«Η συμπεριφορά των Ελλήνων ψηφοφόρων, είτε ψηφίζουν για συνδικαλιστικά όργανα, είτε για την αυτοδιοίκηση, είτε για την Βουλή, θυμίζει τον Κινέζο έμπορο που ήταν εθισμένος στον τζόγο και δεν μπορούσε να απαλλαγεί απ’ το πάθος αυτό. Στην αρχή, ένα Χειμώνα στο Πεκίνο, έπαιξε τα λεφτά του και τα έχασε. Μετά έπαιξε ότι εμπόρευμα είχε και το έχασε κι’ αυτό. Στο τέλος έπαιξε τα ρούχα του και τα έχασε κι’ αυτά. Βγήκε, έτσι γυμνός στο δρόμο, και πέθανε απ’ το κρύο…»
Η πολιτική των κομμάτων του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που κυβέρνησαν τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια, έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους, όλα τα λαϊκά στρώματα στην εξαθλίωση. Έχουν λεηλατήσει με τις πολιτικές που εφάρμοσαν ότι κέρδισαν οι εργαζόμενοι με σκληρούς αγώνες 50 χρόνων τουλάχιστο. Σήμερα βλέπουν τον νέο οδοστρωτήρα, με εξοντωτικά μέτρα, που επιχειρούν να επιβάλουν η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους ξένους συμμάχους της, για να εξασφαλίσουν ακόμα φθηνότερα εργατικά χέρια στο κεφάλαιο. που προστίθενται στα όσα έχουν ληφθεί έως σήμερα και θα οδηγήσουν βαθύτερα στη φτώχεια εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, Σφαγιαστικές περικοπές μισθών, που θα γίνουν μισθοί σε φωτοτυπία, μείωση επικουρικών συντάξεων, απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, νέα φορολογικά χαράτσια, δραστικές περικοπές σε δαπάνες Υγείας, Παιδείας, φαρμακευτικές και κοινωνικές δαπάνες, ξεπούλημα κρατικών επιχειρήσεων, του εθνικού πλούτου της χώρας και πλήρης απελευθέρωση των λεγόμενων «κλειστών επαγγελμάτων» περιέχονται μεταξύ άλλων στο κύμα των νέων μέτρων του μνημονίου.
Παρ’ όλα αυτά οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να ψηφίζουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που είναι συνυπεύθυνες για την εφαρμογή αυτών των πολιτικών.
Αυτή η συμπεριφορά αποτελεί διαστροφή που πρέπει να γίνει αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας. (το είπε και ο Καραμανλής, ο «παππούς»).
Οι τελευταίες εκλογές στο Σύλλογο Δημοτικών Υπαλλήλων επιβεβαίωσε τον κανόνα.
Η πολύχρονη συνδικαλιστική δράση μου στο χώρο και μέσα από τον Σύλλογο των Δημοτικών Υπαλλήλων Νομού Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής (από τους μεγαλύτερους της χώρας) στον οποίο είχα την τιμή να είμαι και Πρόεδρος και, μετά το 1996, μέσα από τον Σύλλογο Δημοτικών Υπαλλήλων ν. Κιλκίς, μου δίνει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να επισημάνω μερικά πράγματα.
Κατ’ αρχήν αυτό που λέγεται ότι τα τοπικά συνδικαλιστικά στελέχη δεν είναι συνυπεύθυνα για τα «έργα και τις ημέρες» των συμβιβασμένων και ξεπουλημένων συνδικαλισταράδων σε ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΑΔΕΔΥ, είναι παπάρες. Μπορεί σε τοπικό επίπεδο να προσπαθούν «να κάνουν κάτι», ιδιαίτερα όταν έχουν και κάποιους «χρυσούς χαμάληδες, όπως ήμασταν εμείς, να τους σπρώχνουν» αλλά, στην ουσία αναλίσκονται σε εμφανίσεις - πασαρέλα στους χώρους δουλειάς, δίνουν μαθήματα αγώνα με υψηλές θεωρητικές αναλύσεις, μιλούν για άγριες απεργίες και εξεγέρσεις, κρύβονται πίσω από εύηχα και δυναμικά συνθήματα για να δικαιολογήσουν την υποταγή τους στο σήμερα.
