Χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης και μείωσης της σκληρής και αποτελεσματικής δουλειάς δεκάδων μελών του φορέα, θα πρέπει καθολικά να αναγνωριστεί η ταύτιση της πορείας της ΤΕΧΝΗΣ με το πρόσωπο της αγαπητής Κικής. Ομολογώ πως δεν μ’ αρέσουν οι «αγιογραφίες προσώπων», αλλά πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν έναν κανόνα ή για να κάνουμε τις υπερβάσεις μας.
Η Κική –μετά από τόσα χρόνια φιλίας και συνεργασίας επιτρέψτε μου τον ενικό- ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΤΕΧΝΗΣ ΚΙΛΚΙΣ (παράρτημα τότε της ΤΕΧΝΗΣ Θεσσαλονίκης) που τον Ιανουάριο του 1980 δημιούργησαν τον φορέα που λάμπρυνε την πόλη κι έδωσε μιαν άλλη διάσταση στα πολιτιστικά δρώμενα του μικρού, άνυδρου και παραμελημένου Κιλκίς. Από τότε και για 11 χρόνια υπήρξε μέλος της διοίκησης (αντιπρόεδρος, γεν. γραμματέας), με το 1991 να τη βρίσκει πρόεδρο της ΤΕΧΝΗΣ.
Η γιατρός Κική Παπαδοπούλου – Πάγκου ανέλαβε το 1991 τα ηνία του σημαντικότερου πολιτιστικού φορέα του Κιλκίς και στη φάση της ενηλικίωσής του. Βιβλίο ολάκερο μπορεί να γράψει κανείς για την 27χρονη προεδρεία και διαδρομή της Κικής στην ΤΕΧΝΗ. Υπήρξε μια πορεία γεμάτη αφοσίωση, πείσμα και δημιουργία. Έχω… υποστεί πολλές φορές αυτό το πείσμα της Κικής. Όταν ζητούσε κάτι για την ΤΕΧΝΗ, ήταν αδύνατο να της πεις «όχι». Έτσι κι αλλιώς και να το έλεγες, δεν γίνονταν αποδεκτό από την Κική! Ήξερε να υπερασπίζεται με πάθος το δίκιο της τέχνης και του πολιτισμού. Πάνω απ’ όλα η ΤΕΧΝΗ. Κι αυτό πριν από όλους το είχε υποστεί η ίδια και η οικογένειά της. Εξ άλλου, ο αγαπητός Θανάσης, ο γιατρός και σύζυγός της, ήταν για πολλά χρόνια συνοδοιπόρος της στη διοίκηση του φορέα και στον αγώνα για τον πολιτισμό και τη δημιουργία. Η ΤΕΧΝΗ ήταν η ίδια τους η ζωή. Η απόλυτη και ανιδιοτελής αφοσίωση!
Δεν στοχεύω σ’ έναν απολογισμό του έργου της Κικής για τα 27 αυτά χρόνια. Αφήστε που είναι και αδύνατο να γίνει στα ασφυκτικά πλαίσια που θέτει μια εφημερίδα. Θέλω απλά σαν πολίτης και κάτοικος αυτού του τόπου να της πω ένα ταπεινό, «ευχαριστώ», με την πίστη και την ελπίδα πως εκφράζω και την κοινωνία του Κιλκίς. Ένα ταπεινό «ευχαριστώ» για τα τόσα που το πάθος της για την τέχνη μας πρόσφερε.
Και πώς να μην πει «ευχαριστώ» η κοινωνία του Κιλκίς για τα τόσα που διδάχθηκε, έμαθε και απόλαυσε στα ιδιόκτητα γραφεία της ΤΕΧΝΗΣ, στην κυψέλη πολιτισμού της πόλης; Πώς να μην πει «ευχαριστώ» για την πανελλήνια προβολή του Κιλκίς με το τεράστιο έργο της δημιουργίας της Πινακοθήκης στο Μεταλλικό, με τον πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό; Χιλιάδες κιλκισιώτες απόλαυσαν τις διαλέξεις στα γραφεία της ΤΕΧΝΗΣ για την πολιτική, τη φιλοσοφία, την ιστορία, τον πολιτισμό, αλλά και τις παραστάσεις της Θεατρικής Ομάδας της ή τις εκατοντάδες εκθέσεις που οργανώθηκαν με αρτιότητα και επαγγελματισμό.
Είναι χιλιάδες τα παιδιά του Κιλκίς που διδάχθηκαν στα 470τ.μ. των γραφείων της ΤΕΧΝΗΣ τη μουσική, το χορό, τη ζωγραφική, τη χαρακτική, την κεραμική, το θέατρο, τον ίδιο τον πολιτισμό και τη δημιουργία. Δυο γενιές ανθρώπων πέρασαν από το… καμίνι του πολιτισμού της!
Πόσο λίγο φαντάζει το ταπεινό «ευχαριστώ». Αλλά είμαι σίγουρος πως η Κική δεν προσδοκά τίποτα παραπάνω από αυτό το λιγοστό «ευχαριστώ», γιατί πολύ απλά πορεύτηκε με ό,τι αγαπούσε, την τέχνη, τον πολιτισμό και τη δημιουργία. Πορεύτηκε με πάθος και αφοσίωση για την ΤΕΧΝΗ, την ίδια της τη ζωή.
Κική, σ’ ευχαριστούμε!
