Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος» διατύπωσε προφητικά στο υπουργικό συμβούλιο, στις 2 Δεκεμβρίου του 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου! Και να που τριάντα χρόνια μετά, είμαστε σ’ αυτό το σημείο!
Η σημερινή Ελλάδα σβήνει και χάνεται πληθυσμιακά, όπως τόνισε τις προάλλες ο Έλον Μασκ με περισσή ειλικρίνεια και πικρία. Το ελληνικό το έθνος, που για αιώνες υπήρξε φάρος τηλαυγής πνευματικός, φάρος φιλοσοφικός της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, πνέει τώρα τα λοίσθιά του και αφανίζεται, επαληθεύοντας τη σοφή ρήση, ότι το χρέος θα αφανίσει το έθνος!
Η υπογεννητικότητα των ημερών, απότοκη ως ένα βαθμό της μεγάλης ακρίβειας, λειτουργεί αποθαρρυντικά στα νέα παιδιά για την δημιουργία οικογένειας, καθώς τα έξοδα για τη συντήρησή της είναι κατά πολύ παραπάνω του συνήθους μισθού.
Έτσι, το αποτέλεσμα, που έφερνε άλλοτε ο πόλεμος με αίμα, το φέρνει τώρα η φτώχεια αναίμακτα. Αν θες να εξαφανίσεις έναν λαό, φτωχοποίησέ τον, χρέωσε τον με δανεικά, που δεν θα μπορεί ποτέ του να στα εξοφλήσει! Ήδη το χρέος καλπάζει σαν γρήγορο άτι φθάνοντας στο ύψος των 405 δις ευρώ!
Υποθηκευμένη και πουλημένη η Ελλάδα κατάντησε το πιο φτωχό κράτος, μετά από τη Βουλγαρία. Ταυτόχρονα στην ενημέρωση βρίσκεται στην 107η θέση, ενώ σχετικά με την απονομή δικαιοσύνης κατηγορείται και από την ίδια την Ε.Ε.
Τα παραπάνω δεν είναι αποκυήματα δικής μου φαντασίας, αλλά στοιχεία ξένων κι έγκυρων πηγών ενημέρωσης. Αλλά και πέραν αυτών, όταν η ίδια η πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρώην δικαστικός αναφέρει, ότι «είναι βαριά κουβέντα να πω ότι είμαι περήφανη για τη δικαιοσύνη», πώς είναι δυνατόν να την εμπιστεύεται ο απλός λαός;
Ζούμε σε μέρες αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Ο μισθός αρκεί, μόλις και μετά βίας για ένα 15νθήμερο! Η ζωή του μέσου Έλληνα για επιβίωση έχει μεταβληθεί σε μια διαρκή αγωνία.
Αγωνία για τα μέσα μαζικής μεταφοράς τύπου «πάμε και όπου βγει», αγωνία για την ανεπαρκή προστασία της ζωής, ειδικά για τις γυναίκες με την υπάρχουσα γυναικοκτονία, αγωνία για τα έξοδα σπουδών και υγείας και για τόσα άλλα απρόβλεπτα έξοδα.
Ζούμε στην εποχή της Προκρούστειας Δημοκρατίας. Με την ενημέρωση πληρωμένη από τον δημόσιο κορβανά και με τη Δικαιοσύνη βαθιά αμφισβητούμενη, σύμφωνα και με πρόσφατα δημοσκοπικά στοιχεία.
Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι ενώ πάνω από 80% των Ελλήνων τάσσεται κατά της συνέχισης της βοήθειας στην Ουκρανία, ενώ μόνο το 17% συμφωνεί, η κυβέρνηση εξακολουθεί να στέλνει όπλα στην Ουκρανία;
Πώς μπορούμε να μιλούμε για δημοκρατία, όταν υπάρχει τέτοια κραυγαλέα αναντιστοιχία, ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική και στη θέληση του λαού; (Τα στοιχεία είναι παρμένα από πρόσφατη δημοσκόπηση της Ipsos).
Ζούμε στην εποχή της υπερβολής και του ευφημισμού. Έτσι όπως ο Άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος, οι Ερινύες ονομάστηκαν Ευμενίδες, η αδικία ονομάστηκε Δικαιοσύνη, έτσι και η ολιγοκρατία ονομάστηκε σε δημοκρατία!
Ζούμε σε μια κατ’ ευφημισμόν δημοκρατία, κατ’ ουσία όμως μοναρχία, με όλες τις εξουσίες στο πρόσωπο του ενός, αρχής γενομένης από την ίδια βουλή, όπου ότι λέει ο ένας το κάνουν οι άλλοι 158, χωρίς καμία απόκλιση και μάλιστα χειροκροτώντας για θέματα, που θα έπρεπε να υπήρχε απόλυτη σιγή!
Τέλος πόση δημοκρατία και πόση ευαισθησία υπάρχει σε μια πολιτική που, όχι μόνο αγνοεί τις 1.350.000 υπογραφές του ελληνικού λαού, αναφορικά με το έγκλημα των 57 νεκρών, επί το πλείστον νέων παιδιών, αλλά τις υποτιμά κιόλας; Μήπως από χώρα γίναμε χώρος και ένας νεκροταφικός τόπος των μεγαλύτερων αληθειών;
