Το στέλεχος της Ν.Ε. Κιλκίς του ΚΚΕ, Κώστας Πινέλης, παρουσίασε στη συνέλευση της ΤΕΔΚ ν. Κιλκίς την κάθετη αντίθεση του κόμματός του στο πρόγραμμα «Καλλικράτης», τονίζοντας:
«Το όνομα του Καλλικράτη λοιπόν, αποφάσισε να δώσει η κυβέρνηση στην νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης που, όπως ισχυρίζεται, θα αποτελέσει το «θεσμικό κλειδί» για την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας προσανατολίζοντας τις κρατικές δομές και λειτουργίες στις ανάγκες «της πράσινης ανάπτυξης»…
Στην ουσία είναι ένα ακόμη εργαλείο ώστε μέσω της Τοπικής Διοίκησης, να προωθηθεί άμεσα η στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι με τη νέα δομή η μεταφορά αρμοδιοτήτων του κράτους στις περιφέρειες και τους Δήμους και η υλοποίησή τους θα επιβαρύνουν παραπέρα το λαό, στη βάση της λογικής της ανταποδοτικότητας ή της επιχειρηματικότητας, ενώ διαλύεται κάθε έννοια ενιαίου χαρακτήρα που πρέπει να έχουν τομείς όπως η Υγεία – Πρόνοια και η Παιδεία αφού θα διασπάσουν τον ενιαίο χαρακτήρα τους και θα διευκολύνουν την κερδοσκοπική-εμπορική δραστηριότητα σε αυτούς τους τομείς και τη γρηγορότερη διείσδυση των μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων.
Αυτό που επιδιώκει η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είναι η συγκρότηση ενός αποτελεσματικότερου ταξικού μηχανισμού, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, του μεγάλου κεφαλαίου. Η όποια συζήτηση αναπτυχθεί γύρω από τοπικιστικά ζητήματα (π.χ. έδρα, νέων δήμων) είναι άκρως αποπροσανατολιστική και εχθρική προς τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, γιατί κρύβουν την αλήθεια. Δεν είναι το κύριο αυτό.
Ας αναλογισθούμε τι ακριβώς επιτεύχθηκε και τι ακριβώς βελτιώθηκε με την προηγούμενη διοικητική μεταρρύθμιση, τον «Καποδίστρια».
Βελτιώθηκε η εξυπηρέτηση του πολίτη; Μειώθηκαν τα τέλη; έπαψαν να αυξάνονται οι δημοτικοί πόροι; Μήπως καλυτέρευσαν οι κοινωνικές υπηρεσίες ή μειώθηκαν, ακρίβυναν και  ιδιωτικοποιήθηκαν;
Μήπως λύθηκαν προβλήματα υποδομής κ.λ.π. ή παραπέμπονται συνέχεια στις καλένδες;
Έπαψε η ερήμωση της υπαίθρου, αμβλύνθηκε η ανισομετρία, βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής στα αστικά κέντρα;
Τα ταμεία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι ανθηρά και μπορούν  να παρέχουν στους δημότες ή οι Δήμοι είναι καταχρεωμένοι και καταφεύγουν στον δανεισμό και σε φοροεισπράξεις σε βάρος των πολιτών;
Αποτέλεσαν οι νέοι μεγαλύτεροι Δήμοι που προήλθαν από τον Καποδίστρια στήριγμα στα προβλήματα των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων ή οι εκλεγμένοι μπήκαν στην λογική του συμβιβασμού, της υποτέλειας και αποτέλεσαν το μακρύ χέρι του κράτους για την εφαρμογή αντιλαϊκών επιλογών;
Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Έχουν απαντηθεί στη ζωή και δείχνουν σε ποια κατεύθυνση θα είναι και η νέα αρχιτεκτονική της Τοπικής Διοίκησης.
Το Σάββατο 27 Σεπτέμβρη 1997 το κόμμα μας διοργάνωσε εδώ στο Κιλκίς ημερίδα σε μια κατάμεστη αίθουσα της «Δημοτικής Βιβλιοθήκης» όπου δημιουργήθηκε, κυριολεκτικά  το αδιαχώρητο από εκλεγμένους στην Τ.Α.. Στην ημερίδα τα είχαμε προβλέψει και σηματοδοτήσει όλα αυτά και επαληθευθήκαμε. Δεν χαιρόμαστε γι’ αυτό. Δεν θέλουμε ντε και καλά  να δικαιωνόμαστε και να υποφέρει ο λαός. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
Να το πούμε καθαρά: ότι είναι το κράτος (από ταξική άποψη, δηλαδή από άποψη των συμφερόντων που εξυπηρετεί) αυτό αποτυπώνεται και στις επιμέρους δομές του, όποιο σχήμα κι αν πάρουν ( με λιγότερους ή περισσότερους δήμους, με λίγες ή πολλές περιφέρειες).
