Αυτό που με γοήτευσε αυτή τη φορά ήταν οι κομπανίες του δρόμου. Καθόμουνα με τις ώρες, χάζευα τις όμορφες παρέες και απολάμβανα τις μουσικές τους ρίχνοντας κάθε φορά το ευρουλάκι μου στην άδεια θήκη του βιολιού.
Νέα παιδιά που σπουδάζουν μουσική, ροκ τύποι και καλτ φυσιογνωμίες του περιθωρίου που κρατάνε ψηλά την λαϊκή μας παράδοση όπως σμιλεύτηκε μέσα στους αιώνες. Σύνολα δεμένα τέλεια με το περιβάλλον. Φόντο των κομπανιών η Στοά του Αττάλου, ο Ναός του Ηφαίστου (Θησείο), ο Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μοναστηράκι), το τζαμί Τζισταράκη (στην πλατεία Μοναστηρακίου), το Μνημείο του Λυσικράτους (Φανάρι του Διογένη), το Ρολόι του Κυρρήστου (Αέρηδες) και όλα αυτά ένα δαχτυλίδι, στεφανωμένο από την διαμαντόπετρα Ακρόπολη με τον Παρθενώνα και το Ερεχθείο.
Δεν βλέπεις εκεί νεόπλουτους θαμώνες των πολυτελών μαγαζιών να ραίνουν με λουλούδια τις φίρμες. Δεν βλέπεις μετρ με παπιγιόν να περιμένουν τις διαταγές από τους γραβατοφορεμένους πελάτες του μαύρου χρήματος. Δεν βλέπεις την απόλυτη παρακμή με τις κοπέλες που δείχνουν την πραμάτειά τους στους ξελιγωμένους θαμώνες λικνιζόμενες στην πίστα.
Βλέπεις αγόρια με τα μπλουτζινάκια τους και κοπελίτσες σαν τα κρύα τα νερά ντυμένες απλά να παίζουν παραδοσιακά όργανα και να τραγουδούν τους θησαυρούς που δημιούργησε ο λαός μας μέσα στους αιώνες. Γεύεσαι δημοτικά τραγούδια της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ρούμελης και του Μωριά…τραγούδια της ηπειρώτικης πεντατονίας, αιγαιοπελαγίτικα, ριζίτικα της Κρήτης που εναλλάσσονται αρμονικά με διαμάντια του ρεμπέτικου, του λαϊκού και του έντεχνου τραγουδιού μας, προσφέροντας αγαλλίαση στις ψυχές των περαστικών. Μια ψυχική ανάταση που αποδεικνύει ότι ο λαός μας διψάει για γάργαρο νεράκι για να ξεδιψάσει από τα σκουπίδια που του σερβίρονται αφειδώς.
Περπατάς κι απολαμβάνεις. Εδώ ένας φανταστικός απτάλικος του Μάρκου. Παραπέρα ζωναράδικος ‘’Δω στα λιανοχορταρούδια’’. Παρακεί η ‘’Φαληριώτισσα’’ (Σουρωμένος θάρθω πάλι στην παλιά μας γειτονιά). Πιο εκεί η ‘’Κανελόριζα’’ (Κάτω στο γιαλό κάτω στο περιγιάλι κόρην αγαπώ). Πάμε πιο κάτω και ‘’Σαν απόκληρος γυρίζω’’ του Βασίλη Τσιτσάνη. Προχωράμε και η ‘’Οδός ονείρων’’ του Μάνου Χατζιδάκη ανακατεύεται με τον ‘’Ικαριώτικο’’ αιγαιοπελαγίτικο ρυθμό. Ακούω το ‘’Μενεξέδες και ζουμπούλια’’ να εναλλάσσεται με το ‘’Μπαξέ Τσιφλίκι’’ και το ‘’Τζιβαέρι’’ να διαδέχεται το ‘’Χαρικλάκι’’ (Χθες το βράδυ Χαρικλάκι). ΄΄Κάτω στον Πειραιά’’ του Ξαρχάκου και ‘’Φεγγάρι μάγια μούκανες’’ του Μίκη.
Ανάμεσά τους ξεπηδούν και τα τραγούδια των σύγχρονων δημιουργών, του Πορτοκάλογλου, του Μαχαιρίτσα, των Κατσιμιχαίων, του Παντελή Θαλασσινού, των Πυξ Λαξ, του Μάλαμα, του Ορφέα Περίδη που πατάνε γερά πάνω στα αγκωνάρια της λαϊκής μας παράδοσης και ταξιδεύουν χαράσσοντας το δρόμο για το μουσικό μας μέλλον.
Μια μουσική μυσταγωγία ήτανε οι βόλτες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας το τριήμερο αυτό. Διαισθάνθηκα ότι εκεί ανασαίνει πια η ‘’Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει’’ όπως λέει ο λαϊκός μας τροβαδούρος Διονύσης Σαββόπουλος.