Γίνονται ουσιαστικά υπερασπιστές του συστήματος, μέσα από τη στήριξη των μεγαλοσυνδικαλιστών ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, τους οποίους ψηφίζουν στα Συνέδρια, των Δημάρχων που είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τους οποίους ψηφίζουν και στηρίζουν, και των βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων και των πολιτικών που εφαρμόζονται. Εχθροί ουσιαστικά των αγώνων και σταθεροί υπερασπιστές του συστήματος εκμετάλλευσης, σπέρνουν ηττοπάθεια και κινδυνολογία για την επιτυχία των κινητοποιήσεων. Καλούν τους εργαζόμενους να υποτάσσονται συνεχώς, να ρίχνουν όλο και πιο κάτω την αξία της εργατικής δύναμης, να χαμηλώνουν τον πήχη των πραγματικών αναγκών τους, ιδιαίτερα σήμερα που, «τι να κάνουμε υπάρχει κρίση και πρέπει να σωθεί η Ελλάδα!».
Ένα άλλο, είναι αυτό το χαζοχαρούμενο, των «ενιαίων ψηφοδελτίων» αφού, όπως λένε, «τα προβλήματα είναι κοινά». Πράγματι τα προβλήματα είναι κοινά αλλά διαφέρει η εκτίμηση για την προέλευσή τους και ο τρόπος που πρέπει να λυθούν. Μαζί οι εργαζόμενοι μπορούν να πάνε εκδρομή, να πάνε να πιούνε κανένα τριπουράκι, να πάνε να γλεντήσουνε στις συνεστιάσεις…
Και όταν πάνε μαζί στον αγώνα πρέπει να έχουν στόχο, μπροστά τους τον κοινό αντίπαλο, τον κοινό εχθρό, που πρέπει να τον αντιμετωπίσουν ενωτικά, αγωνιστικά, να έχουν κατά νου ότι υπάρχει η βασική αντίθεση στην κοινωνία κεφαλαίου-εργασίας, να έχουν στόχο την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής.
Και αφού οι εργαζόμενοι γνωρίζουν το «βίο και την πολιτεία» των συνδικαλιστών τους, γιατί συνεχίζουν να τους ψηφίζουν και κατ’ επέκταση να δίνουν τον πολύτιμο χρόνο που χρειάζονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ σε ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ-ΟΤΑ που καταλήγει η ψήφος τους, να στηρίξουν τις επιλογές της συγκυβέρνησης του «μαύρου μετώπου» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ;
Παραπάνω έγραψα για διαστροφή που πρέπει να ερευνηθεί από την ψυχιατρική επιστήμη, προφανώς κάνοντας εν μέρει χιούμορ. Εν μέρει…
1.Πρόκειται για δεσμεύσεις μέσα από τα ρουσφέτια και την διαπλοκή. Πρώτα-πρώτα περιμένοντας «κάποια τακτοποίηση».Όσοι διορίστηκαν νοιώθουν υποχρεωμένοι, ακόμη και αυτοί που βρήκαν εργασία μέσω ΑΣΕΠ που δεν μπορεί να υπάρχει παρέμβαση πολιτική. Νοιώθουν ευγνωμοσύνη γιατί μ’ αυτόν τον βουλευτή, μ΄ αυτόν τον Δήμαρχο, μ’ αυτόν τον συνδικαλισταρά «έπιασαν» δουλειά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πιο αισχρής συναλλαγής για ένα δικαίωμα, το δικαίωμα της εργασίας που προβλέπεται από το Σύνταγμα για όλους τους Έλληνες.
2. Για να μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν ρουσφετάκια (όλο και κανένα δικό τους θα έχουν να ελπίζουν ότι θα βολέψουν) , να εκφράζουν άποψη και να συναποφασίζουν μαζί με βουλευτές, δημάρχους κ.λ.π., να το «παίζουν εξουσία» να έχουν ξεχωριστή αντιμετώπιση, να αλλάζουν αντικείμενα εργασίας διαφορετικά από αυτά με τα οποία διορίστηκαν κ. λ. π.
3. Κάποιοι νοιώθουν «ένοχοι» με την έννοια της επιβεβαίωσης. Ότι δηλαδή, καλά έκαναν τόσα χρόνια και ψήφιζαν, αυτούς που ψήφιζαν. Απλώς «έκαναν κάποια λάθη οι άνθρωποι». Άνθρωποι είναι γαρ. Θα τα διορθώσουν. Εδώ μέσα μπαίνει το «μαζί τα κάναμε».
