη κοινωνία είναι έννοιες ασύμβατες.
Η ελάχιστη βάση εισαγωγής έχει οριστεί για να μην εισάγονται στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση υποψήφιοι με βαθμό κάτω του 9 και του 8. Με την ιδιωτική εκπαίδευση θα εισάγονται σε σχολές και υποψήφιοι με βαθμό 4 και 5, σε τρίτης κατηγορίας ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, γιατί θα πληρώνουν δίδακτρα.
Η Ελλάδα είναι σήμερα ουραγός σε σχέση με την υποχρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Η μέση δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας ανά φοιτητή είναι 1780 ευρώ, ενώ στη Βουλγαρία είναι διπλάσια και στην Ευρώπη είναι πάνω από δέκα χιλιάδες. Την ίδια στιγμή σε κάθε μέλος ΔΕΠ αντιστοιχούν 47 φοιτητές στην Ελλάδα, ενώ στην Ευρώπη 13 φοιτητές! Όποια κυβέρνηση λέει ότι νοιάζεται για την παιδεία, ας διορθώσει πρώτα τις ανισότητες αυτές, ενισχύοντας τα κρατικά πανεπιστήμια και μετά βλέπουμε!
Γιατί να μην έχουμε ως χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο Μαθηματικό τμήμα στο Πυθαγόρειο της Σάμου, με τους καλύτερους καθηγητές; Γιατί να μην έχουμε Ιατρική Σχολή στην Κω, με τους καλύτερους πανεπιστημιακούς δασκάλους; Γιατί να μην έχουμε την καλύτερη φιλοσοφική σχολή στην Αθήνα, την πόλη που γέννησε τη φιλοσοφία;
Ο πρώτος που οραματίστηκε να μετατρέψει το ελληνικό κράτος σε πανευρωπαϊκή μήτρα δημόσιας εκπαίδευσης και πολιτισμού ήταν ο Καποδίστριας, αλλά δυστυχώς τον δολοφόνησε το κατεστημένο της εποχής του.
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι να γίνει από χώρα εξαγωγής φοιτητών, χώρα εισαγωγής, με δίδακτρα για τους ξένους φοιτητές και με κρατικές υποτροφίες για τα φωτεινά μυαλά της; Τα ξένα funds που είναι ήδη εδώ, δεν ήρθαν για αγαθοεργίες, αλλά να κάνουν μπίζνες και να βγάλουν λεφτά. Καθημερινά πολλά σπίτια Ελλήνων περνούν στα funds αυτά, για λίγα ψίχουλα! Το ίδιο θα πάθουν και τα ελληνικά περιφερειακά πανεπιστήμια από τα ξένα ιδιωτικά!
Η φράση «μη κρατικό», μη «κερδοσκοπικό» πανεπιστήμιο είναι εκ του πονηρού. Στα ελληνικά το αντίθετο του επιθέτου «δημόσιος» είναι το «ιδιωτικός». Το «μη κερδοσκοπικό» είναι όρος απατηλός. Είναι η μισή αλήθεια κι αυτή καμουφλαρισμένη!
Πώς γίνεται να είναι ένα πολίτευμα δημοκρατικό, αν δεν στηρίζει τον λαό, με την ασκούμενη πολιτική του; Πώς γίνεται να καταδικάζεται η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το κράτος δικαίου και την ελευθερία Τύπου και η πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην λέει τίποτα γι’ αυτό;
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Κάπως έτσι συμβαίνει και με την ελληνική δημοκρατία. Έχει και τα καλά και τα κακά της. Μόνο που τα κακά αφορούν τον λαό, κι ας ασκείται ως πολίτευμα στο όνομά του!