Το σχέδιο «Καλλικράτης»  πρέπει να απορριφθεί γιατί έχει αντεργατικούς και αντιλαϊκούς στόχους. Καμιά αντιλαϊκή μεταρρύθμιση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, εφόσον υπάρχει η εξουσία των μονοπωλίων, η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Μπορούμε  μερικά παραδείγματα
Ας δούμε τι σημαίνει πρακτικά και με λίγα λόγια η βασική φιλοσοφία της μεταφοράς αρμοδιοτήτων στον τομέα της Παιδείας.
Η μεταφορά αρμοδιοτήτων συνδέεται με τη λεγόμενη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», δηλαδή το δραστικό περιορισμό των επιδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με τη συγκρότηση των διευθύνσεων της εκπαίδευσης, σε περιφερειακό επίπεδο και στελέχωσή τους στη συνέχεια με τεχνοκράτες, με αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς, με επέκταση των «ευέλικτων»  εργασιακών σχέσεων (Ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κ.λ.π.) επικαλούνται την «αυτοτέλεια» την «αυτονομία» των ΑΕΙ, ΤΕΙ και Σχολείων. Αυτού του είδους η «αυτονομία» θα αυξάνει την «ευαισθησία» των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους στην πορεία θα εξαρτώνται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών ή ερευνητικών «προϊόντων» τους. Το σχολείο καλείται δηλαδή ως «αποκεντρωμένη και αυτόνομη μονάδα» να παραμερίζει τη γενική μόρφωση σε όφελος ενός ελάχιστου ορίου δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση.
Ας δούμε επίσης τι σημαίνει και για τον τομέα της Υγείας.
Η «αποκέντρωση» στην Υγεία δεν προωθείται όπως υποστηρίζεται για να αντιμετωπιστεί η απουσία δημόσιων υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Αποτελεί τη μέθοδο για τη συνολική μεταφορά της ευθύνης για ΠΦΥ και Πρόνοια από το κράτος σε διάφορους άλλους φορείς (ιδιώτες, δήμους, ΜΚΟ, την εταιρική κοινωνική ευθύνη) που δημιουργούν και λειτουργούν υποκατάστατα υπηρεσιών που βαφτίζονται δίκτυα ΠΦΥ και αλληλεγγύης. Σε αυτό το πλαίσιο ήδη στην Τοπική Αυτοδιοίκηση προωθούνται προγραμματικές συμφωνίες (επιχειρηματικές συμπράξεις) των συλλόγων αναπήρων με τον ιδιωτικό τομέα και τους δήμους. Αυτό ονομάζεται «αλληλεγγύη» και παράδειγμα δράσης της «ενεργής κοινωνίας των πολιτών», όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για εμπορευματοποίηση της Πρόνοιας, παραπέρα αντικατάσταση του εξειδικευμένου προσωπικού από ανειδίκευτο, δραστική μείωση μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε επικίνδυνες συνθήκες παροχής υπηρεσιών που μπορούν να έχουν σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα της φροντίδας Υγείας και των υπηρεσιών Πρόνοιας.
Η αντίληψή μας για τις δομές διοίκησης και διεύθυνσης σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο έχει θεμέλιό της την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής, με κίνητρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Στηρίζεται στη λαϊκή συμμετοχή και στον  έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω, που διαρθρώνεται πρώτα απ’ όλα σε επίπεδο παραγωγικής μονάδας και κοινωνικής υπηρεσίας. Πάνω σ΄ αυτή τη βάση διαμορφώνεται ένα ενιαίο δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, Παιδείας Πρόνοιας. Εξασφαλίζεται ο σχεδιασμός της ανάπτυξης ανά τομέα και κλάδο, σύμφωνα και με το φυσικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας.
Αυτά προς το παρόν και θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα είτε μέσα από εκδηλώσεις, πιθανόν και ημερίδα, είτα κατά την προεκλογική περίοδο».