Σε λίγες μέρες  συμπληρώνονται 2 χρόνια από την ημέρα (3/2/2009) που έφυγε απ’ τη ζωή αδόκητα και άδικα ο αγαπημένος Πρόεδρος Γιώργος Παντελάκης ο μεγαλύτερος παράγοντας που είχε ποτέ ο ΠΑΟΚ και ένας από του μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού καλύτερους του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Το πόσα έχει προσφέρει στον ΠΑΟΚ  ο Γιώργος Παντελάκης είναι γνωστά και έχουν πολλές φορές γραφεί. Δεν αποτελεί πρωτοτυπία αυτό το μικρό αφιέρωμα αφού τα περισσότερα απ’ αυτά που αναφέρω είναι γνωστά. Απλά το θεωρούσα χρέος και ήθελα από καιρό να το κάνω. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή.
Η πρώτη επαφή του με τον ΠΑΟΚ, ως παράγοντα, ήταν το 1955 μέσα από το τμήμα μπάσκετ, με το οποίο κατέκτησε το 1959 το πρωτάθλημα. Το 1961  έγινε γενικός γραμματέας του συλλόγου θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1972. αφού έμεινε για 2 χρόνια εκτός δράσης επανέρχεται το 1975 ως πρώτος πρόεδρος επί επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Έφυγε από τον ΠΑΟΚ στην αρχή της περιόδου 1984-1985 αφού τον ανέτρεψαν άνθρωποι, «παράγοντες», που έπαιξαν το ρόλο της κερκόπορτας στα αθηναϊκά συμφέροντα, παρασύροντας και μέρος των οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ.
Τι να πει κανείς για τον Γιώργο Παντελάκη, «τι να θυμηθεί, τι να ξεχάσει». Συνέβαλε να ολοκληρωθεί το γήπεδο της Τούμπας. Δουλεύοντας μεθοδικά στην επιλογή ταλέντων, δημιούργησε τη μεγάλη ομάδα της 10ετίας του 70 (την καλύτερη μέχρι σήμερα ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου), με την οποία κέρδισε 2 κύπελλα (72-74) και ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα (1976). Τόσα την άφησε το ποδοσφαιρικό και πολιτικό κατεστημένο να κερδίσει. Δημιούργησε την πολύ καλή ομάδα της 10ετίας του 80 που κέρδισε το 2ο πρωτάθλημα το 1985,  φέρνοντας στην Τούμπα παίκτες όπως ο Γ. Κωστίκος, ο Γ. Σκαρτάδος, ο Γ. Δαμανάκης, ο Χ. Δημόπουλος, ο Β. Βασιλάκος, ο Σ. Μαυρομάτης, κ. ά.
Μαζί με άλλους άξιους παράγοντες όπως ο Βασίλης Σεργιανίδης, ο Μαμιδάκης, ο Μαρτινίδης, ο Τσώμος, ο Βεζυρτζής και άλλους που ας με συγχωρεθεί που δεν αναφέρω, δούλεψαν για να γίνει ο ΠΑΟΚ, που ήταν ούτως ή άλλως μεγάλη ομάδα για τον λαό που είχε, σεβαστός σε Ελλάδα και Ευρώπη να κερδίσει τίτλους, να κάνει ιστορικές νίκες, να αποκτήσουν οι παίκτες που έρχονταν εμπιστοσύνη και τη συνείδηση ότι παίζουν σε μεγάλη ομάδα.
