Aλληλεγγύη
Τι να του πω του Παναγιώτη, πως μπορώ να του δώσω κουράγιο; Κοντά 45 χρονών και με δυο παιδιά. Ξαφνικά και απρόσμενα βρέθηκε χωρίς δουλειά. Το εργοστάσιο έκλεισε και απέμειναν ανοιχτές όλες του οι ανάγκες, του σπιτιού, των παιδιών με τα φροντιστήρια και της Τράπεζας με τις δόσεις του στεγαστικού δανείου.
Η κρίση! Και για τον Παναγιώτη, που ψάχνει και δεν βρίσκει δουλειά, η κρίση δεν είναι χρηματιστηριακή, μήτε των αγορών, μήτε των τραπεζών, ούτε έχει να κάνει με το έλλειμα της χώρας. Γι’ αυτόν, δεν είναι πια απρόσωπη και μακρινή. Είναι το απόλυτο αδιέξοδο, η κατάρρευση του κόσμου, τα σκοτωμένα όνειρά του.
Σκέφτεται τα παιδιά του και το πρόσωπό του σκοτινιάζει. «Τι να τα πω; Πως να τα εξηγήσω; Νιώθω άχρηστος, αδύναμος να τα βοηθήσω. Τι μέλλον θάχουν;»
Απ’ όλους αυτούς που βγαίνουν στα «παράθυρα» της τηλεόρασης, στα έδρανα της Βουλής και μιλούν, ποιος μπορεί να δώσει απαντήσεις στον Παναγιώτη; Πως γίνεται, η «ισχυρή οικονομία» αυτής της χώρας να οδηγεί τα παιδιά της στην απόλυτη απογοήτευση και εξαθλίωση;
Πως γίνεται, να προσδοκάμε να γίνουμε η «Δανία του νότου» και σε λίγους μήνες να καταλήγουμε σε... μιάσματα του κόσμου όλου;
Τι να του πω του Παναγιώτη;
Χρειαζόμαστε ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Να δούμε τις ανάγκες των ανθρώπων στη γειτονιά, στο χωριό, στην πόλη. Να μείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όρθιοι, περήφανοι, αισιόδοξοι...
Μάντης κακών!
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, και κανείς δεν θα τόθελε, αλλά αυτή η υπερμεγέθυνση των δήμων, εν μέσω μάλιστα πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και με τους περισσότερους καταχρεωμένους, θα τους καταστήσει γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, απόμακρους από τις μικρές τοπικές μας κοινωνίες.
Η Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα συνδέθηκε κυρίως με το ΤΟΠΙΚΟ, με την εθελοντική προσφορά, με τη δυνατότητα να κινητοποιεί τους ανθρώπους και τους φορείς της μικρής κοινωνίας. Πριν 12 χρόνια, ο «Καποδίστριας» έθεσε το δικό του μέτρο, ανάμεσα στο «τοπικό» και στις ανάγκες εκσυγχρονισμού των καιρών.
Σήμερα, ο «Καλλικράτης» πάει ακόμη παραπέρα τα πράγματα, και τους 11 δήμους του νομού τους κάνει μόλις δύο, λες και το πρόβλημα στην Αυτοδιοίκηση ήταν το μέγεθός της και όχι οι πόροι της. Μια Αυτοδιοίκηση που την είδα κουρασμένη, απογοητευμένη και παραδομένη.
Εύχομαι κι ελπίζω οι φόβοι μου να διαψευσθούν από την πορεία των πραγμάτων...
Η φαντασία στις επιχειρήσεις
Και κάτι ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ. Ισως να δείχνει παράταιρο να μιλάς για φαντασία στις επιχειρήσεις, και μάλιστα εν μέσω κρίσης, αλλά πιστεύω πως ίσα ίσα τώρα είναι που θα πρέπει να περισσέψει η φαντασία και ν’ αναλάβει... επιχειρηματική δράση.
Δεν θάταν καθόλου «γκρίζα διαφήμιση» ν’ αναφερθώ σε κάτι που μ’ άρεσε πολύ και δείχνει το πόσο όμορφα και... φρέσκα πράγματα μπορεί κανείς να κάνει, για ν’ ανανεώσει τη σχέση του με τον κόσμο, με την κοινωνία που ζει και εργάζεται και όχι με τους... πελάτες!
Πολλές φορές από το τίποτα προκύπτουν τα ωραία. Από μια ιδέα, από μια απλή σκέψη, από ένα συναίσθημα.
Σε μια παιδική γιορτή είδα να πλημμυρίζει ο χώρος από μπαλόνια με περίεργα σχήματα και χρώματα, ζωγραφιστά, χαρούμενα, πρωτότυπα, με την Disneyland νάχει μετακομίσει στο Κιλκίς! Το «Μπουκέτο Μπαλόνια» είχε κάνει το θαύμα του.
Aνάμεσα στα μπαλόνια ένα ποδήλατο προσέλκυε το ενδιαφέρον των παιδιών. Ηταν ένα... ΠΑΓΩΤΑΤΖΙΔΙΚΟ, του παλιού καλού καιρού! Οπως αυτά που βλέπουμε στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες. Η φαντασία έκανε ποδηλατάδα στο Κιλκίς και πρόσφερε παγωτά! Είχαν φροντίσει τα κορίτσια του SISTERS γι’ αυτό.
Η φαντασία είναι εδώ και ενίοτε κάνει και θαύματα...