Υποτιμά συχνά τους άλλους και υπερτιμά τον εαυτό του, όσο περισσότερο αμόρφωτος είναι. Και για να νιώσει τη συμμετοχική χαρά, υιοθετεί εθνικιστική  συμπεριφορά, όπως την είδαμε με το Μακεδονικό.
Η Ελλάδα -είπε ένας πολιτικός- είναι η χώρα της επικοινωνίας κι όχι της ουσίας. Η χώρα στην οποία το ψεύτικο κυριαρχεί στο αληθινό, το πραγματικό υποχωρεί στο πλασματικό και το επικοινωνιακό τίθεται πάνω από όλα. Κι είναι αυτό ο κύριος  λόγος που ρέει άφθονο κρατικό χρήμα στα «κανάλια», αντί να διατεθεί στην Υγεία και την Παιδεία.
 Όσο η γνώση μένει στα βιβλία και δεν περνά στην κοινωνία είναι νεκρή κι άχρηστη. Όσο ένα θέμα μένει θεωρητικό και δεν γίνεται βιωματικό, δεν το αισθάνεται πραγματικά ούτε καν εκείνος/η που το λέει.
Ο Παλαμάς ήταν ένας πραγματικός κοσμοπολίτης για την εποχή του:  «του κόσμου είμαι πολίτης/ πατρίδα έχω τη γη», έλεγε. Μετά  όμως από τη Μικρασιατική καταστροφή, το 1922, αναίρεσε την άποψή του  αυτή λέγοντας: «Μάνα, η πατρίδα χάνεται,/Μάνα μου, ο κόσμος χάνεται». Και πως «δεν ζει χωρίς πατρίδες η ανθρώπινη ψυχή». Η έννοια κόσμος ίσον πατρίδα, αντικαταστάθηκε με την έννοια πατρίδα ίσον κόσμος. Έθεσε δηλαδή την πατρίδα πάνω κι από τον κόσμο. Είπε με δυο λόγια αυτό που είπε ο Σωκράτης 2.300 χρόνια πριν με το γνωστό ρητό: «μητρός τε και πατρός  και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον έστιν η πατρίς. Γι’ αυτό και το πρώτο μας χρέος είναι το πατριωτικό.
Οι πιο πάνω απόψεις είναι επίκαιρες,  όσο ποτέ άλλοτε. Ειδικά  τώρα που χαράζεται ξανά σε ξένα κέντρα ο χάρτης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Τώρα  που το ευρωενωσιακό  πνεύμα είναι πιο ισχυρό από το πατριωτικό και η πατρίδα από γη ιερή, γίνεται έκταση οικοπεδική, που εκχωρείται από τους πολιτικούς μεσίτες στον εχθρό κατ’ εντολή των Γερμανών ται των Αμερικανών.
Η ιστορία του Χρυσού αιώνα και των Μηδικών Πολέμων διδάσκει πως δεν εννοείται στρατός χωρίς στρατηγό, και λαός χωρίς ηγέτη. Στο τέλος της ημέρας την ευθύνη την έχει πάντα ο ένας, είτε αυτός είναι άνθρωπος είτε θεός. 
Γιατί η πρώτη δημοκρατία δεν γεννήθηκε στην αρχαία Αθήνα αλλά στον Όλυμπο.  Στην Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία Α (1535), αναφέρεται ότι ο Δίας συγκάλεσε συμβούλιο θεών να συζητήσουν και να συναποφασίσουν για την τύχη του Οδυσσέα. Όμως, την τελική απόφαση την πήρε ο Δίας, καθώς και μεταξύ των  ίσων υπάρχει ο «πρώτος τη τάξει».
Όσο συλλογικό κι όσο δημοκρατικό και να είναι ένα κόμμα δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς ηγέτη. Και οι 53 άλλωστε έχουν κι αυτοί δικό τους ηγέτη, παρότι μιλούν για ηγεσία συλλογική! Θα ήταν αντιδημοκρατικό πολύ, αν το  3%  αποφασίζει για το 30%. Στη δημοκρατία κυρίαρχη είναι η πλειοψηφία ακόμη και στα δικαστήρια.
Η λέξη απάτη, κατά τον Αριστοτέλη, είναι συνώνυμη με τη λέξη ψέμα κι  ετυμολογικά παραπέμπει στην πρόθεση «από» + το ουσιαστικό «άτη» που σημαίνει συμφορά. Όπου η απάτη συνδέεται με την πολιτική και την Πολιτεία αποτελεί όλεθρο για την κοινωνία. Πίσω από κάθε απάτη  υπάρχει ένας απατεώνας. Υπάρχει αυτό που ονομάζουμε στη γραμματική «ποιητικό αίτιο». Οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι ένοχες. Ένοχοι είναι οι άνθρωποι. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Να ήταν όλα καλά κι άγια και να μην χρειαζόταν το ποινικό δίκαιο.
Αν δεν είναι απάτη το να δανείζεσαι εκατομμύρια ως κόμμα και να τα διαγράφεις μετά ως κυβέρνηση, τότε τι είναι; Αν δεν είναι απάτη το να μιλάς για αριστεία και να στελεχώνεις το «επιτελικό» κράτος με στελέχη δίχως πτυχία, τότε τι είναι;  Αν δεν είναι απάτη το να υφαρπάζεις την ψήφο του λαού σε υπόθεση εθνική, θεωρώντας τη λύση της προδοτική, κι όταν εκλεγείς και μετά να την αποκαλείς ιστορική, αν δεν είναι κι αυτό απάτη, τότε τι είναι;  
Το πρόβλημα του Σύριζα είναι ότι, ενώ η ΝΔ έχει φανερή φθορά, από αυτήν δεν κερδίζει ο Σύριζα σε ποσοστά. Και το ερώτημα είναι: Μήπως η εικόνα  που  βγάζει προς τα έξω ως κόμμα, τον αδικεί; Μήπως γιατί η ιδιοκτησιακή νοοτροπία του 3%, δεν τον επιτρέπει να ανοιχτεί στην κοινωνία;
Από όλες τις λαβωματιές περισσότερο πονάνε οι συντροφικές. Τα συντροφικά πυρά δεν φανερώνουν ούτε συντροφικότητα ούτε συλλογικότητα . Πατρίδα είναι ο λαός. Το εαυτό του έχει ο καθένας μας και η καθεμία μας να βελτιώσει, αν θέλει να πάμε συνολικά μπροστά, ως Λαός, ως Πατρίδα και ως Αριστερά.