Έτσι ήρθαν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές νίκες. Ο ΠΑΟΚ ταπείνωσε ομάδες όπως, η Μπαρτσελόνα των Κρόιφ,  Νέσκενς, Μαρίνιο,  Ρέσακ, Σοτίλ κ.ά - την Νάπολι των Μαραντόνα, Καρέκα, Αλεμάο – τη Λέγκια των Ζίκμουντ, Ντέινα, Γκάντοχα – την Μπάγιερν των Πφαφ, Ρουμενίγκε, Αουγκεντάλερ – την Άιντραχτ του Πετσάι κ.λ.π. για να ακολουθήσουν με τον «τουπέ»  που απέκτησε η ομάδα οι νίκες επί τη Μαλίν και της Άρσεναλ και άλλες ευρωπαϊκές επιτυχίες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Αντιστάθηκε στη Χούντα για την υπόθεση Κούδα (και όχι μόνο). Με την παλικαριά που τον χαρακτήριζε δεν σκιάχτηκε από τις στολές με τα παράσημα που τον κάλεσαν για να υπογράψει το προδοτικό έγγραφο προκειμένου να μεταγραφεί ο Γιώργος Κούδας στον Ολυμπιακό. «Στρατιωτική κυβέρνηση, τους είπε, είστε. Εδώ καταλύσατε το κράτος και δεν μπορείτε να βάλετε μια υπογραφή; Εγώ δεν πρόκειται να υπογράψω ποτέ. Όσο ζω εγώ ο Κούδας θα ανήκει στον ΠΑΟΚ. Και σηκώθηκε και έφυγε κλείνοντάς τους την πόρτα στα μούτρα. Όταν έγινε η Χούντα ήμουνα 20 χρονών. Όσοι ζήσαμε τη περίοδο της Χούντας και ιδίως όσοι τη ζήσαμε και «διαφορετικά», ξέρουμε τι σημαίνει να εναντιώνεσαι στη Χούντα.
Ήταν ισχυρή προσωπικότητα, έντιμος και είχε «μπέσα». Ο λόγος του ήταν συμβόλαιο. Θυμάμαι από του Συνδέσμους φιλάθλων πηγαίναμε στις γενικές συνελεύσεις. Εγώ πήγαινα συνήθως με τον σύντροφό μου και αγαπητό φίλο τον αξέχαστο Θόδωρο Δημητρίου τον κουρέα. Στο κουρείο του ξεκίνησε η ιδέα τo 1963 και έγινε πραγματικότητα ο Σύνδεσμος Φιλάθλων ΠΑΟΚ Νεάπολης που αργότερα πήρε την επωνυμία «Μπέλλος» στην μνήμη του  Προέδρου του που «έφυγε» το 1998 Γιώργου Μπεληγιάννη. Πήγαιναν λοιπόν κάποιοι μέτοχοι και μέλη στημένα, να βάλουν προβλήματα και να δημιουργήσουν ζητήματα. Ο Πρόεδρος τους άκουγε όλους και μετά έβγαινε με εκείνη τη σιγουριά που έχουν όσοι ξέρουν ότι το δίκιο είναι με το μέρος τους, τους αποστόμωνε και στο τέλος ψήφιζαν και έφευγαν και ικανοποιημένοι.
Όπως όλες οι ισχυρές προσωπικότητες είχε εγωισμό και έκανε και λάθη. Είχε όμως την ειλικρίνεια να τα παραδεχθεί. Για παράδειγμα, είχε παραδεχθεί ότι ήταν λάθος που άφησε τον Χρήστο τον Τερζανίδη να φύγει. Όπως παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος που απέλυσε τον μεγάλο Γκιούλα Λόραντ μετά την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος. Και το παραδέχθηκε φέροντάς τον ξανά το 1980. Και ο μεγάλος Γκιούλα, που αγάπησε τόσο πολύ τον ΠΑΟΚ, πέθανε από ανακοπή στον πάγκο της ομάδας μας στις 31 Μάη 1981 στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, αφήνοντας την τελευταία του πνοή πάνω σε ένα «αχ» για μια χαμένη ευκαιρία.