4. Τώρα υπάρχει άλλο έδαφος για εκβιασμό και κλέψιμο της ψήφου. Είναι η απειλή της «Εργασιακής Εφεδρείας» και της απόλυσης μέσω της κατάργησης υπηρεσιών, Νομικών Προσώπων, Επιχειρήσεων και ως εκ τούτου της κατάργησης οργανικών θέσεων, της διατήρησης σε θέσεις προισταμένων για να παίρνουμε το επίδομα κ.α.. Οπότε ας είμαστε «κοντά στα Πράγματα». Κοντά στα κόμματα εξουσίας! (νομίζουν ότι θα την γλιτώσουν όλοι, ή θα ωφεληθούν όλοι).
Θα σας πω κάτι αγαπητοί μου πρώην συνάδελφοι και θα σας το πω καθαρά: όσο δεν απεγκλωβίζεστε από τα κόμματα που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, δεν έχουμε ελπίδα και εν πάση περιπτώσει εμάς τους συνταξιούχους έχουν ανοίξει λάκκους και μας σπρώχνουν μέσα για ομαδική ταφή… εσείς έχετε ακόμη τη ζωή μπροστά σας και ύστερα είναι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας…
Δική σας είναι η ζωή, δική σας η επιλογή και η ψήφος. Εάν όμως δεν χειραφετηθείτε από τα κόμματα του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, καθώς και τα παρακλάδια τους, αυτή θα είναι η «μοίρα» σας. Θα σας πάρουν και τα…εσώρουχα…και των παιδιών και των εγγονών μας…
Ξέρετε για παράδειγμα τι έκαναν τελευταία οι πλειοψηφίες στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ και από κοντά η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ); Κατέφυγαν στα δικαστήρια κατά της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων του Δήμου Κορυδαλλού να εγγράψει στο Σωματείο όλους τους εργαζόμενους ανεξαρτήτου σχέσης εργασίας, με πλήρη δικαιώματα! Και δέχθηκαν το ΤΠΔΥ (τμήμα ΤΑΔΚΥ) να δίνει ψίχουλα αντί για ολόκληρα τα ποσά στους χιλιάδες δικαιούχους του. Αιτία της αδυναμίας πληρωμής είναι η ληστεία που έχει υποστεί, όπως και όλα τα Ταμεία, από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και το κεφάλαιο!
Θα ρωτήσει κανείς, καλά η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ δεν έχει καμία ευθύνη; Βέβαια έχει. Έχει για παράδειγμα ευθύνη γιατί για κάποια χρόνια συνεργάζονταν με την συνδικαλιστική παράταξη κυρίως του ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια της «συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων» και τους έδωσε άλλοθι…και ακόμη έχει ευθύνη για κείνη τη λογική των «αντιπροσωπευτικών προεδρείων» σύμφωνα με τη δύναμη της κάθε συνδικαλιστικής παράταξης…
Όμως όσα λάθη και να μας καταλογίσουν, δεν επιτρέπουμε να αμφισβητούνται μερικά πράγματα, όπως ότι η δική μας παρουσία και δράση στον συνδικαλισμό, στην αυτοδιοίκηση, στην κεντρική πολιτική πρόσφερε πολλά και ήταν παράγοντας να αποτραπούν πολλές λαϊκές επιλογές με τους αγώνες που εμπνέαμε.
Και ένα τελευταίο: ξέρω ότι υπάρχουν συνδικαλιστές που δεν συμφωνούν με αυτά που γίνονται σήμερα. Όμως η αντίθεση δεν εκφράζεται με κάποια Imail που στέλνουμε σε κάποιους, ούτε οργανώνεται στα sites και τα blogs. Στην εικονική πραγματικότητα των διαδικτυακών συζητήσεων και της περίοπτης θεωρητικής μπουρδολογίας, ο καθένας μπορεί να προβοκάρει, να μεγαλοποιεί, να δημιουργεί πλασματικές εικόνες. Είναι προνομιακός χώρος και μέσο των κατ' εξοχήν εξαφανισμένων από τους τόπους δουλειάς, των απεργοσπαστών, των συμβιβασμένων, των προβοκατόρων. Όλοι αυτοί που είναι άφαντοι στους χώρους που γεννιέται η εκμετάλλευση, εκεί που απαιτούνται θάρρος και κότσια, αναπληρώνουν την απουσία τους με διαδικτυακές επαναστάσεις και σκληρούς ηλεκτρονικούς αγώνες…
Αυτά, και για χαρά.