«Νταλάρας»

Από την Κοκκινιά του ‘49 που ένα παιδί γεννήθηκε από λαϊκή δημοκρατική οικογένεια μέχρι σήμερα ήταν μεγάλη η απόσταση που έπρεπε να διανυθεί. Και από τότε που στις δικές μου παρέες τον αποκαλούσαμε «Άγιο Γεώργιο», όχι μόνο για την φωνή του και τα τραγούδια που ερμήνευσε, αλλά και για την προσωπική στάση ζωής, άλλαξαν πολλά…, «έπιασε ο πούτσος του τυρί», που λέει σοφά και ο λαός μας…

Εδώ και χρόνια ο Γ. Νταλάρας έχει στοιχιστεί με την κυρίαρχη πολιτική. Σήμερα δε σιγοντάρει τη συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, ώστε η λαϊκή οργή απ’ τα βάρβαρα μέτρα που ξεθεμελιώνουν κάθε κατακτημένο με αγώνες δικαίωμα, να στραφεί  σε λογικές του τύπου «σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω»
Έτσι κάνει περατζάδες από τα ΜΜΕ υπερασπιζόμενος την αντιλαική πολιτική και το ΠΑΣΟΚ με μπόλικο στυγνό αντικομουνισμό. «Δεν είναι λέει θυμωμένος με τα βάρβαρα μέτρα, αλλά με το σταλινικό ΚΚΕ που δεν ενώνεται με τα άλλα κόμματα…που διώχνει τον κόσμο…, που δεν έχει προτάσεις…» λέει… πάγια τακτική των συμβιβασμένων που υπερασπίζονται τα μέτρα της πλουτοκρατίας και θέλουν να βρουν μαχανάδες για τη στάση τους.
Για να χαρεί δε λίγο ο «καημένος» ο λαός, αυτές τις μέρες της κρίσης, δίνει «φιλάνθρωπες» συναυλίες… φαίνεται ότι, όταν τραγουδά το θαυμάσιο τραγούδι του Κουγιουμτζή που λέει:
«…με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά, ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά…», σκέπτεται τη σύζυγό του Άννα Νταλάρα που ως υφυπουργός εργασίας εφάρμοζε το πρώτο μνημόνιο και ως βουλευτής ψήφιζε το δεύτερο…
Όποιος πράγματι ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα του λαού, αφ' ενός, καταδικάζει απερίφραστα την πολιτική που ξεθεμελιώνει κάθε εργατικό και λαϊκό δικαίωμα και, αφ' ετέρου, οφείλει πλάι στην όποια πρωτοβουλία παίρνει να καλεί το λαό να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκια του και όχι να προσφέρει «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Γι΄ αυτό στις συναυλίες τελείωσαν τα «ούρα» και άρχισαν τα «γιούχα»… αν το κατάλαβες  Νταλάρα, ε Νταλάρα…
Όπως είπε και ο μεγάλος Χάρυ Κλιν.
«Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα».
Εγώ θα σου προτείνω να συμπεριλάβεις και το τραγούδι του «ασυμβίβαστου» Άκη Πάνου που εσύ πρωτοερμήνευσες, που λέει:
«…Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
παρέα με παράσιτα και με λακέδες άλλους
και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
για τους πολύ σημαντικούς και τους πολύ μεγάλους
 και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του…»