Ο Γιώργος Παντελάκης δεν έκρυψε ποτέ ότι ο ΠΑΟΚ ήταν η μεγάλη του αγάπη. «Ο ΠΑΟΚ για μένα είναι ιδέα, είναι όλη μου η ζωή συνήθιζε να λέει». Και όμως αυτόν τον άνθρωπο, τον ευεργέτη, τον αδίκησαν, τον πίκραναν, τον εξύβρισαν, τον συκοφάντησαν, του κατέστρεψαν πολλές φορές την επιχείρηση. Επικεφαλής κάποιοι «τζάμπα επαναστάτες» από τους Συνδέσμους με την παρότρυνση ή την ανοχή κάποιων «παραγόντων»… με τους οποίους εμείς οι μεγαλύτεροι ( 35άρηδες τότε  δίναμε μάχες για να υπερασπιστούμε τον Πρόεδρο). Ξέρουμε ονόματα, πρόσωπα και πράγματα, αλλά δεν έχει καμιά σημασία να τα αναφέρουμε σήμερα.
Ελπίζω ότι όλοι αυτοί, έστω και καθυστερημένα να έχουν μεταμεληθεί γυρίζοντας πίσω και μετρώντας τι ακολούθησε… όλοι αυτοί οι απίθανοι (σαν ποδοσφαιρικοί παράγοντες εννοώ για να μην παρεξηγηθούμε) που πήραν στα χέρια τους τις τύχες της ομάδα μας και την κατάντησαν όπως την κατάντησαν.
Παρόλη την πίκρα του ο Γιώργος Παντελάκης δεν έκρυψε ποτέ του την επιθυμία  να επιστρέψει και πάλι στα διοικητικά του ΠΑΟΚ. Υπήρξαν και πρωτοβουλίες γι αυτό. Αλλά ο ίδιος δεν πίστευε  ότι μπορούσε να γίνει αυτό. «δεν με θέλουν είχε πει. Και δεν με θέλουν γιατί εγώ δεν συμβιβάζομαι και δεν θα παίζω τα παιχνίδια τους».
Πριν κλείσω το μικρό αυτό αφιέρωμα πρέπει να τονίσω και μια άλλη πτυχή του Γιώργου Παντελάκη.
Άφησε ένα φάκελο με διαθήκη που εξέφραζε την επιθυμία να δοθεί όλη του η περιουσία για την ανακαίνιση και τον εξοπλισμό του παιδοογκολογικού τμήματος της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής και για την αγορά δύο ασθενοφόρων.  Την επιθυμία αυτή έκαναν πράξη ο Γιωργάκης  ο Λυσσαρίδης και η νόμιμη δικαιούχος, γραμματέας του επί χρόνια κ. Σούλα Τσακίρη.  Αυτός ήταν ο Γιώργος Παντελάκης.
Σήμερα το όραμα του Γιώργου Παντελάκη παίρνει σάρκα και οστά.  Με τη διοίκηση του Θοδωρή Ζαγοράκη και με τη βοήθεια του λαού του ο ΠΑΟΚ ξαναγεννιέται. Τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλά…
Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια εκδήλωση στο τέλος της ποδοσφαιρικής χρονιάς και να τιμηθεί ο μεγάλος Πρόεδρος, οι ποδοσφαιρικές ομάδες των τίτλων των δεκαετιών 70 και 80 και οι προπονητές Γκιούλα Λόραντ, Λες Σάνον και Βάλτερ Σκότσικ. Ακόμη να δοθεί στο γήπεδο της Τούμπας ή στο καινούργιο που μελλοντικά θα γίνει το όνομα «Γιώργος Παντελάκης». Το προτείνω σαν απλός φίλαθλος. Γιατί είμαστε μεγάλη ομάδα και μεγάλος λαός, αλλά μερικές φορές γινόμαστε σαν «τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του».
Αγαπημένε μας Πρόεδρε Γιώργο Παντελάκη. Για την προσφορά σου θα μείνεις αξέχαστος στις δικές μας γενιές, στις σημερινές και σ’ αυτές που θα έρθουν να πυκνώσουν τις τάξεις  των φιλάθλων του λατρεμένου μας ΠΑΟΚ.