Χρησιμοποιώ τον ίδιο τίτλο με την ανακοίνωση του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ ν. Κιλκίς για την πανελλαδική απεργία της 23/2/2011. την γεμάτη αγωνιστικές κορώνες. Λες και όπου να είναι ξεκινούν την επανάσταση.
Σιγά τα αίματα. Σιγά τον αγώνα. Να μην «Να μην σκιστούν οι δαντέλες τους». Θέλω να τους υπενθυμίσω, εάν το ξέχασαν, ότι οι πλειοψηφίες σε ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ που πρόσκεινται σε ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) και ΔΑΚΕ (ΝΔ), είναι συνυπεύθυνες για την σημερινή κατάσταση. Γιατί φτάσαμε εδώ. Γιατί η τακτική τους εξαντλούνταν μόνο στο τι ποσοστά θα συγκεντρώσουν στη προσπάθειά τους να στηρίζουν τις πολιτικές που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις των κομμάτων τους.
Παρακάλεσα την διεύθυνση των «Ειδήσεων» να αναδημοσιεύσει ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα στις 23-5-2001. Είναι αυτό, με το οποίο οι ΠΑΣΚΙΤΕΣ ήρθαν στην συνεδρίαση του προσωρινού Δ.Σ. του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ, κρατώντας από μια φωτοτυπία, με υπογραμμισμένες τις ίδιες παραγράφους, από το ίδιο «καθοδηγητικό κέντρο». Και σε συνδυασμό με το ότι διαφώνησα να χαιρετήσει εκπρόσωπος του ΔΣ του Συλλόγου των Νομαρχιακών υπαλλήλων, αφού είχαν πάρει απόφαση να μην συμμετέχουν στη δεύτερη απεργιακή κινητοποίηση για το «ασφαλιστικό του Γιαννίτση» γιατί «με τον Ρέππα που ανέλαβε υπουργός λύθηκε το πρόβλημα»! στη συνέχεια όταν διαπιστώθηκε ότι και σε αυτή την συγκέντρωση είχε πολύ κόσμο, τους έστειλε το γνωστό γραφείο να συμμετέχουν.
Ζητούσαν λοιπόν να μου βάλουν μομφή. Δεν τους έκανα τη χάρη. Τους έκλεισα την πόρτα και έφυγα για πάντα από το ΔΣ του Νομαρχιακού Τμήματος.
Το αφιερώνω εξαιρετικά σε όσους είναι ακόμη μέλη των πρωτοβάθμιων Σωματείων και του Ν. Τα της ΑΔΕΔΥ και σε όσους είναι πια συνταξιούχοι.
Έτσι απλά για να ξαναθυμηθούν αυτοί, οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι ποιους συνεχίζουν και ψηφίζουν…
«ΣΤΟΙΧΙΣΗ, ΖΥΓΙΣΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ. ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ»
Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα «ΕΙΔΗΣΕΙΣ» στις 23/5/2001.
Αυτές περίπου ήταν οι εντολές της κυβέρνησης μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 26ης Απρίλη και οι ανά την Ελλάδα “Ηρακλείς” του ΠΑΣΟΚ, έσπευσαν να συνταχθούν.
Έτσι και στο νομό Κιλκίς, κάποιοι “συνδικαλιστάρες” του ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκαν μέσα σε μόλις 10 μέρες με διαφορετικό πρόσωπο. “Κλωνοποιημένοι”. Δρ. Τζέκυλ και Μ. Χάυντ”. Και τι δεν μας είπαν στις αλλεπάλληλες συσκέψεις που έγιναν για η διοργάνωση της απεργιακής κινητοποίησης της 17ης Μάη. Το ότι “δεν υπάρχει κλίμα για συμμετοχή στην απεργία” το ότι “η απεργία οργανώνεται πρόχειρα και απρογραμμάτιστα”, το ότι η κυβέρνηση έκανε πίσω και δέχεται διάλογο από μηδενική βάση”. Τέτοια ευτράπελα μέχρι και το αμίμητο ότι “όσοι συμμετέχουν στην απεργία της 17ης Μάη, θέλουν να διαλύσουν το συνδικαλιστικό κίνημα”.
Από κοντά και μερικοί συνδικαλιστές της Ν.Δ. αναποφάσιστοι και παλλινδρομούντες ανάμεσα στο συνδικαλιστικό τους καθήκον και στη γραμμή της Ν.Δ. “εμείς δεν είμαστε του πεζοδρομίου”.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του συμβιβασμού και της υποτέλειας διοικητικά συμβούλια Συλλόγων πήραν απόφαση για μη συμμετοχή στην απεργία και άλλα που πήραν απόφαση για συμμετοχή αλλά όχι για συγκέντρωση.
