Το Μνημόνιο και οι καταργήσεις-συγχωνεύσεις που προωθεί σε κρατικούς οργανισμούς, ουσιαστικά εξαφανίζει σταδιακά από την Γουμένισσα τις δημόσιες υπηρεσίες και καταργεί αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, πως η Γουμένισσα ήταν η πρωτεύουσα της Παιονίας, κάτι που στηρίζονταν ακριβώς στην παρουσία πολλών δημόσιων υπηρεσιών στην πανέμορφη πολιτεία  του Πάικου.
Μπροστά μας έχουμε το κλείσιμο της ΔΟΥ Γουμένισσας, ενώ αποφασίστηκε και το κλείσιμο του Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ακολουθεί το Γραφείο ΟΑΕΔ…
Το Μνημόνιο και η βίαιη ανασυγκρότηση ή συρρίκνωση του κράτους που προκαλεί, φέρνει την κοινωνία της Γουμένισσας μπροστά σε νέες καταστάσεις και άρα πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν.
Υποστήριζα –και ως Αυτοδιοικητικός το τόνισα με την ομιλία μου στην τελευταία γενική συνέλευση της ΤΕΔΚ-  πως ο «Καλλικράτης» θα οδηγήσει τις μικρές κοινωνίες ένα βήμα πίσω. Πολύ περισσότερο που η μεταρρύθμιση αυτή θα εξελίσσονταν κυριολεκτικά σε απορρύθμιση λόγω της οικονομικής κρίσης, μέσα στην οποία θα έπρεπε να υλοποιηθεί.
Δυστυχώς, οι εξελίξεις οδηγούν σε ακόμη πιο εφιαλτικά σενάρια από αυτά που είχα περιγράψει. Η καθιέρωση ανίσχυρων και διακοσμητικών δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων αφαιρεί από τις μικρές μας κοινωνίες τις πρωτοβουλίες για την οργάνωση και την ανάπτυξή τους, την εθελοντική οργάνωση και προσφορά των ανθρώπων τους, απογοητεύοντάς τους για το ρόλο και τις δυνατότητές τους.
Στη Γουμένισσα θα παραμείνουν δυο βασικές υπηρεσίες, το Δασαρχείο και το νοσοκομείο της, καθώς και η αυτόνομη και δυναμική παρουσία της Μητρόπολης, αλλά και των δυο Μοναστηριών της περιοχής.
Αυτό που δεν πρόκειται και δεν μπορεί να καταργήσει το Μνημόνιο στη Γουμένισσα, είναι η δυναμική της περιοχής και των ανθρώπων της. Η Γουμένισσα και η περιοχή του Πάικου μπορούν να στηριχτούν και να στηρίξουν: τον πολιτισμό της, την ιστορία της, την αρχιτεκτονική της, την αμπελοοινική της παράδοση, τα υπέροχα οινοποιία της,  το πανέμορφο φυσικό της τοπίο, τα νερά της, την υλοτομία της, την θρησκευτική παράδοση και τους προσκυνηματικούς περιηγητές της, …
Η Γουμένισσα έχει τις δυνάμεις και τις προϋποθέσεις να πάει μπροστά, να βλέπει με αισιοδοξία το αύριο. Μοναδική προϋπόθεση είναι να αξιοποιηθούν τα εκπληκτικά προτερήματα της περιοχής. Οι άνθρωποι της Γουμένισσας και του Πάικου πρέπει να βρουν τον τρόπο να συντονίσουν τις δυνάμεις τους, να θέσουν τις προτεραιότητες και τους στόχους για ένα καλύτερο αύριο, αφήνοντας τα μικρά και καθημερινά για άλλες στιγμές, παραμερίζοντας τη μιζέρια των μικρών μας κοινωνιών.
Οι άνθρωποι της Γουμένισσας και του Πάικου έχουν τη δυνατότητα να το πετύχουν, αγνοώντας το Μνημόνιο και την σαρωτική (παρα)λογική του.