Βέβαια όλα τα παραπάνω δείχνουν την κατάσταση που έχουν οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα οι ηγεσίες των δύο μεγάλων συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ αλλά και την ιδότυπη “τρομοκρατία” που υπάρχει στους χώρους της δουλειάς.
Γιατί πως μπορεί να εξηγηθεί ότια απεργίες ακόμη και για καθαρά κλαδικά προβλήματα και αιτήματα, όπως το θέμα των υποχρεωτικών μετατάξεων, η συμμετοχή των εργαζομένων, για παράδειγμα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης κυμάνθηκε περίπου στο 40%.
Πως να εξηγηθεί ότι ενώ ο χώρος της υγείας βράζει σε όλη την Ελλάδα, τα Νοσοκομεία του νομού έχουν μικρή ή καθόλου συμμετοχή στις κινητοποιήσεις;
Μια εξήγηση μπορεί να δοθεί. Οι ίδιοι συνδικαλιστές που έχουν τέτοια κατεύθυνση και τέτοια λογική, αφήνουν ανημέρωτους τους εργαζόμενους, ή σπέρνουν τον συμβιβασμό και την απογοήτευση,ή ακόμη αποτρέπουν κινητοποιήσεις εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες του κόσμου για εργασία κ.λπ., ακόμη και ιδιαίτερα προσωπικά προβλήματα.
Και ύστερα “κοκορεύονται” για τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες και παίρνουν τα εύσημα από τα “αφεντικά” του νμού και της χώρας. Ίσως πιστεύουν ότι θα ζήσουν στον ουρανό κερδίζοντας την ουράνια βασιλεία, αλλά έχουν χάσεις την επιγεία, αφού ούτε “πράσινους” και “μπλε” μισθούς παίρνουν, ούτε, “πράσινες” και “μπλε” συντάξεις θα πάρουν.
Ευτυχώς οι περισσότεροι συνδικαλιστές δεν έχουν αυτή τη λογική και ευτυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αφυπνίζεται και ξεπερνά τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως έδειξαν και στο νομό η υψηλή συμμετοχή στην απεργία και η μεγάλη, για τα δεδομένα του Κιλκίς συγκέντρωση και μάλιστα με ποιοτική σύνθεση. Σ’ αυτή τη συγκέντρωση συνδικαλιστικοί φορείς ακόμη και Νομαρχιακές κομμάτων που δεν πίστευσαν στην επιτυχία της απεργίας, βλέποντας το μέγεθος της συμμετοχής “στριμώχνονταν” για να δώσουν συμμετοχή και παρουσία.
Ο Τόμας Μύλλερ έγραψε: “Τι ζωή είναι αυτή αλήθεια; Γεννιόμαστε, μετά δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε. Πράγματι το νόημα της ζωής βρίσκεται μόνο στη δουλειά και στο θάνατο; Που βρίσκεται εδώ κάποιο νόημα;”
Ο καθένας μας μια ζωή δουλεύει σαν σκύλος και πληρώνει τις κρατήσεις για την ασφάλιση του και τους φόρους ώστε να μπορέσει να ζήσει ως άνθρωπος σε κάποια ηλικία, να απολαύσει τους κόπους μιας ζωής. Όσο βέβαια μπορεί να γίνει αυτό με τις κολοσυντάξεις που δίνουν.
Τώρα μας λένε “δούλευε μαλακά μέχρι να σκάσεις”.
Πλήρωνε περισσότερα, και να παίρνεις λιγότερα. Και από πάνω πλήρωνε για να έχεις περίθαλψη, πλήρωνε για να μάθουν τα παιδιά σου γράμματα, πλήρωνε πλήρωνε...
Πότε θα χαρεί ένας άνθρωπος λίγο τη ζωή του, πότε θα ξαλαφράσει από το άγχος και την υποχρέωση να ξυπνάει στις έξι το πρωί, πότε θα απολαύσει την οικογένεια του, τα εγγόνια του;
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιδράσουμε. Να βρούμε το νόημα της ζωής στο δρόμο του αγώνα που έχει αποτέλεσμα την βελτίωση της ζωής μας. Να ξεπεράσουμε τις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε το χρόνο μας με στημένα δικομματικά παιχνίδια και κακόγουστο θέατρο. Αυτοί έχουν σκοπό να μας πάρουν τα πάρουν όλα, όσα έχουν κερδίσει με αγώνες οι πατεράδες και οι παππούδες μας.
Να στείλουμε σαφέστατο μήνυμα, ότι σε ένα μόνο διάλογο μπορούν να πάνε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Σ’ αυτόν που θα διαπραγματευθούν πόσα περισσότερα από αυτά που έχουμε κερδίσει θα πάρουμε, σύμωνα με τις σύγχρονες ανάγκες της οικογένειας, και όχι στο διάλογο-παζάρεμα για τα πόσα θα χάσουμε.